OS Leonetta. "Żyjąc złudzeniami" cz. 2

                W poprzedniej części:

Violetta wiodła szczęśliwe życie. Miała rodziców, narzeczonego i spodziewała się dziecka. Wydawało się, że była kochana. Jedyna córka, oczko w ich głowie. W jednej chwili wszystko uległo zmianie. Pojawiła się Natalia i Vilu straciła wszystko. Okazało się, że w dniu ich urodzenia doszło do pomyłki i noworodki zostały podmienione. Natalia wychowała się w rodzinie, w której nigdy się nie przelewało, ledwie wiązali koniec z końcem. Panna Castillo wręcz odwrotnie. Mogła mieć wszystko, co chciała, toteż kiedy Natalia jakimś cudem dowiedziała się o sytuacji postanowiła odnaleźć biologicznych rodziców i odzyskać to, co się jej należy. Nie patrzyła przy tym na to, że krzywdzi innych, że Viola nie jest niczemu winna. W jednej chwili jej rodzice potraktowali ją, jakby nigdy jej nie kochali, bo czy można wyrzucić na bruk dziecko, które się wychowało? O którym od początku się myślało, że to ich wymarzona od wielu lat córka? A Tomas? Znali się od najmłodszych lat, zawsze go wspierała, była obok, a on? Potraktował ją jak śmiecia. Pobił, w wyniku czego straciła ich dziecko.

Od swoich rodziców dostała mieszkanie w kamienicy, która raczej nie zachęca, rozpoczęła pracę w miejscu, gdzie jeszcze niedawno spędzała czas z rodzicami, przyjaciółmi i kuzynem. Walczy. Walczy o to, aby pokazać wszystkim, że potrafi, ale jest jej często. Nastrój poprawia jej Federico, ukochany kuzyn.

***

Violetta od rana była jakaś niespokojna. Nim wyszła do pracy zdążyła się oblać wodą, przy myciu zębów i herbatą podczas jedzenia śniadania. Federico bacznie się jej przyglądał, zastanawiając się czy jest zdenerwowana ze względu na Leona, który dzisiaj ma przylecieć, przeprowadzkę, czy raczej faktem, że dziś miał zamiar złożyć pismo w celu rozpoczęcia rozprawy o pobicie i nie dopilnowanie obowiązków przez służbę bezpieczeństwa, jaką powinna być policja. Kiedy nadarzyła się okazja Fede zapytał, o co chodzi, ale zbyła go odpowiedzią, że wszystko jest w porządku i o nic nie musi się martwić. Prawda była jednak zupełnie inna. Przerażało ją dosłownie wszystko, co miało się wydarzyć tego dnia. W nocy miała koszmary, w których Tomas poprzysięgał jej zemstę, albo mdlała na widok Leona, a ten się z niej śmiał.

W pracy nawet jej szef zauważył, że coś jest nie tak i po drugiej wylanej szklance poprosił ją na rozmowę.

- Co się dzieje? – Zaczął, patrząc na nią zdezorientowany. Chciał być na nią zły, ale ewidentnie nie mógł. Znał tę dziewczynę od małego i znał też sytuację. Wiedział, że zawsze jest pracowita, szczera i uczciwa, mógł ręczyć za nią głową. – Od rana chodzisz z głową w chmurach, wylałaś dwie szklanki wody na sali, całe szczęście, że nie na klientów. – Dodał.

- Przepraszam – szepnęła skruszona – to się więcej nie powtórzy, ja…

- Przestań – przerwał jej. – Nie chodzi mi o przeprosiny, Vilu. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Nigdy się tak nie zachowywałaś. A teraz ewidentnie jest coś nie tak. Może chcesz wziąć dzień wolnego? Odpoczniesz. Dziewczyno chwytasz się wszystkiego, co się da. Wykończysz się – przyglądał się jej uważnie.

- Nie – początkowo spuściła głowę, ale już po chwili na niego spojrzała. – Nie chcę wolnego. Potrzebuję tych pieniędzy. Dobrze o tym wiesz. – Rzuciła, obawiając się, że odeśle ją do domu i odciągnie jej to z pensji, a dokładniej z nadgodzin. – Chodzi o to, że dzisiaj przylatuje Leon i będzie rozmawiał z Fede na mój temat, czy mogę z nimi zamieszkać i pracować. Nie mówiłam jeszcze, ale Federico zaproponował mi pracę sekretarki. Tu oczywiście, jeśli się dogadamy będę chciała zostać na kilka godzin dziennie wieczorami. Jeśli oczywiście szef się zgodzi – zaczęła – poza tym, Federico jest prawnikiem. Powiedział, że nie popuści policji tego, że zignorowała wyniki obdukcji i nie wszczęła śledztwa. Dzisiaj idzie złożyć pismo do sądu o wszczęcie postępowania przeciwko nim i przeciw mojemu byłemu. – Wyjaśniłam. – Boję się, bo nie wiem, jak to będzie. Przecież Tomas mnie zabije – usiadła zrezygnowana. – To dlatego jestem dzisiaj taka rozkojarzona. – Zakończyła.

- Prosiłem, abyś mówiła mi po imieniu – rzucił po wysłuchaniu jej słów. – Myślę, że co do pracy się dogadamy. Życzę Ci jak najlepiej, przecież wiesz. Znamy się już trochę. Uważam, że Twój kuzyn bardzo dobrze robi. Tym ludziom nie może do ujść na sucho. Śmieszne jest to, że w dwudziestym pierwszym wieku sława jest bardziej wpływowa niż bezpieczeństwo. Powinni stracić zgodę na wykonywanie zawodu. – Stwierdził. – Idź do domu. Myślę, że powinnaś być przy tej rozmowie. O nic się też nie martw. W pracy byłaś. Pojedziesz na zakupy i to będzie w ramach delegacji, którą zaraz wypiszę i wszystko będzie w porządku. Nikt z kadry ani księgowości nie będzie się czepiał, że dostałaś pensję, jak za cały dzień. – Posłał jej uśmiech – poczekaj chwilę. – Usiadł za biurkiem i wyciągnął z szuflady pliczek z drukami delegacji.  Szybko wypisał jej dane, stanowisko, jakie zajmuje cel i czas delegacji. W następnej kolejności sprawdził w zeszyciku, który to będzie numer i wprowadził do rejestru jej dane. Podbił u góry pieczątką firmy, a na dole swoją i się podpisał. Oderwał karteczkę i podał ją pracownicy.

- Nie wiem, jak Ci się odwdzięczę. Dziękuję – chwyciła delegację. – Ale nie wiem, czy chcę być przy tej rozmowie – przyznała, mając nadzieję, że nie będzie wnikał dlaczego. Przecież nie powie mu, że kiedyś coś między nimi było i ona, jak naiwna idiotka wciąż się łudzi, że coś dalej jest, bowiem sama nigdy nie zapomniała o tym, co czuła, kiedy się całowali. Jak była z Tomasem to o tym po prostu nie myślała. Śnił jej się tylko czasami, kiedy długo nie widziała narzeczonego. Ale teraz, po rozmowie z kuzynem sama wraca do tego dnia, w którym pierwszy i ostatni raz poczuła gorące wargi szatyna. Rozkoszowała się wspomnieniem, kiedy to Leon penetrował jej buzię językiem, a ona nie pozostawała mu dłużna. Wstyd się było przyznać, ale czuła się wtedy lepiej niż podczas pocałunków z Tomasem. Z nim nigdy nie poczuła nawet połowy z tego, co czuła przy Leonie. Zapytacie – to, dlaczego z nim była? – Otóż następnego dnia z Leonem się już nie spotkali. Właściwie to nie jestem pewna, czy to przypadkiem nie będzie ich pierwsze spotkanie od tamtego pocałunku. Być może gdzieś się kiedyś minęli, jak odwiedzała kuzyna, albo spotkali na jego urodzinach, ale na pewno nie rozmawiali ze sobą od tego czasu. Toteż teraz tym bardziej się boi. A Tomas? Znali się od dziecka, spotykali niemal codziennie i tak zaczęli się spotykać. Kto wie, może gdyby któreś z nich, albo Leon albo Violetta odważyliby się na choćby rozmowę to teraz byliby razem i nie byłoby całej tej akcji z pobiciem, z poronieniem? Może w tej chwili razem cieszyliby się z ciąży dziewczyny. A tak? Niestety tego się nigdy nie dowiemy, możemy gdybać, ale to nam nic nie da. Czasu już nie cofniemy, zostają nam same domysły, więc, po co się nimi zadręczać. Stało się.

- Spokojnie. Po prostu odpocznij. Widzimy się jutro.  A teraz zmykaj – posłał jej szeroki uśmiech i kiwnął głową, dając jej tym samym znak, że może już iść. Podziękowała mu raz jeszcze i ruszyła w stronę wyjścia, jednak zatrzymała się przy drzwiach.

- A co z listą zakupów? – Spojrzała na niego niepewnie.

- Idź do sklepu Libre i kup wina te, co zwykle oraz wodę. Na fakturę. Zaraz do nich zadzwonię. Albo lepiej, przefaksuję im listę zakupów i pod wieczór odbierzesz gotowca, co? Zamykają o dziewiętnastej. – Rzucił z uśmiechem – a teraz już naprawdę znikaj. Nic tu po Tobie. Robisz za trzech, więc potrzebujesz odpoczynku – ponownie wskazał na drzwi. Tym razem już o nic nie pytała tylko pożegnała się i wyszła. Odłożyła na miejsce swój fartuszek i ruszyła ku drzwiom wyjściowym. Po drodze pożegnała się z mijanymi koleżankami i wyszła na świeże powietrze. Przemaszerowała kilka kroków i usiadła na drewnianej ławce, pomalowanej na ciemnobrązowy kolor. Odchyliła głowę w tył i spojrzała na błękitne niebo, po którym pływały drobne, śnieżnobiałe chmurki. Westchnęła, ponownie zastanawiając się, jak to będzie. Zwłaszcza, że jeszcze dziś dom nie jest przygotowany na odbiór. Stanie się to najwcześniej jutro i Fede zaprosił Leona na noc do niej, a przecież ona nie ma na to miejsca. Federico śpi na fotelu, a potem przenosi się do łóżka, kiedy ona idzie do pracy i tam dosypia. A co z Leonem? Powiem Wam, że jako narrator, który to wie, Federico wpadł na taki pomysł, który zaskoczy chyba Was wszystkich, łącznie z naszymi bohaterami. A głównym zainteresowanym pozornie nie będzie się on podobał.

                Posiedziała na owej ławce dobre dziesięć minut, po czym wstała i niezbyt chętnie poszła w stronę domu. Miała nadzieję, że Leon jeszcze nie przyjechał, albo poszli gdzieś na miasto. Nie chciała się z nim jeszcze widzieć, ale spodziewała się, że będzie inaczej. Fede od początku nie przepadał za Tomasem, a trzymał raczej kciuki za Leona. Więc teraz, skoro oboje są wolni, co wynika z jej dedukcji, no, bo która dziewczyna wypuściłaby swojego chłopaka tak daleko na stałe i to bez siebie? A Federico nic nie wspominał o innej lokatorce. Mieli tam mieszkać w trójkę, on, Leoś i ona, jeśli wszyscy się zgodzą.  Więc nie mogła tam się teraz pojawić jakaś kobieta, po prostu nie mogła. A może jednak mogła?

                Po dłuższym zastanowieniu sięgnęła po telefon i wybrała numer kuzyna, po czym nacisnęła przycisk dzwonienia. Połączenie zostało odebrane po trzech sygnałach.

- Stało się coś, Violetta? – Usłyszała głos, który z całą pewnością nie należał do jej kuzyna. Znała go, to było pewne, przynajmniej jakaś część tego głosu była jej znana. Ta barwa, nacisk na jej imię. To był on. To był Leon. Barwa jego głosu dalej była ciepła i delikatna, ale w porównaniu do tego, co pamiętała stała się teraz bardziej męska i kusząca. Słysząc to jedno proste, nic nieznaczące zdanie chciało się pocałować usta właściciela. A może tylko Vilu to poczuła? – Halo, Violetta, jesteś tam? Vilu?

- Llleon? – Wydukała po chwili, kiedy odzyskała już minimalne panowanie nad głosem. Jej oczy zaszły łzami, kiedy potwierdził. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo się za nim stęskniła. Miała ochotę wtulić się w jego silne ramiona i choć przez chwilę poczuć się bezpiecznie. – Nic się nie stało. Wyszłam z pracy i wracam do domu, wieczorem muszę iść po zakupy, mam delegację i chciałam się dowiedzieć, czy jesteście w domu. I czy ewentualnie pomożecie mi z zakupami. Mogą być ciężkie. A nie chcę tracić pieniędzy na taksówkę, sam rozumiesz. – Wyszeptała cichutko, że ledwie ją usłyszał.

- Ja jestem, Fede poszedł załatwiać sprawy w prokuraturze. Spotkamy się w parku? Wyjdę po Ciebie. Chętnie się z Tobą spotkam bez mojego wścibskiego przyjaciela. – Zaśmiał się – a zakupami się nie martw. Pójdę z Tobą na pewno. I może uda się załatwić dostawę. Możesz zadzwonić do szefa, czy możesz to rozegrać w ten sposób. A wejdziemy tam tylko się upewnić, czy na pewno wszystko się zgadza. – Słuchała go uważnie. Zawahała się. Nie była pewna swojej reakcji na niego, a Federico zawsze by mógł ją powstrzymać. Zresztą to była osoba trzecia, jego przyjaciel. Na pewno nie robiłaby tych rzeczy, które czasami zrobi teraz, jak będą sami. Bo przecież nie mogła odmówić. Co by mu niby powiedziała? Że się boi? To nie wchodziło w grę. – Okey. To ja piszę kartkę dla tego jełopa, który zostawił telefon, aby mu nie zadzwonił, kiedy nie jest to wskazane, jakby nie mógł go wyciszyć, aby się nie martwił, kiedy wróci a dom będzie pusty. – Powiedział, wyjaśniając tym samym, dlaczego odebrał jego telefon. Prawda jest jednak taka, że przyjaciel Leona zrobił to świadomie. Tłumaczenie z dzwonieniem to tylko pretekst. Tak naprawdę wiedział, że jeśli Vilu będzie coś chciała to będzie dzwoniła do niego, a on chciał spiknąć Leonettę, więc musiał coś wymyślić. Prawda, że na początek pomysł jest niemal idealny?

                Kilkanaście minut później siedziała na ławce w środku parku, przy fontannie wykonanej z białego marmuru. Czekała na Leona, z którym się umówiła, choć prawdę powiedziawszy, gdyby nie to, już dawno byłaby pod domem, ale co zrobić. Nie wpadła na taki argument, kiedy jej to proponował. W pewnej chwili poczuła na swoich oczach silne, aczkolwiek z drugiej strony delikatne ręce. Na jej skórze pojawiła się tak zwana gęsia skórka, zrobiło jej się chłodno, ale się nie bała.

- Zgadnij, kto – wymruczał jej na uszko, starając się zmanipulować swój głos tak, aby go nie poznała, jednak jego starania na nic się zdały, bo od początku wiedziała, kto jest sprawcą zasłoniętych oczu.

- Leon –powiedziała pewnie, a on w tym momencie ją puścił, przeszedł na drugą stronę ławki, a ona wstała. Przyjrzeli się sobie dokładnie. Jej oczom ukazał się przystojny mężczyzna, o niezidentyfikowanym kolorze oczu. Ni to niebieskie, ni to zielone, w zależności od tego, jak padało światło. Był dobrze zbudowany, jego mięśnie przebijały się nawet przez luźną koszulkę. Przełknęła ślinę. Z kolei on zobaczył piękną szatynkę, z nieco przygaszonymi oczyma, które rozbłysły na jego widok. Schudła. I to bardzo. Niezmiernie go to zmartwiło, więc postanowił ją gdzieś zabrać. Jako psycholog zdawał sobie sprawę z tego, że droga restauracja, do jakich oboje zwykli chodzić w tym momencie odpada. Mogłoby to ją urazić.

                Przyglądali się tak sobie kilka minut, aż w końcu Leon rozłożył ręce w zapraszającym geście. Po chwili zawahania przysunęła się bliżej niego i wtuliła się mocno w jego kojące ramiona. Poczuła się bezpieczna i szczęśliwa. Zwłaszcza, kiedy poczuła jego usta na swojej głowie. Chociaż prawdę powiedziawszy była rozczarowana tym, że to nie były jej usta, ale pod żadnym pozorem nie mogła się do tego przyznać.

- Mam ochotę zabić tego debila, wiesz? – Szepnął, a ona domyśliła się, że chodzi mu o Tomasa. – Tak strasznie Ci współczuję i jestem wściekły na siebie, że nie było mnie obok – dodał, a ona chciała już coś wtrącić, ale jej nie pozwolił – a najbardziej jestem wściekły na to, że w pewien sposób cieszy mnie to, co się stało. –Wyszeptał jeszcze ciszej. – Tęskniłem za Tobą, za Twoimi dłońmi na moim ciele i moimi na Twoim. Za naszymi rozmowami, byłem strasznym debilem wtedy. – Przyznał, mając nadzieję, że zrozumie.

- Cii – przyłożyła mu palec do ust, odsuwając się od niego nieznacznie. – Nie mam do Ciebie o nic pretensji. Mój związek z nim to była moja decyzja. Chciałam zapomnieć początkowo o Tobie, ale nikt nie kazał mi się w to angażować. To ja jestem temu wszystkiemu winna, a nie Ty – stwierdziła. – Ale fakt. To nie jest miłe, że się cieszysz, że poroniłam – spuściła głowę.

- Nie o to mi chodziło – zaprzeczył. –Cieszę się, że z nim nie jesteś. Może uda mi się odbudować to, co między nami było. Minęło już trochę czasu i możesz powoli zacząć myśleć o przyjacielu. Zawsze posłużę Ci za niego. Będę Twoim oparciem. Z dzieckiem też byśmy Ci pomogli, to, że je zabił czyni go większym debilem niż ja byłem, co mnie pociesza w takim sensie, że nie jestem taki jak on. Oboje pozwoliliśmy Ci odejść, wypuściliśmy Cię z rąk, ale on jest mordercą. – Wyjaśnił i pogłaskał ją po policzku.

- Co to właściwie znaczy?  - Patrzyła mu w te jego oczy, oczekując na odpowiedź. Chciała, aby jej powiedział, że o niej nie zapomniał, że będzie przyjacielem, ale tylko do czasu, jak będzie go potrzebowała, bo chce być kimś więcej. Chciała, aby powiedział jej, że na nią poczeka, że ją kocha. Chciała, naprawdę tego chciała.

- O nic – odparł tylko. – Idziemy coś zjeść, na pewno jesteś głodna. Hod-dog, hamburger? A może pizza? – Odsunął się od niej na krok, wypuszczając ją ze swoich objęć. Rozczarował ją, chociaż w sumie tego właśnie się spodziewała. Nie zauważyła jego zażenowania. Był rozczarowany, że właściwie wszystko jej powiedział, ale ona nie zrozumiała go tak, jak chciał być zrozumiany. Odważył się powiedzieć jej, co czuje. Może nie bezpośrednio, ale jednak dało się to wyczuć. A ona po prostu nie zwróciła na to uwagi. Być może dla niej to nie miało żadnego znaczenia?

                Z Federico spotkali się dopiero po powrocie ze sklepu, w którym Castillo miała zrobić zamówienie, które tak naprawdę było załatwione faksem. Była wdzięczna szefowi za ten dzień, chociaż po wydarzeniach w parku atmosfera pomiędzy nią, a Leonem była dość napięta. Każde z nich ważyło słowa, nie chcąc, aby prawda wyszła na jaw. Zgrozo, o ile życie byłoby piękniejsze, gdyby ludzie nie obawiali się swoich uczuć!

                Po powrocie nastał czas na decydującą rozmowę. Kto, z kim śpi. Violetta poddała się woli swojego kuzyna, chociaż domyślała się, że nie wyjdzie z tego nic dobrego. Nie mniej była im wdzięczna za to, co dla niej robili, więc nie miała najmniejszego zamiaru dyskutować na ten temat.

- Ja będę spał tam, gdzie spałem dotychczas. Zastanawiałem się w sumie początkowo, czy nie wyeksmitować tam Vilu, ale ja z Leonem spać nie będę. Z kuzynką też nie. Źle by mi się to kojarzyło. Cóż, jesteś piękną kobietą – zaśmiał się. – Leon, śpisz z moją kuzynką. Ale pamiętaj, że Cię wykastruję, jeśli zrobisz cokolwiek wbrew niej.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł – zaczęli razem Leon i Violetta, ale zostali uciszeni przez bruneta.

- Najlepszy – posłał im jednoznaczne spojrzenia, ale tak, aby żadne z nich nie zauważyło, że druga osoba też została nim obdarowana. Leon sięgnął po telefon, aby zaprotestować. Wiedział, że nie może w tej chwili zrobić nic innego, jak napisać wiadomość, w której przedstawi swoje racje.

„Feder, do cholery! Doskonale wiesz, że ona nie jest mi obojętna. Tymczasem ja jej najwyraźniej tak. Rozmawialiśmy o tym. Praktycznie powiedziałem jej, co czuję, a ona nic. Dlaczego mnie na to skazujesz? Przecież się przyjaźnimy!”

                Na odpowiedź nie musiał długo czekać.

„Leon, nie wydurniaj się. Znam ją lepiej niż ktokolwiek inny. Gdybyś wtedy nie spieprzył to dziś byście planowali ślub! Ona nie zapomniała. Nie spędzałaby z Tobą całego dnia, nie denerwowałaby się Twoim przybyciem. Na pewno coś źle zrozumieliście. Przeniosę się na korytarz. Macie pokój wolny, ale grzecznie. Sądzę, że na nią za szybko. Bądź mężczyzną i zawalcz! Jesteś psychologiem, wiesz najlepiej, jak się teraz zachować!”

                Leon kiwnął niezauważalnie głową. Federico miał rację. Nie mógł zrezygnować, nie tym razem. Udając niechęć zgodził się na spanie w jednym łóżku, po czym zadowolony brunet oznajmił, że idzie się kąpać. Następna miała być Violetta, a na samym końcu Leon.

                Biorąc pod uwagę stan łazienki każde z nich chciało ją jak najszybciej opuścić toteż kąpiel całej trójce zajęła mniej niż pół godziny. Pasquarelli tak jak zapowiedział Leonowi przeniósł się na korytarz, co spotkało się z oburzeniem Violetty. Teraz obawiała się wszystkiego jeszcze bardziej, zwłaszcza, że kołdra, którą posiadała była mała. Nie obędzie się przez przytulania.

                Przeniosła wzrok, na wchodzącego do pokoju Leona, który po drodze zakładał koszulkę. Widziała jeszcze krople wody na jego umięśnionym torsie i niemal od razu zrobiło się jej gorąco. Nie chciała się do tego przyznać, a przede wszystkim nie chciała, aby to zauważył, ale miała na niego ochotę. Kusił ją samym swoim wyglądem i nie mogła nic na to poradzić.

- Przepraszam – szepnęła, kiedy usiadł na łóżku. Spojrzał na nią zdezorientowany. – Za warunki, jakie tu panują – dodała, widząc jego minę. – To niedorzeczne, że musimy razem spać, a w łazience strach przebywać. Zresztą podobnie jak w pozostałych pomieszczeniach. Oddam Ci przynajmniej kołdrę, a ja pójdę po ręcznik. – Wymamrotała. Nie miała niestety kolejnego koca.

- Daj spokój. To nie Twoja wina. Cieszę się, że jestem tu z Wami. I będzie mi bardzo miło, jeśli jednak zrezygnujesz z ręcznika i się po prostu do mnie przytulisz. – Zatrzymał ją. – Ja nie gryzę. Co najwyżej w odruchu bezwarunkowym mogę Cię dotykać podczas snu. Nie wścieknij się, jak się obudzisz, a ja będę miał na przykład rękę na Twoim biuście – Zauważył, przyciągając ją do siebie. Momentalnie zamknęła oczy, układając niepewnie głowę na jego torsie. Spytała, czy może, a on zaśmiał się cicho i odpowiedział twierdząco. Zamknęła oczy, odpływając do krainy Morfeusza. Na wpół śpiąca wyszeptała jego imię, choć nie do końca była tego świadoma. Myślała, że mówi je tylko w swojej głowie. – Kocham Cię – szepnął, myśląc, że śpi.

- Ja Ciebie też – odparła niezrozumiale, jakby zamiast niej przekazało tę informację jakieś stare nagranie. Spojrzał na nią zdziwiony, ale spostrzegł, że już śpi. Chciał wierzyć, że mówiła to do niego, że jakimś cudem jednak go usłyszała i, co ważniejsze odwzajemnia jego uczucia. Ale obawiał się, że po prostu w głowie ma wymalowany obraz Tomasa. Po chwili przypomniał sobie jednak, że on zabił ich dziecko, a to z pewnością zabiło jej uczucia względem jego osoby, więc na nowo rozbudziła się w nim nadzieja. Walczył przez chwilę sam ze sobą, po czym po przegranej przez sumienie bitwę, a wygranej przez ciekawość, złapał jej ramiona i podciągnął ją wyżej, by po chwili zanurzyć się w jej ustach. Myślała, że śni, kiedy odwzajemniła pocałunek, jednak po chwili się ocknęła i spojrzała na niego przestraszona.

- Właśnie wyznałaś mi miłość, znaczy chyba, mam nadzieję. Powiedziałaś, że Ty mnie też. Mam nadzieję, że nie przyśnił Ci się wyznający Ci miłość Tomas. – Wyjaśnił. Patrzyła na niego tymi swoimi brązowymi oczyma.

- Dobrze rozumiem? Kochasz mnie? – Spytała po dłuższym myśleniu. Musiała to wiedzieć, nawet jeśli nie była jeszcze gotowa na nowy związek. Wiedziała, że przy Leonie może się czuć bezpieczna, że on jej nigdy nie wyrządzi krzywdy. Potrzebowała go. W każdym wydaniu, bo wiedziała, że on zrozumie.

- Tak. Od samego początku. – Odparł po chwili. Czekał na jej reakcję i w chwili, kiedy poczuł jej usta na swoich odetchnął z ulgą. – A więc przytul się mocno i śpij. Jutro też jest dzień. Pogadamy na spokojnie i wyjaśnimy sobie wszystko.

~*~

Zgodnie z obietnicą przybywam do Was z 2 częścią Żyjąc złudzeniami, czy jestem zadowolona? Nie do końca. Nie mniej wychodzi na to, że będzie przynajmniej jeszcze jedna część. Wybaczcie błędy, ale nie miałam kiedy sprawdzić no i pisałam na raty, jak w pracy miałam czas. Nie lubię tak. Wolę od razu napisać całość, wtedy jakoś łatwiej idzie i lepiej się trzyma. No nic.
Zdecydowałam, że króciutko przybliżę Wam to, co działo się w poprzedniej części. Jeżeli ktoś chce wiedzieć więcej to zapraszam do przeczytania ;)

Myślę, że w niedzielę uzupełnię zakładkę LBA, nie będę już publikować odpowiedzi w formie postu, ale zrobię to tam. Nawet już się za to zabrałam, także odpowiedzi się pojawią. Niestety tylko na te pytania, które dalej są dostępne. Niektóre osoby albo usunęły bloga, albo go wyczyściły, tego niestety nie odzyskam, więc i nie odpowiem. Przepraszam.

Dziękuję tym, co zostali.

Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni z OS bardziej niż ja.

Pozdrawiam i życzę miłego weekendu,

Candy.