13. Przepraszam, Diego.

 

 Przeczytaj notkę pod rozdziałem!

Leon

- Violetta! – Krzyknąłem szukając dziewczyny po całym domu. – Vilu, cholera gdzie jesteś?! – Obleciałem już prawie każdy zakamarek tego domu. Kuchnia, sypialnie, ogród. Nawet piwnica, do której Castillo boi się chodzić. Na samym końcu wtargnąłem do łazienki. – Tu je… - zaniemówiłem, dostrzegając przyjaciółkę owiniętą w biały ręcznik. – Przepraszam – rzuciłem szybko, ale się nie wycofałem. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, moje oczy wyszły z orbit, a buzię miałem problem utrzymać zamkniętą. Spojrzała na mnie zakłopotana, przekrzywiając delikatnie głowę na bok i przygryzając wargę. Jęknąłem w duchu i wcale już nie wiedziałem, czy robiła to specjalnie, czy przypadkowo.  Zupełnie nie zauważała, co działo się ze mną zawsze wtedy, gdy tak robiła. Nie zwracała uwagi na to, że mój puls przyspiesza wraz z sercem, że nie mogę się przez nią skupić. Zupełnie jakby mnie olewała.

- Wyjdziesz? – Z rozmyśleń wyrwał mnie jej melodyjny głos. Potrząsnąłem głową.

- Co? – Jęknąłem zdziwiony, oceniając raz jeszcze sytuację. – A tak. Już, przepraszam – wycofałem się i zamknąłem za sobą drzwi. Cholera, dlaczego ona się nie zakluczyła?! Oparłem się o ścianę i głośno wypuściłem powietrze. Uspokoiłem się i ponownie wparowałem do łazienki. Pech chciał, że w tym samym momencie Violetta odłożyła ręcznik i stała teraz przede mną w całej swojej okazałości. Już bez siniaków, bez tego strachu. Teraz była przerażona z innego powodu.

- Leon! – Pisnęła, zakrywając się dłońmi, co nie wychodziło jej dobrze. – Wyjazd stąd! W tej chwili. – Dodała odwracając się do mnie tyłem. Mogłem teraz podziwiać jej krągłe pośladki, jednak w lustrze wciąż obserwowałem twarz i dekolt.

- Ani mi się śni. – Mruknąłem, podchodząc bliżej. Byłem jak w transie. Nie mogłem się powstrzymać. Tak bardzo chciałem jej dotknąć, że nie dochodziły do mnie jej prośby, a raczej żądania. Nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, że mogę ją skrzywdzić, że mogę stracić jej zaufanie, a Fran mnie zabije. – Nie bój się. – Szepnąłem, dostrzegając przerażenie wymalowane na jej twarzy i fakt, że zaczęła iść do przodu, odsuwając się ode mnie. Wyciągnąłem przed siebie dłonie i złapałem jej ramiona. W trybie natychmiastowym znalazłem się przy niej i przytuliłem się do jej pleców. Przymknąłem powieki. – Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaka jesteś piękna, nie? I jak na mnie działasz? – Zadałem pytania, chociaż zdawałem sobie sprawę z tego, że mi nie odpowie.  – Nigdy bym Cię nie skrzywdził. – Musnąłem czule jej policzek. Stała nieruchomo, a jej twarz nie wyrażała nic, oprócz strachu. Wiedziałem, że mi ufa, ale fakt faktem robiłem coś, czego mi zabroniła. Kazała mi wyjść, a ja to zignorowałem i się zbliżyłem. Naruszyłem jej prywatność. – Pogadamy jak wyjdziesz, ok? – Szepnąłem na jej uszko, pieszcząc je delikatnie swoim oddechem. Przymknęła oczy. Zauważyłem to w lustrze. Jej mięśnie się rozluźniły, co znaczyło, że się uspokoiła. Przynajmniej trochę. Kiwnęła delikatnie głową. – Wyjść? Czy może wysmarować Ci plecy?

- Wyjdź. – Szepnęła, nie otwierając oczu.  – Poczekaj w salonie – dodała. Kiwnąłem głową, czego i tak na pewno nie zauważyła i się wycofałem. Poszedłem do kuchni, aby napić się wody i trochę ochłonąć. Przed oczyma wciąż miałem obraz nagiej przyjaciółki, kobiety mojego życia. Czy ja się kiedykolwiek odważę jej to powiedzieć? Czy już zawsze będę stał z boku i w przyszłości obserwował jak układa sobie życie z kimś innym? Przecież razem mieszkamy! Mam ułowioną drogę, a nie umiem tego wykorzystać! Co ze mnie za facet?

Po piętnastu minutach właścicielka posesji zeszła na dół ubrana w szeroki dres, który kompletnie zasłaniał jej kobiece atuty, tak dokładnie wymalowane w mojej pamięci.

- O czym chciałeś porozmawiać? – Uśmiechnęła się lekko wchodząc do salonu i przysiadając na oparciu granatowego fotela, który swoją drogą w ogóle nie pasował do reszty mebli, które były w kolorze dębu lub olchy. Kto to wie?

- Chciałbym, abyś mi pomogła – zacząłem, a stwierdzeniem tym zaintrygowałem przyjaciółkę. Świadczyło o tym to, że się zsunęła i usiadła wygodnie. – Będziesz mi towarzyszyć na dzisiejszej kolacji? Diego przychodzi z Larą i ja też chciałbym być z kimś dla mnie ważnym.

- Jestem dla Ciebie ważna? – Podchwyciła, zupełnie tak, jakbym to o to pytał. Zaśmiałem się, kręcąc głową.

- Myślałem, że to oczywiste. – Wyznałem po chwili. Nie sądziłem, że tego nie wie. Myślałem, że to da się zauważyć. Ba! Wszyscy widzieli, że od czasu, jak z nią mieszkam się uspokoiłem, że zachowuję się inaczej, a ona nie?! Przecież to niemożliwe, aby była jedyną osobą, która o tym nie wie! – Nie zachowywałbym się tak, jakbyś była mi obojętna. Miałbym gdzieś to, co się z Tobą działo, nie spałbym z Tobą.

- Spałeś z połową firmy – wtrąciła. – Ale fakt. Ja nie jestem ani ładna, ani urocza, ani nic, więc to normalne, że mnie nie brałeś pod uwagę. Wybacz. – Mruknęła, wstając. – Myślałam, że jesteś inny, że jesteś skłonny do przyjaźni, do współczucia. Myślałam, że to właśnie motywuje Cię do tego, że tu jesteś. Skąd mogłam wiedzieć, że „jestem dla Ciebie ważna”? Każdą jedną osobę w firmie traktujesz wyjątkowo. Jestem aż tak straszna, że nie mógłbyś być chociażby miły dla mnie? – Pokręciła smutno głową i zaczęła się wycofywać. Przystanęła w drzwiach. – Ja jednak jestem przyjaciółką i pomogę. Pójdę z Tobą. I ubiorę się tak, abyś nie musiał się mnie wstydzić. – Ruszyła na górę, a mi dolna warga opadła i już nie umiałem tego powstrzymywać.

- Nie wstydzę się Ciebie! – Krzyknąłem za nią, mając nadzieję, że usłyszy. Nie odpowiedziała. Usłyszałem tylko huk drzwi, które zamknęła wchodząc do swojego pokoju. Poszedłem do kuchni i przygotowałem jej kanapki. Po trzydziestu minutach zapukałem do jej drzwi i po usłyszeniu cichego przyzwolenia wszedłem. Odstawiłem tacę z przysmakami i herbatami na biurko i przysiadłem na łóżku.

- Przepraszam – szepnęła, patrząc na mnie. – Nie powinnam była się unosić. Po prostu mnie zaskoczyłeś. Nie myślałam, że za tym wszystkim czai się coś więcej.

- Nie sądziłaś, że możesz się podobać? – Przyjrzałem jej się uważnie. – Nie kłamałem w łazience. Jesteś piękna, ale nie umiesz tego pokazać. – Uśmiechnąłem się nieznacznie. – Nie licząc duszy. Ją to pokazujesz każdemu. Nawet, jeżeli na to nie zasługuje, jak ja – dodałem.  – Dziękuję, ze mi pomagasz. Kolacja jest o osiemnastej, więc bądź gotowa na siedemnastą trzydzieści. Nie będę Cię więcej straszył. Wystarczająco już przeraziłem Cię w łazience.  – Wstałem, kierując się do drzwi. – Smacznego – rzuciłem wychodząc.

***

Punktualnie o umówionej godzinie zobaczyłem schodzącą ze schodów Violettę. Wyglądała… pięknie. To nawet mało powiedziane. Spojrzałem na siebie i stwierdziłem, że przy niej wyglądam jak nie ja. Miałem na sobie ciemne dżinsy i do tego koszulę w kratę. Włosy postawiłem na żel. Tymczasem ona miała na sobie czerwoną sukienkę, dopasowaną górą i delikatnie rozkloszowaną na dole. Kończyła się przed kolanem. Jej długie nogi zabójczo wyglądały w niebotycznie wysokich, czarnych szpilkach z czerwoną podeszwą. Czarna kopertówka, obszyta czerwoną nitką również pasowała idealnie. Delikatna, srebrna biżuteria dopełniała całości. Włosy zostawiła rozpuszczone, a końcówki lekko podkręciła. Wieczorowy makijaż podkreślał jej piękne, pełne usta i duże oczy. Zaniemówiłem. Po raz kolejny w tym dniu nie wiedziałem, co powiedzieć.

- Wyglądasz zjawiskowo. – Stwierdziłem całkowicie pewny tego, co mówię. – Wszyscy zaniemówią na Twój widok, gwarantuję. – Dodałem i podszedłem bliżej. Złapałem jej dłoń i pomogłem zejść z ostatnich schodków, a następnie przełożyłem jej rękę przez ramię.

- Dziękuję. – Zarumieniła się lekko. Razem, pod ramię poszliśmy do mojego samochodu. Jak dżentelmen otworzyłem jej drzwiczki i poczekałem aż wejdzie, aby je zamknąć.  Zająłem swoje miejsce i po chwili odjechaliśmy. – Jeśli chodzi o to, co mówiłeś w pokoju to… Nie sądziłam, że mogę się podobać Tobie. Chyba prędzej spodziewałam się tego po kimś innym.  – Spojrzała na mnie niepewnie. Uśmiechnąłem się, chwytając jej dłoń w swoją i podsuwając ją pod swoje usta. Ucałowałem ją czule.

Na kolację przyjechaliśmy, jako pierwsi. Zajęliśmy stolik i czekaliśmy na Diego i jego towarzyszkę. Pomiędzy nami panowała cisza, jednak nie była ona niezręczna. Obserwowaliśmy siebie z uśmiechem. Wciąż nie dotarło do mnie to, co powiedziała. Nie rozumiałem, dlaczego spodziewałaby się tego po innych, a nie po mnie. Aż tak nisko mnie ceniła? Czy może raczej siebie? Znając ją to raczej ta druga opcja. Punktualnie o osiemnastej w restauracji zjawił się brunet z Larą. Zdziwił się na widok Violetty, miałem nawet wrażenie, że na początku jej nie poznał. Nie było, czemu się dziwić. Wyglądała inaczej. Lepiej.

- Violetto, wyglądasz olśniewająco. – Stwierdził na przywitanie, całując dłoń mojej partnerki. – Leon – uścisnął moją rękę. Z Larą przywitałem się buziakiem w policzek i przedstawiłem ją Violi, która tylko delikatnie uścisnęła jej dłoń. Gestem ręki pokazałem, że mają się rozgościć i zawołałem kelnera, aby przyniósł nam menu. – Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tego – stwierdził mój były przyjaciel. – O co tak naprawdę chodzi? – Przeszył mnie wzrokiem.

- Nie będę owijał w bawełnę. Chciałem Was przeprosić, zwłaszcza Ciebie, Diego. Przepraszam. – Spojrzałem na niego z niepewnym uśmiechem, a po chwili przeniosłem wzrok na Violettę, szukając w niej oparcia. Uśmiechnęła się do mnie i po chwili poczułem jej małą dłoń na mojej. Splotła nasze palce. Wróciłem spojrzeniem na Diega i spoglądałem to na niego, to na Larę. – Chcę odzyskać przyjaciela. Brakuje mi Ciebie. Od zawsze się przyjaźniliśmy, a ja to spieprzyłem. Przepraszam. Naprawdę przepraszam, Diego. – Powiedziałem skruszony i obserwowałem jak jego twarz pąsowieje, by po chwili się rozluźnić.

- Mi też Ciebie brakowało, stary – uśmiechnął się, wstając. Zrobiłem to samo, puszczając dłoń Castillo. Uścisnęliśmy się, jak na przyjaciół przystało. – Wybaczam, ale więcej nie tykaj kobiet, które kocham.

- Ma się rozumieć. – Zaśmiałem się, siadając. – Ciebie też przepraszam, Lara. Perfidnie Cię oszukiwałem, zdradzałem. Pomimo wszystko nie zasłużyłaś na to. – Dziewczyna uśmiechnęła się i machnęła ręką.

- Ja też przepraszam. Wykorzystaliśmy Cię, z Diego. Kocham go i zrobiłabym dla niego wszystko – przeniosła wzrok na Domingueza. Uśmiechnęli się do siebie.

- Zasłużyłem – ponownie złapałem rękę Violetty. – Przyjaciele? – Kiwnęli zgodnie głowami, a ja z radości uniosłem dłoń przyjaciółki do ust i ucałowałem, a następnie musnąłem jej policzek. – Dziękuję. – Szepnąłem cicho tak, aby tylko ona usłyszała i ponownie pocałowałem jej policzek, tyle że dłużej przytrzymałem przy nim swoje usta.

- O, ktoś się zakochał – usłyszałem głos dziewczyny. – Wzięło Cię porządnie, Leonku – zaśmiała się, a zaraz po niej słychać było śmiech mojego przyjaciela.

~*~

No i jest kolejny. Ponawiam pytanie, bo chyba nie każdy je przeczytał, przynajmniej odpowiedzi w większości przypadkach brak, a jak widać ankieta na bloggerze robi nas w konia i nie wyświetla wyników. ;/

Czy ma w rozdziale pojawić się treść +18? Chodzi o rozdział 20, bądź późniejszy.

Dzisiaj tylko Leonetta. Od razu zaznaczam, że oni NIE są razem. :D W razie wątpliwości. Przepraszam, że tylko opis z widoku Leona, ale jakoś dobrze mi się to dziś pisało.

Do następnego.

A! Przepraszam za opóźnienie, jednak to naprawdę była siła wyższa, niezależna ode mnie!

Piosenka z bajki z dzieciństwa. Sto lat tego nie słyszałam, za naprowadzenie dziękuję Suzy, bo właściwie dzięki tej melodii jest ten rozdział.

Pozdrawiam,

Candy.