21. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? część 1

Leon

- Poproszę o kawę – rzuciłem do telefonu, z którego korzystałem, aby skontaktować się z moją nową, starą sekretarką. Zupełnie jakbym miał do niej daleko, a nie tylko szklane drzwi. Prawda jest jednak taka, że nie chciałem, aby oglądała mnie w tym stanie. Wyglądałem strasznie i doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. A co, jak stwierdzi, że wyglądam tak źle, iż teraz na nią nie zasługuję? Przecież teraz to istny anioł. I to nie tylko wewnętrznie, ale i zewnętrznie. A ja? Sama powiedziała, że wyglądam jak swój cień. Przecież muszę coś z tym zrobić, zanim ponownie wezmę ją w ramiona. Już pierwszy szok minął, więc wypuściłem ją z nich i pozwoliłem pracować. Przez to, co się stało mieliśmy straszne zaległości. Nie było nikogo na jej zastępstwo, a i ja nie podołałem sytuacji. I to nic, że wszyscy próbowali mi pomóc. Prezes ma jednak dużo pracy i ciężko jest to połączyć ze swoimi, codziennymi obowiązkami z jakiegokolwiek działu zwłaszcza, że nie każdy mógł się zająć tym, co ja, bowiem nie jest po prostu w to wdrążony. – Albo nie – stwierdziłem. – Sam po nią pójdę, jak ty wyjdziesz do toalety, abyś nie musiała mnie oglądać – poinformowałem z delikatnym uśmiechem, a w odpowiedzi usłyszałem tylko śmiech, który był miodem na moje uszy. – Ciebie za to poproszę o dokumenty. Konkretniej, chcę abyś sprawdziła, czego brakuje, jakie są braki w płatnościach, chociaż tu Diego mówił, że są na bieżąco. Ale w niektórych miejscach nie ma moich podpisów, a terminy biegną nieubłaganie, więc za chwilę i tam będziemy mieć problemu. Zanim stwierdzisz, że czegoś brakuje to skontaktuj się z Ludmiłą, bo przez ten czas, kiedy byliśmy pokłóceni oni mi pomagali i po prostu niektóre rzeczy mogą tam jeszcze być. – Wyjaśniłem, wciąż śmiejącej się dziewczynie. – I nie śmiej się, bo dostaniesz karę! – Przygryzłem zadziornie wargę, aby się nie roześmiać. – Skończę dziś wcześniej, mam parę rzeczy do załatwienia, więc jakbyś mogła to chcę mieć to na swoim biurku do piętnastej. – Zakończyłem i odłożyłem słuchawkę. Przeczesałem ręką swoje brązowe włosy i uśmiechnąłem się do swojego delikatnego odbicia w monitorze laptopa. Wróciła. Tylko to się teraz liczyło.

Rozmawiając z Violettą, ustaliliśmy, że się z powrotem do niej wprowadzę. Jej będzie łatwiej zwłaszcza, że musi odzyskać płynność finansową i popłacić zaległe rachunki. Stwierdziła, że nie do wszystkiego miała głowę i ma teraz trochę zaległości, pomimo że miała pieniądze, bowiem je zostawiłem na początku miesiąca za swoją część rachunków. Stwierdziliśmy, że nie ma sensu, abym siedział na głowie u swojego przyjaciela i jego ukochanej Lary, kiedy ona ma dość duży dom, który nie licząc jej jest pusty. Co do naszego związku to sam nie wiem, jak to teraz wygląda. Niby się całowaliśmy, ale nie poruszyliśmy tego tematu. Zupełnie jakby go nie było, jakby nie był ważny. No nic. Ja też nie powiedziałem, kiedy się ponownie wprowadzę, a doskonale wiem, że mam zamiar to zrobić jeszcze dziś. Chcę w nocy być blisko, aby obudzić się i wiedzieć, że to nie był sen, a rzeczywistość.  Być może i ona planowała, aby to wyszło samo z siebie, albo zauważyła, że jest to jasne i logiczne. Cóż, nie jest. Bynajmniej nie dla mnie. A podobno kobiety są inteligentne i wiedzą, że faceci łapią później i trzeba im wszystko tłumaczyć. Widać, Viola do nich nie należy, albo założyła, że ja nie należę do tego typu mężczyzn. Myliła się. Ewidentnie.

Punktualnie minutę przed piętnastą rozległo się pukanie do drzwi łączących mój gabinet z gabinetem Violetty Castillo. Mojej sekretarki, Pani mojego życia i prawdopodobnie, choć wciąż niepotwierdzone oficjalnie mojej partnerki. O, jakże bym chciał, aby poruszyła ten temat. Przecież nie mogę tego zrobić ja, bo wyjdę na głupka i mięczaka, a nie mogę się zbłaźnić w jej oczach jeszcze bardziej, bo wtedy z pewnością mnie rzuci. Stop! Nie! Ona taka nie jest. Nie rzuci mnie, ale zacznie mieć wątpliwości. Wytrzymała tyle czasu beze mnie to i wytrzyma ponownie, ale wtedy już na stałe. Tylko, że tego to nie wytrzymam ja. I wtedy będzie mnie miała na sumieniu. O czym w ogóle ja myślę?

- Proszę! – ‘Kwiatuszku’, chciałem dodać, ale się powstrzymałem, zważając na wciąż niepewną sytuację w sferze mojego życia prywatnego. Tak wiem, jestem monotematyczny, ale na Boga mam chyba prawo! Przecież to jedna z najważniejszych informacji mojego dotychczasowego życia, bez której nie mogę iść dalej, bo nie wiem, czy mogę planować wspólną przyszłość z Violettą, czy nie. O zgrozo, jak to brzmi! W drzwiach oczywiście pojawiła się uśmiechnięta Violetta. Po raz kolejny w dniu dzisiejszym zmierzyłem ją wzrokiem i z zadowoleniem stwierdziłem, że wygląda cudownie. Czarna sukienka idealnie podkreślała jej talię i długie nogi wydłużone przez szpilki. Czerwone, swoją drogą. Włosy miała delikatnie podkręcone, swobodnie opadające na jej ramiona. Niezbyt głęboki dekolt, który idealnie wyeksponował długą szyję, która aż prosiła się o pieszczoty. Z delikatnym uśmiechem patrzyłem, jak zbliża się do mnie i kładzie na biurku stertę segregatorów, a po chwili poczułem jej drobną dłoń na swoim torsie.

- Wychodzisz? – Spytała niepewnie, po czym tak po prostu się do mnie przytuliła. Niewiele myśląc odwzajemniłem uścisk, zamykając oczy, aby rozkoszować się tą chwilą.

- Tak, mówiłem, że mam do załatwienia kilka spraw. – Stwierdziłem – a to, zabiorę do domu. – Wskazałem głową na dokumenty, które przyniosłam. Nie chciałem, aby pomyślała, że jej wysiłek poszedł na marne. – Do jutra? – Odsunąłem ją nieznacznie od siebie, aby spojrzeć jej w oczy. Uśmiechnęła się nieznacznie i kiwnęła głową. Musnąłem jej czoło, a potem policzek i z zadowoleniem stwierdziłem, że przymknęła oczy. – Jutro już mnie zobaczysz w normalnym stanie i nie będę musiał się wstydzić stanąć obok ciebie – zaśmiałem się, czując jej pięść na swoim ramieniu.

- Przestań – mruknęła. – Nie wstydzę się. Powiem ci, że nawet schlebia mi to, że tak się załamałeś. To znaczy, że ci na mnie zależy i nie umiesz beze mnie żyć. – Stwierdziła, uśmiechając się od ucha do ucha, po czym musnęła lekko moje usta. – Jedyny plus szpilek – rzuciła przy mych wargach. – Nie muszę już stawać na palcach, aby cię pocałować. – Przygryzła kokieteryjnie wargę i się odsunęła. – Leć, nie będę cię zatrzymywać, bo się nie wyrobisz. – Machnęła ręką, dając mi znak, że mam iść. Pokręciłem tylko głową.

- Ty też nie siedź za długo. Na pewno odzwyczaiłaś się od pracy i nie masz porobione wszystkiego w domu. Tylko dzisiaj pozwalam ci wyjść wcześniej. – Zaśmiałem się, biorąc to, co było mi potrzebne. Spojrzałem na nią po raz ostatni i poszedłem z uśmiechem na ustach.

Violetta

Korzystając z jego pozwolenia, wróciłam do domu wcześniej i zabrałam się za pieczenie ciasta. Byłam szczęśliwa, że wszystko się wyjaśniło i to z pozytywnym skutkiem dla mnie.  Chciałabym to z nim uczcić, ale jakoś tego nie zaproponował. Może myśli, że ja to powinnam zrobić? Nie wiem. Wie przecież, że nie mam takiego doświadczenia w kontaktach z mężczyznami, jak on w kontaktach z kobietami.

Nie mniej jednak postanowiłam upiec to ciasto. Ledwie przyszłam do domu, odłożyłam torebkę, zdjęłam szpilki i poszłam do sypialni, aby się przebrać. Lara nie zostawiła mi niestety nic wygodnego, więc w najbliższym czasie muszę się wybrać do miasta po jakieś dresy do latania po domu. Teraz jednak muszę się zadowolić luźniejszą sukienką z nieznanego mi do tej pory materiału. Była szara, miała głęboki dekolt i podkreślała talię, jak wszystko, co kupiliśmy. Ale była luźniejsza. Nie opinała się na moich kształtach tylko swobodnie zwisała. Jak większość moich obecnych ciuchów kończyła się przed kolanem. Spięłam włosy w zwykłego kucyka, aby i one mi nie przeszkadzały i na boska zeszłam na dół. Wyrobiłam ciasto, włączyłam piekarnik, aby się nagrzał i w tym czasie przełożyłam ciasto do dwóch czarnych blaszek. Nastawiłam minutnik na dwadzieścia minut i wyciągnęłam z lodówki masę krówkową. Zajrzałam do piwnicy, skąd wyciągnęłam siatkę z orzechami. Z szuflady w kuchni wyciągnęłam dziadka, aby je rozłupać i siatkę oraz talerzyk, aby mieć gdzie kłaść skorupki i tę jadalną część. Zaczęłam je łupać, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Niezadowolona z przybycia niezapowiedzianego towarzystwa niechętnie wstałam i podeszłam do drzwi. Nie sprawdzając, kto otworzyłam.

- Kiedy odchodziłem zostawiłem ci klucze – usłyszałam i spojrzałam na roześmianą twarz Leona. Przesunął się na bok, ukazując walizki, które przywlókł ze sobą. Cierpliwie oczekiwał na moją odpowiedź, obserwując moją twarz, która z każdą sekundą przybierała radośniejszą postać, aż w końcu pisnęłam i rzuciłam mu się na szyję.

- Nie wierzę, że nie powiedziałeś mi, że wprowadzisz się już dziś! – Mruknęłam, czując jak moje stopy odrywają się na jego pomocą od stabilnej powierzchni. – Debil – skwitowałam.

- Chciałem ci zrobić niespodziankę i chyba mi się udało – przyznał. – Ty się cieszysz, że jak masz szpilki to dosięgasz moich ust, a ja lubię, kiedy stajesz na palcach i musisz się o nie trochę postarać. – Zaśmiał się i skradł mi namiętny pocałunek. W końcu, chciałoby się rzec. – Co tak pachnie? – Spytał, odstawiając mnie na podłogę.

- Ciasto! – Pisnęłam i poleciałam do kuchni, aby sprawdzić piekarnik. Za sobą usłyszałam tylko śmiech i dźwięk wnoszonych walizek.

- Zajmę pokój ten, co wtedy! – Krzyknął i zaczął taszczyć walizki na górę. Chwilę później, więc na pewno ich nie rozpakował stał przy moim boku i przyglądał się temu, co robiłam.

- Możesz łupać. – Uśmiechnęłam się, podając mu dziadka do orzechów. Pokręcił tylko głową.

- Nie potrzebuję go. Wystarczą mi moje ręce. Razem zrobimy to szybciej. – Stwierdził, a ja przyjrzałam mu się uważnie. Wyglądał dużo lepiej, kiedy był ogolony i oczywiście musiałam mu to powiedzieć. Roześmiał się. – Wiem. Postaram się, abyś nie musiała mnie oglądać z zarostem.

- Przestań. Delikatny zarost jest w porządku. No i przede wszystkim chcę być z tobą i w tych złych i w tych dobrych chwilach, więc z pewnością będę oglądała cię i tak i tak. O ile mi pozwolisz. – Uśmiechnęłam się nieśmiało i sprawdziłam ciasto, stojąco na blacie. – Gorące. Rozłupmy, schowajmy krówkę i możemy zająć się sobą. Będziesz dziś ze mną spał? – Spytałam nieśmiało.

- Myślałem, że nie zaproponujesz. – Przygryzł delikatnie wargę. – Idź się myć i przygotować łóżko. Ja dokończę i schowam wszystko, szkoda tracić czas. Chcę cię mieć w ramionach – przyznał. Z uśmiechem na ustach zaczęłam się wycofywać z kuchni, aby po chwili zniknąć gdzieś na schodach. – Viola! – Usłyszałam – kocham cię! – Uśmiechnęłam się szerzej i już wiedziałam, jak mam zamiar uczcić dzisiejszy dzień. Korzystając z tego, że mam trochę czasu uszykowałam moje łóżko, a właściwie już nasze i poszłam do łazienki, gdzie wydepilowałam wszystkie możliwe miejsca, a potem weszłam pod prysznic. 

~*~

Wiem, że większość z Was nie mogła się doczekać rozdziału. Dzisiaj, a właściwie wczoraj i dzisiaj udało  mi się napisać część. Nie jest to całość, ale nie mam pojęcia, kiedy znowu będę miała czas, aby usiąść i go dokończyć. Jak część z Was wie podjęłam pracę. Dlatego od poniedziałku do piątku po 14 godzin mnie nie ma w domu (tak około, licząc z dojazdami), a w weekendy mam zjazdy. Uczęszczam na Uniwersytet, który w swoim zakresie zajmuje 2 miejsce w Polsce, więc to nie jest bułka z masłem. I nie chcę nikogo straszyć, ale liceum przy tym to pestka. 

W każdym bądź razie nie mam pojęcia, kiedy pojawiłby się cały rozdział, dlatego też stwierdziłam, że teraz dodam część pierwszą, a kiedy znajdę czas napiszę część drugą i ją również wstawię.

Tym samym proszę o wyrozumiałość i cierpliwość.

Przepraszam za jakość rozdziału i błędy, które z pewnością się pojawiły. Prosiłabym, aby mi je wskazać to poprawię, bo naprawdę nie mam czasu, aby przeczytać całość i wyszukiwać ich. 

To chyba tyle, ciao! :D

Candy.