12. Cieszę się, że Cię mam.

Violetta

- Nad czym tak myślisz? – Spytałam wchodząc do kuchni, gdzie siedział zamyślony Verdas. Odruchowo przeniosłam wzrok na stół, na którym leżał stos kanapek ułożonych na sporym talerzu i na parującą w czajniku wodę, która wciąż się gotowała. Westchnęłam podchodząc do kuchenki i wyłączyłam ogień, po czym zalałam dwie herbaty. – Co jest? – Ponownie zadałam pytanie stając za nim i układając dłonie na jego ramionach.

- Mówiłaś coś? – Dopiero zareagował i spojrzał w górę. Prawą dłonią ujął moją dłoń i przyłożył ją sobie do ust. Poczułam delikatne muśnięcie, po którym uśmiechnęłam się mimowolnie. Zauważył, a na jego buzi pojawił się piękny uśmieszek.

- Pytałam, co się dzieje? Siedzisz zamyślony, a woda to by się z rozumu wygotowała. – Odpowiedziałam spokojnie. Pociągnął mnie za dłoń, którą trzymał sprawiając w ten sposób, że obeszłam krzesło i usiadłam na jego kolanach. Puścił moją rękę i położył swoją dłoń na mym udzie.

- Woda nie ma rozumu. – Rzucił rozbawiony, ale zaraz spoważniał. – Przepraszam. Po prostu myślałem, o tym, co udało mi się osiągnąć. – Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. – No, nie jestem już gburem, mam najlepszą na świecie przyjaciółkę – pstryknął mnie w nos, co spowodowało mój głośny śmiech, do którego dołączył jego – wydoroślałem. – Dokończył. Dalej nie rozumiałam. To wszystko, co mówił, to prawda, owszem. Ale to było pozytywne, nad czym tu się zastanawiać? Już chciałam o to pytać, ale Leoś ponownie otworzył usta, czym mi to w pewien sposób uniemożliwił. – Osiągnąłem dużo, a wciąż nie potrafię porozumieć się z Diego. Brakuje mi go.  Był naprawdę świetnym przyjacielem, który rozumiał mnie bez słów. Teraz jest Marco, ale on niedługo zostanie ojcem. Poza tym, sprawa z Larą. – Dokończył, a ja największą uwagę zwróciłam na ostatnie zdanie. Poza tym, sprawa z Larą. To stwierdzenie, jak echo odbijało się w mojej głowie i za żadne skarby nie mogłam temu zapobiec. Czy to możliwe, że Leon ją jednak kocha? Że żałuje tego, co się stało i chciałby do niej wrócić? Ale ona przecież jest z Diego! Niemożliwe, że brakuje mu przyjaciela, żałuje, że go kiedyś tak perfidnie zdradził, a teraz chce robić to samo. To zupełnie niepodobne do nowego Leona. Do mojego Leona. Nie mniej jednak coś jest na rzeczy i ta myśl boli mnie najbardziej. Po jaką cholerę proponował mi wczoraj ten wyjazd? Całował mnie? Chciał się zabawić? Wykorzystać? Czy to możliwe, że aż tak się pomyliłam w stosunku do niego? Że wcale się nie zmienił?

- Porozmawiaj z nimi – powiedziałam po chwili zastanowienia i wstałam z jego kolan. Nie miałam zamiaru dłużej się oszukiwać, że Leon kiedyś będzie normalny, zakocha się i założy rodzinę, a co więcej, że tą szczęściarą będę ja. Przecież to niemożliwe. Po prostu nierealne. Niestety tylko przy nim czułam się bezpiecznie, no i był moim przyjacielem. Nie mogłam się od niego teraz odwrócić, bo on nigdy nie obiecywał mi pięknego ślubu i gromadki dzieci.

- Myślisz? – Spojrzał na mnie wyczekująco, a ja tylko kiwnęłam głową. Postawiłam przed nim herbatę, a swoją położyłam z drugiej strony stołu i zajęłam swoje miejsce. – Dziękuję. Cieszę się, że Cię mam. Jesteś najlepsza. – Ta, szkoda tylko, że nie w taki sposób, w jaki bym chciała. Szkoda, że widzisz we mnie tylko przyjaciółkę, a ja chciałabym być kimś więcej. Dlaczego Ty tego nie widzisz? Patrzyłam na niego z lekkim uśmiechem, bojąc się zadać pytanie.

Ludmiła

- Ludmiła! – Usłyszałam donośny krzyk Federico, który rozszedł się po całym domu.  Nie odezwałam się ani słowem. Ze łzami w oczach wpatrywałam się w niewielkie pakowanie testu ciążowego studiując po raz kolejny jego instrukcję. Przecież to nie może być prawda. Ja nie mogę być w ciąży! – Tu jesteś. – Usłyszałam zaraz po tym jak drzwi do łazienki się otworzyły. Czy ja jestem aż tak głupia, że ich nie zakluczyłam? Federico bez słowa uklęknął przy mnie i przytulił. – Co jest? – Wyszeptał w moją głowę, a ja się rozpłakałam. Nie miałam siły dłużej powstrzymywać cisnących się do oczu łez i teraz płynęły one swobodnie mocząc koszulę chłopaka. Nic nie powiedział tylko przytulił mnie mocno do siebie. Jak mała dziewczynka wtuliłam się w jego silne ramiona zupełnie jakby był pluszowym misiem. Potrzebowałam go teraz bardziej niż kiedykolwiek. Potrzebowałam kogokolwiek, kto wsparłby mnie ciepłym słowem, silnym ramieniem. Kogoś, kto będzie utrzymywał, że wszystko będzie dobrze. Potrzebowałam przyjaciela i wiedziałam, że na niego mogę liczyć, pomimo że nie był już tylko przyjacielem.  – Co jest? – Powtórzył pytanie. Odsunęłam się i podałam mu test z wynikiem pozytywnym. Wziął go do rąk i przyjrzał się uważnie, a następnie przeczytał instrukcję. Milczał patrząc na to wszystko. A ja z utęsknieniem czekałam na jego reakcje. Potrzebowałam jego wsparcia. – To moje dziecko, prawda? – Spojrzał mi w oczy, a ja spuściłam głowę.

- Jja… Nnie wiem. – Wyszeptałam i na nowo się popłakałam. Nie powiedział nic tylko odrzucił test i wyszedł. Tak po prostu. Zostawił mnie. Skuliłam się na podłodze chcąc, aby to wszystko okazało się tylko złym snem, nieprawdą. Chciałam się obudzić. Najlepiej piętnaście lat wcześniej, albo więcej. Przed tym całym felernym wydarzeniem, przez które straciłam przyjaciół, bo chociaż utrzymuję z nimi kontakt to nie jest to tak, jak kiedyś. Zwłaszcza pomiędzy mną a Diego. Nie byłoby też tej całej ciąży, ani ostatniej imprezy.

- Co jest, maleńka nie bierzesz? Z nami nie weźmiesz? – Zapytał jakiś dobrze zbudowany mężczyzna. Odmawiałam, początkowo, ale później uległam i wzięłam. Dałam sobie prosto w żyłę, aby w końcu zapomnieć, aby choć przez chwilę być szczęśliwą. Czy tak dużo wymagałam? Czy to, że chciałam na krótką chwilę zrzucić ze swoich barków cały ciężar, który dźwigam to coś złego? Czy czyni mnie to złym człowiekiem? Przecież każdy do tego dąży. Każda jedna osoba, którą znam robi wszystko by być szczęśliwym, aby choć przez chwilę zapomnieć o złu tego świata. Czy to czyni ich złymi ludźmi? Zawsze myślałam, że nie. Dlatego wzięłam, zgodziłam się. Potem wszystko działo się tak szybko. Kolejny drinki, palona trawka, papierosy. 

***

- Gdzie ja jestem? – Spytałam samej siebie budząc się rano i rozglądając dookoła. To nie było moje łóżko, mój pokój ani moje mieszkanie. Zajrzałam pod kołdrę i z przerażeniem stwierdziłam, że jestem naga. Odruchowo przekręciłam głowę na bok, a obok mnie leżał ten sam typ, który wczoraj częstował mnie narkotykami. Zamknęłam oczy łudząc się, że to tylko zły sen i zaraz obudzę się w swoim łóżku i poczuję zapach smażonej przez Federico jajecznicy. Podniosłam powieki, ale nadal tkwiłam w tym samym pomieszczeniu. Przykryłam twarz dłońmi próbując sobie coś przypomnieć, ale nic. Kompletna pustka. Zaszkliły mi się oczy, ale nie mogłam płakać. Musiałam się jak najszybciej stamtąd wydostać. Nie budząc śpiącego, naćpanego najprawdopodobniej mężczyzny wygramoliłam się z łóżka, ubrałam i zabrałam swoją torebkę. Wybiegłam z mieszkania, wyciągnęłam telefon wybierając numer do mojego współlokatora. Odebrał po trzecim sygnale.

- No w końcu. Gdzie jesteś…

- Fede przyjedź po mnie, proszę. – Nie dałam mu dokończyć. Rozpłakałam się i jakiegoś przechodnia zapytałam o miejsce, w którym przebywałam, bowiem nie kojarzyłam tej ulicy .Podałam adres przyjacielowi.

- Zaraz będę. – Rzucił nim się rozłączył. Usiadłam na pierwszej lepszej ławce i czekałam, modląc się w duchu, aby człowiek, który mnie tu przywiózł i najprawdopodobniej wykorzystał się nie obudził i nie zaczął mnie szukać. Federico przyjechał po godzinie. Zabrał mnie do szpitala.

Uderzyłam pięścią w podłogę na wspomnienie tego wydarzenia. To on może być ojcem. Ten gościu. W szpitalu ewidentnie powiedzieli, że doszło do współżycia. Najprawdopodobniej nie jednego. A przecież kilka dni wcześniej wylądowałam w łóżku z moim przyjacielem. Od tego czasu dogadujemy się jeszcze lepiej. Wróć. Dogadywaliśmy, bo teraz wyszedł i nie wiem, gdzie jest. Na pewno mnie zostawi. Czy ja naprawdę nie zasługuję na szczęście? Jak długo los mnie będzie jeszcze karał?!

- Przepraszam – usłyszałam cichy szept w drzwiach i momentalnie spojrzałam w tamtym kierunku. Wrócił Federico. Szybko otarłam drzwi. – Mówiłaś mi, co się stało na tej imprezie. Nie powinienem był się tak zachować. Wybacz mi. – Niepewnie podszedł do mnie, a ja się w niego wtuliłam. – Damy sobie radę. I nieważne czy jestem biologicznym ojcem, czy nie. To będzie nasze dziecko i wychowamy je razem. – Mówił cicho, prawie płacząc. Ale to było nieważne. Nie był zły i chciał mi pomóc, bo mnie kocha. Dopiero teraz dotarło do mnie, jaki skarb miałam przy sobie. Musiałam się zmienić, przestać się zamartwiać. Właśnie dla niego. On mnie kochał taką, jaką byłam. Akceptował wszystkie moje wady. Dla niego nie istniały. Nie zwracał na nie uwagi. Zawsze próbował mnie usprawiedliwić, zrozumieć, pomóc.

- Nie przepraszaj. – Wyszeptałam. – Miałeś prawo się tak zachować. Rozumiem. Nie mniej jednak cieszę się, że jesteś, że wróciłeś, że mi pomożesz. Cieszę się, że mnie kochasz. I wiesz, co? Ja Ciebie też kocham. Dopóki nie odszedłeś nie zdawałam sobie z tego sprawy. Dziękuję. – Pocałowałam delikatnie jego usta, a on odwzajemnił pocałunek. Nasze zmieszane łzy spływały po naszych policzkach powodując, że nasz pocałunek był raczej słonawy. Jednak nas to nie obchodziło. Liczyliśmy się my i to, co do siebie czujemy. W moim życiu w końcu pojawiło się słońce i był nim Federico. W końcu czułam się kochana, w końcu czułam, że ja też mogę być szczęśliwa, że mogę zapomnieć o przeszłości i zająć się sobą i swoją rodziną, którą założę. A już niedługo na świat może przyjść mała istotka, która do końca zmieni moje życie.

- Cieszę się, że Cię mam. – Wyszeptaliśmy w tym samym momencie.

**~**

Tym razem zdążyłam. Nieco zepsułam końcówkę, ale cóż. Nie mam siły jej już poprawiać. Sprawy osobiste. Jutro poprawię ewentualne błędy, o ile zdążę. Obiecuję.

Dziękuję za rekordową ilość komentarzy. Chyba częściej będę o nie prosiła, bo wyszło lepiej niż myślałam. Spisaliście się na medal. Jeszcze raz dziękuję.

To co? Dzisiaj prosimy o minimum 20 komentarzy? :D

PS. Rozdziały do 20 mam zaplanowane, więc metamorfoza na pewno wcześniej nie będzie. I tak za szybko zrobiłam u Leonetty sielankę i teraz muszę to nieco odkręcić, żeby to wszystko nie działo się za szybko, więc chociaż to przetrzymam.

I jeszcze jedno. W/po 20 rozdziale będzie możliwość sceny +18, jednak czy ona będzie zależeć będzie od Was. Niedługo wstawię stosowną ankietę, ale że blogger ostatnią wyzerował i nie czyta kolejnych głosów to nie wiem jak będzie z tą. Więc proszę o wypowiedzenie się też w komentarzach. Dziękuję :*
Czekam na opinie. :)

Pozdrawiam,

Candy.