OS Miniaturka "Zawsze będę Cię kochać"

- Cześć, Kochanie – szepnęłam, podchodząc do kilkuletniej mogiły swojego narzeczonego. Byłego narzeczonego. Z westchnięciem przy niej ukucnęłam i przejechałam dłonią po chłodnym marmurze, po czym na nim usiadłam i spojrzałam przed siebie. – To już cztery lata, wiesz? Cztery lata od Twojej śmierci,  a cztery lata, dziesięć miesięcy i dwadzieścia siedem dni odkąd się poznaliśmy. Pamiętasz?

Był piękny słoneczny dzień. Razem z moją ówczesną przyjaciółką poszłyśmy na imprezę do Natalii. Bawiliśmy się świetnie. ‘Dzieciaki z wyższych sfer’. W pewnym momencie pojawiliście się Wy. Ty, Leon i grupa Waszych kolegów. Motocyklistów. Zobaczyłam Cię, kiedy kradłeś mi pieniądze z portfela, za które umówiliśmy się na obiad następnego dnia. Zawróciłeś mi w głowie już wtedy. Kto by pomyślał, że pół roku później mi się oświadczysz.

- Dzień, w którym Cię poznałam był jednym z najlepszych w moim życiu. Chociaż Violetta początkowo Was nie lubiła to później jednak zmieniła zdanie, związała się z Leonem… Ach, Fede. Wiesz, że oni już nie są razem? Od tamtego wydarzenia.

Były osiemnaste urodziny Violetty. Leon miał był w konflikcie z Diego. Mieli się ścigać. Nikt nie wiedział, że ma to być na śmierć i życie. Nikt nie wiedział, o co dokładnie chodzi. Nie. Ja nie wiedziałam. Nie poszłam na urodziny przyjaciółki, bo poszłam z Tobą na tor. Leon poszedł do niej. Pomimo, że wcześniej mu zabroniła, bo się pokłócili. Wszedł do sali, zauważyli się, podeszli do siebie i rzucili się w swoje ramiona. Później znowu się pokłócili przez Marco.

- Lena, siostra Vilu do tej pory opowiada o tej scenie z uśmiechem.

            My byliśmy na tym torze. Gdybym wiedziała, że Ludmiła jest zazdrosna o Violettę, że pragnie się na Leonie zemścić nigdy bym nie wsiadła z Tobą na ten motocykl. Nie dopuściłabym do tego wyścigu. Nie wiedziałam. Przywiązałam się do Ciebie paskiem, siedząc tyłem. Bez kasku. Poczułam chłodny wiatr we włosach i wiedziałam, że wystartowaliśmy. Wszystko szło dobrze, aż…

Słone łzy zaczęły płynąć mi po policzku.

            Diego nas zepchnął. Przewróciliśmy się. Byłam mocno poobijana, ale Ty… Zadzwoniłam do Leny, która ściągnęła Vilu i Leona. On Cię znalazł. Byłeś już w tym czarnym worku. Wpadł w szał. Dopadł do Ciebie wbrew zakazom i zaczął płakać. Pierwszy raz widziałam, aby to robił. Obwiniał się o ten wypadek, wiedząc, że to chodziło o niego. Ty byłeś w tym tylko zastępcą. W furii zaczął okładać maszynę, na której startowałeś. Vilu chciała go powstrzymać, ale nie słuchał. Odeszła. Odeszła w chwili, kiedy oboje jej najbardziej potrzebowaliśmy.

            Gdy zabrali Twoje ciało poszedł za nią. Nawrzucała mu, że to Jego wina, że go nienawidzi, nie chce więcej widzieć i wiele, wiele innych, dużo gorszych rzeczy. Spoliczkował ją. Rozeszli się, a on wyjechał z kraju. Tylko ze mną utrzymywał kontakt.

Uśmiechnęłam się niemrawo, ponownie przejeżdżając dłonią po chłodnym nagrobku. Spojrzałam na złoty napis, który przedstawiał imię i nazwisko, oraz datę urodzenia i śmierci mojego ukochanego.

Wrócił po dwóch latach. Po dwóch latach spotkałam się też z Vilu. Ale nie potrafiłam jej wybaczyć. Wiesz, co mi wtedy powiedziała? Że nie dała rady i przeprasza…

Zaśmiałam się gorzko.

            Ona nie dała rady? Zostawiła mnie, Twoją narzeczoną i swojego ukochanego, Twojego przyjaciela samych. To my mogliśmy nie dać rady. Nie ona. Potrzebowaliśmy jej, a ona zwiała. Zostawiła nas. Tego nie mogłam jej wybaczyć. Ale wiedziałam, że ta dwójka dalej coś do siebie czuje. Zwabiłam go na spotkanie do niej. Przespali się ze sobą na plaży. A ona mu potem powiedziała, że chciała sprawdzić, czy dalej go kocha, bo za dwa tygodnie wychodzi za mąż. Egoistka.

Zamilkłam na chwilę, zupełnie jakbym chciała, aby Federico przyswoił te informacje, które mu właśnie przekazałam. Pomimo upływu czasu nie potrafiłam mu tego wyjawić wcześniej. Kiedy przychodziłam na cmentarz nie wytrzymywałam długo. Przez bardzo długi okres nie potrafiłam sobie poradzić z tym, że go już nie ma przy mnie.

            Teraz jest z nim już dwa lata po ślubie. Z Marco.  A dziwiła się Leonowi, że jest o niego zazdrosny. Pokłócili się w jej osiemnastkę, bo jej obecny mąż wylał wino na jej białą sukienkę. Leon był wściekły, sądząc, że ten zrobił to specjalnie. Cóż. Nie dziwię mu się, bowiem, kiedy wszedł wtedy na salę to zastał ją rozmawiającą właśnie z nim i on podobno robił maślane oczka.

Przymknęłam oczy, starając się ponownie zapanować nad głosem. – Nie będę więcej opowiadać o przeszłości. To już było. Chciałam Ci powiedzieć, że w końcu pogodziłam się z Twoim odejściem. Poznałam kogoś. Nico potrafi sprawić, że znowu się uśmiecham. Dziwnie się z tym czuje, ale Leon mówi, że to dobrze. Od dawna powtarza, że powinnam iść dalej. A ja nie potrafiłam. Podobnie jak on. Przyganiał kocioł garnkowi. Tyle czasu minęło od Violetty, a on dopiero teraz ułożył sobie życie. Poznał dziewczynę. To on zapoznał mnie z Nicolasem.  Spotyka się z jego siostrą, więc dalej mnie pilnuje. Jest moim przyjacielem. Ostoją. Dzięki niemu nie zwariowałam. Zazdroszczę Ci tak lojalnego przyjaciela. Cieszę się, że nie okazał się być farbowanym lisem jak Violetta – zamilkłam na chwilę. – Wiem, że on tu przychodzi częściej niż ja. Przepraszam. Po prostu nie miałam siły, odwagi. Wiesz, jak to na mnie działało. Widziałeś to z góry. Obiecuję Ci, że będę przychodziła częściej. Przyprowadzę tu nawet Nico, abyś mógł go poznać, przetestować, chociaż Leo już to zrobił. Jest niczym starszy brat. – Zaśmiałam się i starłam łzy, które przez cały ten czas leciały po moich policzkach, a następnie otuliłam się szczelniej swoim szarym płaszczem. – Polubisz go. Jestem pewna. – Wstałam i sięgnęłam po zwiędnięte już kwiaty, które przyniosłam tutaj ostatnim razem. Spostrzegłam kartkę, która z nich wyleciała. Schyliłam się po nią i odczytałam swoje pochyłe pismo. Uśmiechnęłam się delikatnie i ruszyłam ku wyjściu z terenu cmentarza.

 „Zawsze będę Cię kochać, Fede.

Twoja na zawsze, Fran”

***

Witam Was bardzo serdecznie po tak długiej przerwie. Niestety muszę Was zmartwić, bowiem częstotliwość dodawania nie ulegnie zmianie. Problemy osobiste sprawiają, że czasu nie mam prawie wcale. To jest mój pierwszy wolny weekend od jakiegoś czasu. Masakra jakaś.

Nie chcę Was zagłębiać w swoje problemy. Przyjemne nie są. Nie mniej nie mam teraz nastroju na pisanie czegoś wesołego. To coś wyżej w jakiś sposób oddaje to, co czuję. A, że zbliża się dzień Wszystkich Świętych to postanowiłam coś podobnego skleić, żeby dać znać, że żyję, pamiętam i w ogóle. Tak oto powstała ta miniaturka.

Enjoy!

Candy.

Inspiracja Tmsec (Tres metros sobre el cielo)