Wyrok cz.1

Witam Was po bardzo długiej przerwie. Mam coś dla Was, co pewnie niekoniecznie się Wam spodoba... Takie coś, zupełnie nie na temat. Jednak cóż, odzwierciedla to poniekąd to, co czuję, więc mnie tak jakoś naszło. Przepraszam Was za ewentualne błędy, ale nie mam siły tego czytać. 

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami i siedmioma rzekami żyła sobie młoda kobieta o imieniu Anastazja. Chwila, nie, stop. Pomyliłam bajki. Anastazja, żyje obok nas, w sąsiedztwie, ale jest niezauważalna. Zacznijmy od początku.

W szarym o tej porze roku mieście, w niezbyt bogatej dzielnicy mieszka dwudziesto kilku letnia kobieta o czarnych włosach i brązowych, matowych oczach, które swego czasu świeciły przeogromnym blaskiem. Ana w początkowych latach swojego życia była pogodną dziewczynką, która miała kochającą rodzinę, przyjaciół. Świetnie dogadywała się z rodzeństwem, rodzicami, a nawet dziadkami. Nigdy nie stwarzała problemów, dobrze się uczyła. Niestety od jakiegoś czasu Ana skrywa sekret, który wbija się w jej serce niczym kolec róży, ale nie potrafi inaczej. To dla niej zbyt bolesne. Znajome, prawda?

 

Poznajmy więc sekret skrywany przez Anę.

To się zadziało w poprzednie wakacje, kiedy odebrała telefon, że u jej ukochanego dziadka wykryli raka płuc. Szanse na „wyleczenie”, przedłużenie życia przy tej odmianie to 2,5%. Mało. Ona sama nie podjęłaby się leczenia, zwłaszcza, że wujek Google powiedział, że nowotwór jest oporny na leczenie. Zresztą, nie widzi w tym sensu. Chemia jest męcząca, wyniszcza organizm, bardziej komplikuje wszystko niż pomaga. Ona by się nie podjęła, bo wiedziała, ale dziadek za namową wszystkich postanowił walczyć, choć w sumie początkowo nie zdawał sobie sprawy, po co go wysyłają do szpitala. A kiedy okazało się, że na chemioterapię było już za późno. Powiedziało się A, to trzeba powiedzieć B. Z tego powodu leczył się dalej, ale każdą kolejną chemię przechodził coraz gorzej. Miał zawroty głowy, ogólne złe samopoczucie. Został zamknięty w systemie, który ze względu na jego stan nie pozwalał mu opuszczać mieszkania. Nie raz ni stąd ni zowąd runął na ziemię, tracąc świadomość. Nie chciał pomocy. Nie chciał litości. Rozmawiał tylko z Aną, bo tylko ona traktowała go tak, jak wcześniej. Ukochana małżonka pilnowała go na każdym kroku, więc był zły, że traktuję go jak trędowatego. Jego dzieci też bacznie obserwowały jego ruchy, aby w razie czego doskoczyć i chociaż próbować go złapać. Dostawał szału. Wszystkich wyzywał. Na wszystkich się obrażał, bo oni nie rozumieją, że on nie chce tak żyć, że chce godnie umrzeć, wyjść do ludzi, a nie się męczyć, być zdanym na łaskę osób trzecich.

Ale nie pozwoliła mu się poddać.

Była jedyną osobą, która potrafiła z nim rozmawiać, żartować, czy śmiać się z jego dziwnego poczucia humoru.

- Mam już grabki i szpadel, ale nie mam czasu, aby wykopać sobie dół na cmentarzu – powiedział kiedyś, a jej oczy się zaszkliły. Obróciła się tyłem, aby uspokoić nerwy i wróciła do niego spojrzeniem.

- I na to znajdzie się czas – odparła z uśmiechem, nie chcąc, aby widział jej łzy, ból. Od tego się zaczęło. Wszyscy inni, kiedy on mówił o śmierci wyzywali go, co go motywowało do dalszego gadania i denerwowania swoich najbliższych.

- Przed świętami nie umrę, jeszcze na nich z Wami będę, ale potem dam Wam spokój i nie będziecie musieli na mnie patrzeć – powiedział innym razem, tuż przed Bożym Narodzeniem. – A jak nie umrę to sam sobie pomogę – dodał.

- Takim gadaniem wykańczasz siebie i nas wszystkich – odparła. – Musisz cieszyć się z tego, co masz. Z tego, co zostało Ci z życia. Masz dookoła siebie kochających Cię ludzi… – Spojrzała na niego z uśmiechem.

- Ale ja już nie mam z czego się cieszyć. Babcia mnie denerwuje, szkoda gadać. – Stwierdził, a kiedy zapytała, co takiego zrobiła babcia, machnął ręką – nie będę Cię obarczał moimi problemami. Znasz babcię.

- Ale to nie zmienia faktu, że musisz walczyć. Jak nie masz, z czego się cieszyć? Twoje najmłodsze wnuki dostały łyżwy i cieszą się jak głupie, ciesz się razem z nimi. A jak nie to walnę Cię łyżwą przez łeb i wtedy będziesz mógł narzekać. – Zaśmiała się, a on zamilkł. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Zawsze wszyscy go za to karcili, a ona podchwyciła temat i zagięła go. Nie wiedział, co powiedzieć i wtedy wiedziała już, że jest na dobrej drodze, aby mężczyzna, chociaż przez chwilę się uśmiechnął.

- I tak sobie pomogę. Mam siedemnaście kulek, starczą – wrócił do samobójstwa, na co nasza Ana się zamyśliła, co tu odpowiedzieć. Jakby go za to zbeształa to by przegrała, a nie o to w tym wszystkim chodziło.

- Jak nie starczą, skołuję więcej – rzuciła z uśmiechem, czym kompletnie zbiła go z pantałyku i więcej o samobójstwie nie mówił, przynajmniej nie przy niej. Wiedział bowiem, że nie osiągnie tym zamierzonego efektu. Lubił wkurzać innych, odkąd tylko pamiętała zawsze wiedział, jak wytrącić ją z równowagi. Teraz musiała być silna i się nie dawać, bo to go z jednej strony irytowało, a z drugiej bawiło. Osiągnęła swój cel. On choć przez chwilę był uśmiechnięty, ona czuła, że jest jego oparciem. Odłożyła na bok swoje życie prywatne, chłopaka, szkołę i pracę. Jej życie to od tej pory przede wszystkim ciężko chory dziadek.

*~*

Historia jeszcze się nie zakończyła, chociaż usilnie zmierza ku końcowi. Być może kiedyś i ja ją dokończę. Na razie nie mam siły.

Przepraszam.

Candy.