11. Tylko my.

Violetta

Kiedy się w końcu uspokoiłam Leon zabrał mnie do domu. Stwierdził, że do końca pracy pozostało i tak niewiele czasu, a w takim stanie i tak nic nie zrobię, więc wziął potrzebne dokumenty ze sobą. W samochodzie żadne z nas się nie odezwało. Byłam zbyt zajęta myśleniem, o tym, co mogło się stać i czułam, że Verdas ma kilka pytań. Ma prawo je mieć po tym, co usłyszał dzisiaj z ust Thomasa. Nawet nie spostrzegłam, że zatrzymaliśmy się pod domem. Zorientowałam się dopiero, kiedy otworzył przede mną drzwi i zapytał czy idę. Ujęłam wyciągniętą w moją stronę dłoń i poszliśmy do domu. Niemal od razu skierowałam się do kuchni i zabrałam za kolację. Czułam wzrok przyjaciela, który stanął w drzwiach i śledził każdy mój ruch.

- O czym myślisz? – Spytał w pewnym momencie. Spojrzałam na niego niezrozumiale, a on ciągnął dalej. – Masz zamiar się nie odzywać? Kochanie, co się dzieje? – Uwielbiałam, kiedy tak do mnie mówił. Mimowolnie się wtedy uśmiechałam.

- O tym, kiedy zaczniesz pytać. – Odparłam cicho patrząc w jego piękne oczy. Uśmiechnął się delikatnie i podszedł do mnie. Chwycił mnie za ręce i przyglądał się chwilę.

- Nie zacznę. Wiem wszystko, co powinienem. Fran mi mówiła. – Wyjaśnił, a następnie pogłaskał mnie po policzku. Przymknęłam powieki rozkoszując się tą delikatną pieszczotą. Dotknęłam jego dłoni i przytrzymałam przy moim policzku, wtulając się w szorstką rękę. Poczułam drugą dłoń na drugim policzku, a potem długiego całusa na moim czole.

- Dziękuję. – Szepnęłam otwierając oczy. Patrzył na mnie ze swego rodzaju błyskiem, którego dostrzegałam w jego tęczówkach.

- Wyjedźmy gdzieś razem. – Rzucił niespodziewanie. Spojrzałam na niego zdziwiona i odsunęłam się o krok. – No i może jeszcze Hernandezowie, żebyś nie myślała, że chcę Cię tam wykorzystać, skoro chcę abyśmy jechali sami. – Dodał szybko widząc moją minę.

- Nie. – Uśmiechnęłam się i odważnie wtuliłam w jego silne ramiona. – Tylko my. – Musnęłam jego policzek bardzo blisko ust. – Ufam Ci i wiem, że mnie nie skrzywdzisz. Od ponad miesiąca śpimy w jednym domu, a czasami nawet w jednym łóżku i nic nie zrobiłeś. – Wyjaśniłam z uśmiechem i ponownie chciałam pocałować jego policzek, ale przechylił głowę i wyszło na to, że zanurzyłam się w jego ustach. Całował mnie delikatnie i czule. Jestem pewna, że gdyby nie jego silne ramiona to runęłabym na ziemię, bowiem czułam jak uginają się pode mną kolana. Oderwał się ode mnie i zaczął otwierać buzię, aby coś powiedzieć. Jednak byłam szybsza i przyłożyłam palec do jego ust. – Cii. – Szepnęłam i tym razem musnęłam jego usta. Uśmiechnęliśmy się spoglądając w swoje oczy. – Siadaj, zrobię kolację.  – Poleciłam, a szatyn wykonał to bez słowa sprzeciwu. Zabrałam się za robienie kolacji, a że nie było obiadu to postawiłam na spaghetti.

- Pomóc Ci? – Usłyszałam w pewnym momencie. Obróciłam głowę w jego stronę i pokiwałam przecząco z uśmiechem, dziękując za propozycję. Tym razem nie posłuchał i wyciągnął talerze, oraz sztućce i szklanki. Przystanął za mną i kładąc dłonie na moich biodrach położył głowę na mym ramieniu. – Pięknie pachnie – rzucił całując moją szyję. Uśmiechnęłam się odruchowo odchylając głowę, aby miał lepszy dostęp i kontynuował, jednak on przerwał. – Dziękuję Ci za to, że nie odsunęłaś mnie od siebie. W końcu jestem mężczyzną.

- Zapracowałeś na zaufanie. – Odparłam nie patrząc na niego. Nie chciałam, aby zauważył, że jest mi przykro, że przerwał. – To gdzie pojedziemy?

- A gdzie byś chciała? – Odpowiedział pytaniem na pytanie. Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Tam, gdzie będziemy mogli odpocząć od miasta i od wszystkich złych rzeczy. – Wyjaśniłam cicho, mając nadzieję, że zrozumie. Chociaż w sumie byłam tego pewna. Od jakiegoś czasu porozumiewaliśmy się bez problemu, zawsze wiedział, czego mi trzeba. Prawdziwy przyjaciel.

- Załatwione. – Puścił mnie i zajął swoje miejsce, a ja wróciłam do mieszania sosu i mięsa. Wstawiłam wodę na makaron, posoliłam ją i dolałam oleju.      Po trzydziestu minutach nakładałam gorące danie na talerze, a jeden z nich postawiłam przed miłością mojego życia.

- Smacznego – wybełkotałam siadając i zabierając się za swoje danie. Podziękował i życzył mi tego samego. Zjedliśmy w ciszy, a po posiłku Leon zabrał się za mycie naczyń. Obserwowałam go w ciszy. – Czy dziś również będę się mogła do Ciebie przytulić w nocy, czy wracasz do spania w swoim pokoju? – Zapytałam po dłuższej chwili niepewnie. Spojrzał na mnie z uśmiechem.

- To zależy. Jeżeli chcesz to chętnie zasnę z Tobą w ramionach. Podobało mi się to. – Odparł przygryzając wargę. Wyglądał w tej chwili tak cholernie kusząco, że miałam ochotę się na niego rzucić, ale nie chciałam się jeszcze bardziej ośmieszyć w jego oczach. Jeden przypał w ciągu dnia wystarczy, a więc ja wyczerpałam ich na kolejny tydzień. – Idź się myć. Przyjdę potem do Ciebie. Chyba, że obejrzymy jeszcze jakiś film. – Polecił.

- To wybierz jakiś. Wiesz, gdzie są płyty. I może coś w telewizji leci. – Poszłam do łazienki.

Leon

Odprowadziłem ją wzrokiem i wypuściłem zalegające w płucach powietrze. Matko, to było coś. Wciąż czułem dotyk jej ust na moich i chętnie bym to powtórzył. Mechanicznie uniosłem dłoń i położyłem ją na swoich wargach. Uśmiechnąłem się delikatnie. - Całowaliśmy się! – Krzyknąłem w myślach i niemal podskoczyłem. Przypomniałem sobie jednak o zadaniu i dokończyłem zmywanie naczyń, a następnie przejrzałem telegazetę. Akurat grali horror, więc przyniosłem do salonu szklanki, sok i jakieś chipsy, które znalazłem w szafce. Rozłożyłem łóżko, ułożyłem poduszki i koce. Musiało być nam wygodnie. A zwłaszcza mi, bo ona będzie się do mnie tulić przez większą część filmu. Przynajmniej mam taką nadzieję. W dodatku chce, abym z nią spał. Przecież to mój najlepszy dzień w życiu! Chwilę później słyszałem już jej kroki, świadczące o tym, że jest wykąpana i gotowa na seans. Udałem się w stronę łazienki i minąłem ją w drzwiach. Przesłaliśmy sobie uśmiechy.

Po kwadransie leżeliśmy obok siebie pod kocem i czekaliśmy, aż film się rozpocznie.

Nie myliłem się. Przez cały film Violetta się we mnie wtulała jak w pluszowego misia, co mi oczywiście bardzo odpowiadało. Kiedy w końcu na ekranie pojawiły się napisy końcowe odetchnęła z ulgą, a ja zaśmiałem się w duchu. Pocałowałem ją w czoło i podziękowałem za towarzystwo. Wygramoliła się z mojego uścisku i łapiąc mnie za rękę pociągnęła do sypialni.

- Przepraszam. – Szepnęła. – Nie powinnam się tak do Ciebie przytulać. Nie chcę Cię wykorzystywać, więc możesz spać u siebie.

- Żartujesz? – Zaśmiałem się. – To było bardzo przyjemne i bardzo mi się podobało. – Wyjaśniłem widząc jej zdziwioną minę. – Zrobiłbym to jeszcze raz, więc jeżeli chcesz ze mną spać, to ja jestem jak najbardziej chętny. – Dodałem stając przy drzwiach od jej sypialni. Nie odezwała się tylko pociągnęła mnie w stronę łóżka. Ręką zgasiłem światło na korytarzu i w ciemnościach dotarliśmy do chłodnej pościeli. Odsunęła kołdrę i powoli się położyła przesuwając się pod ścianę. Ułożyłem się obok, przytuliłem ją do siebie.

- Dobranoc, Słońce. – Szepnąłem całując pierwsze lepsze miejsce na jej twarzy. Pech, albo szczęście chciało, że trafiłem w usta. Oddała pocałunek, który po chwili przerwała i wtulając się w moje ramiona zasnęła szepcząc przedtem jeszcze ciche dobranoc. Patrzyłem na nią jeszcze przez chwilę, a potem Morfeusz porwał mnie do swojej krainy i zasnąłem. 

Cholera. Nie dość, że się spóźniłam to jeszcze wyszedł krótki i beznadziejny. ;/ No nic. Ucieszę się, jak mi wybaczycie.

Co do stroju Violki to on się jeszcze przez długi czas nie zmieni, planuję zrobić to dopiero w rozdziale numer ok. 20. Ale cii. Więcej nie zdradzę.

Jak widać blogger spłatał nam figla i wyzerował ankietę, pomimo że Wasze głosy zostały zapisane. Nie wiem, czy jak zrobię nową to będzie można bez problemu głosować. ;/

Powoli nadrabiam komentarze i posty na Waszych blogach, jednak proszę o cierpliwość. Trochę mi się tego uzbierało. 

To chyba tyle.
Przepraszam za błędy.

Kocham Was,

Candy. <3

A może nie? Next pojawi się, kiedy tutaj będzie co najmniej 15 komentarzy. Dacie radę? Pewnie, że tak. :)

Miłej nocy :*