15. Wakacje tylko we dwoje.

Leon

- Dokąd jedziemy? – Pytała po raz setny jak nie lepiej moja towarzyszka. Już od kilku dni nie zadawała innych pytań. Była wściekła, bo nie wiedziała, co ma ze sobą zabrać, co będziemy robić i przede wszystkim nie wiedziała, dokąd chcę ją zabrać. Wykluczyłem wszystkie możliwości, o które pytała, posuwając się przy tym do kłamstwa.  Miejsce, do którego zmierzamy poleciła mi moja matka, która jest poruszona tym, że tak się zmieniłem. Nie wie, że stoi za tym gwałt mojej przyjaciółki. Myśli, że po prostu się zakochałem, a Violetta odwzajemnia moje uczucie i jedziemy tam, aby postarać się o wnuki dla niej. Nie miałem serca mówić jej, że tak nie jest. Ojciec opowiedział jej o Castillo i teraz sądzi, że Vilu jest idealną kandydatką na matkę i moją żonę. Nie może się doczekać, kiedy w końcu ją spotka. A ja teraz stoję między młotem, a kowadłem. Nie wiem, co jest lepsze. Powiedzieć matce prawdę, czy w końcu przyznać się do uczuć ukochanej. – Leon! Mówię do Ciebie! – Zdenerwowała się szatynka. – Przynajmniej powiedz mi, czy jeszcze daleko. Tyłek mnie boli. Te siedzenia są strasznie niewygodne.

- Kocie. To samochód sportowy, nie terenowy. Czego się spodziewałaś? On jest do szpanu, nie do długich jazd. – Odpowiedziałem, śmiejąc się.

 - To nie jest odpowiedź na moje pytanie, ale dziękuję. Mogłeś powiedzieć wcześniej to zabrałabym poduszkę z domu. – Pokręciłem tylko głową, ale nie odpowiedziałem. Miała rację. To przecież Violetta, nie Lara, Ludmiła czy nawet Fran. Ona nie jest przyzwyczajona do samochodów, nie wie, czego się po nich spodziewać, nie jeździła ze mną daleko ani nic. Miała prawo nie wiedzieć, a ja powinienem ją poinformować. Dałem ciała. Znowu. Już chciałem coś powiedzieć, ale uprzedziła mnie dziewczyna. – Przepraszam. – Spojrzałem na nią niezrozumiale i poprosiłem ją, aby kontynuowała. – Zabierasz mnie na wakacje, chociaż nie musisz, a ja wciąż marudę i suszę Ci głowę. Powinnam być wdzięczna. I jestem, naprawdę. Ale lubię wiedzieć, co się dzieje. A teraz… Czuję się jak zagubione dziecko. Dziękuję Ci, Leon. – Zakończyła, patrząc na mnie, a ja miałem tak wielką ochotę ją pocałować, że zjechałem na pobocze, wrzuciłem bieg na luz i zaciągnąłem ręczny. Patrzyła na mnie zaskoczonymi oczyma, a ja, korzystając z chwili chwyciłem jej twarz i pocałowałem. Tak po prostu. W momencie, kiedy nasze usta się spotkały czułem się niesamowicie. Byłem szczęśliwy, miałem siłę do działania, wiedziałem, czego chcę. Chcę jej. Chcę, aby była szczęśliwa chcę, aby była ze mną, aby nie musiała się o nic martwić, aby nigdy nie płakała.  Chyba, że będą to łzy szczęścia.

Moje usta całowały jej czule, ale zachłannie. Przelewałem w tym pocałunku wszystkie swoje uczucia, a ona je przyjmowała i odwzajemniała. Nie miałem pojęcia, czy odczytuje to wszystko w ten sposób, ale w tym momencie nie obchodziło mnie to. Cieszyłem się jak głupi, że była obok, że mnie całuje i przez to daje nadzieję na to, że nam wyjdzie. Oderwałem się od niej i przyłożyłem czoło do jej, starając się uspokoić oddech. Dokładnie słyszałem, że robi to samo. I już nie przeszkadzało mi nic. Nawet to, że bolą mnie już nogi i tyłek, tak jak ją. Byliśmy tylko my, sami, we dwoje. Nasze oddechy krzyżowały się, a następnie muskały nasze twarze. Patrzyliśmy sobie w oczy.

- Kocham Cię – szepnąłem niepewnie. – Nie odpowiadaj, nie musisz. – Dodałem, widząc, że otwiera i zamyka usta. – Jesteśmy tu razem, jedziemy na wakacje. Zaufaj mi. Nic Ci nie zrobię. Mamy oddzielne pokoje. Zawsze będę z Tobą. Jesteś moją przyjaciółką, a ja Twoim przyjacielem. Być może kiedyś stworzymy razem coś pięknego, ale nie teraz. Teraz Ty musisz wiedzieć, że masz we mnie oparcie, Ty jesteś ważna. Musisz do końca wstać na nogi i żyć dalej, bo wciąż nie jesteś tą samą osobą, którą poznałem. – Pogłaskałem ją po policzku i przyłożyłem usta do jej czoła, całując je długo i czule. – Niedługo będzie stacja benzynowa. Zatrzymamy się tam, rozprostujemy nogi, zjemy coś, a potem ruszymy dalej. Za trzy godziny powinniśmy być na miejscu.

***

Violetta

Piętnaście minut temu dojechaliśmy na miejsce. Nie wiem, gdzie dokładnie jesteśmy, ponieważ przespałam moment wjazdu do miasta, ale wiem, że jesteśmy w górach. Dokładniej w SPA z tego, co się zdążyłam zorientować. Leon poszedł do recepcji po klucze od naszych pokoi, a ja stoję przy szklanych drzwiach i wpatruje się w widok, który widzę. Czubki gór są lekko zamglone, ale poniżej mgły widać zielone pastwiska i lasy. Verdas mówił, że pomiędzy nimi znajduje się piękny staw, który jakoś tam się nazywa, ale nie pamiętam już jak. Byłam zbyt zafascynowana widokami, żeby słuchać go dokładnie.

- Ale jak to pomyłka?! – Usłyszałam krzyk swojego przyjaciela i odwróciłam głowę w jego stronę. Przez chwilę też na mnie patrzył, ale szybko wrócił wzrokiem na recepcjonistkę. Westchnęłam cicho i podeszłam do nich.

- Stało się coś? – Spytałam spokojnie, patrząc na kobietę w średnim wieku, z włosami spiętymi w koka i ubraną w idealnie skrojony żakiet, białą bluzkę i zapewne spódniczkę. Nie wiem, nie było widać, biurko zasłaniało.

- Doszło do nieporozumienia. – Wytłumaczyła spokojnie. – Mam wprowadzone do komputera, że Państwo zamawiali jeden apartament. Niestety nie mamy wolnych pokoi, żeby coś dołożyć. – Dodała przestraszona, patrząc na mojego towarzysza, a następnie przenosząc wzrok na mnie. Posłałam jej ciepły uśmiech i złapałam Leona za rękę.

- Załatwię to, proszę się nie martwić i chwilę poczekać. – Rzuciłam ciepło, po czym pociągnęłam ukochanego w stronę drzwi. Na zewnątrz wytłumaczyłam mu, że nie jestem zła, a nawet wręcz przeciwnie. Przecież u mnie w domu często śpi razem ze mną. Jest moim oparciem i mu ufam.  Nie będę przynajmniej sama.  Przygryzając dolną wargę, pogłaskałam go po policzku.

- Naprawdę? – Zapytał cicho, jakby nie dowierzając. Pokręciłam rozbawiona głową, a następnie chwyciłam jego drugą rękę, patrząc mu w oczy.

- Naprawdę – powiedziałam z uśmiechem. – Ufam Ci i doskonale o tym wiesz. To nasze wakacje i nie pozwólmy, aby taka drobnostka je zepsuła. Co za różnica? Pokój razem czy osobno? I tak spędzalibyśmy ze sobą większość czasu. Nie przeszkadza mi to. I nie wiń jej za to, bo to nie jej wina. Może Ty coś pomyliłeś, albo ktoś inny przyjmował rezerwację. – Wspięłam się na palce i musnęłam jego gładki policzek. Stając z powrotem stabilnie, uśmiechnęłam się i wykonałam krok w tył, a następnie odwróciłam się i pociągnęłam go do budynku. – Weźmiemy. – Stwierdziłam, podchodząc do lady, a recepcjonista z wyczuwalną ulgą podała nam klucz i pokierowała. Zawołała też chłopaka odpowiedzialnego za bagaż. Szatyn dał mi klucz i kazał iść przywołać windę, a on w tym czasie poszedł wystawić z samochodu walizki, którymi miał się zająć ten młody blondyn o zielonych oczach.

***

- Będę spał na kanapie – rzucił Leon, kiedy byliśmy już w swoim apartamencie. Spojrzałam na niego jak na idiotę, mrucząc, aby o tym zapomniał, co skwitował uśmiechem numer dwa, przy którym pokazywały mu się urocze dołeczki. Chwyciłam go za rękę i podprowadziłam do wielkiego łoża małżeńskiego, po czym bez zastanowienia go na nie pchnęłam i położyłam się obok, przytulając się do jego boku.

- Jak będziemy małżeństwem to chcę takie łóżko – zaśmiałam się, a on po chwili dołączył. Ułożyłam ręce na jego klatce piersiowej, a na nich ułożyłam swój podbródek i patrzyłam mu prosto w oczy, w który bezsprzecznie szło utonąć. – Ja Ciebie też kocham. – Szepnęłam. – Ale się boję. Proszę, daj mi czas. – Patrzyłam na jego usta, które na moje słowa przybrały grymas na kształt uśmiechu, a jego dłoń powędrowała do mojego policzka i pogłaskała go lekko.

- Masz tyle czasu ile potrzebujesz – szepnął, obejmując mnie ramionami i wciągając na siebie. Pisnęłam głośno i się roześmiałam. Leżałam teraz na nim, a on swoje ręce trzymał w dolnych częściach moich pleców, zahaczając o pośladki, ale w ogóle mi to nie przeszkadzało. Lubiłam jego dotyk, wiedziałam, że nie zrobi nic bez mojej zgody, a poza tym byłam ubrana, a jego ręce grzecznie przebywały na odzieży, nie pod nią. Podniósł jedną rękę i zaczesał nią moje włosy, które opadły mi na twarz. Patrząc mi prosto w oczy, przejechał palcem po moich brwiach, nosie, a na końcu obrysował kontur moich ust. Patrzyłam na niego skupiona, ciesząc się chwilą.

***

Leon

- Vilu, idziemy i koniec – tłumaczyłem rozbawiony. Szatynka za żadne skarby nie chciała się stąd ruszać. Byliśmy tu już cztery dni, a nawet nie poszliśmy w góry. Castillo tak polubiła masaże i kąpiele błotne, że nie szło jej od nich odciągnąć. Momentami byłem nawet zazdrosny o masażystę, przed którym leżała prawie naga, a on dotykał jej piękny pleców, sprawiając jej tym przyjemność. – Zostajemy tu jeszcze dwa dni, zdążysz na masaż. Dzisiaj jest piękna pogoda i idziemy zwiedzać. – Zarządziłem, urywając temat. Pokręciłem tylko głową, widząc jej nadąsaną minę, którą próbowała po raz kolejny wymóc na mnie zmianę zdania, ale nie tym razem. Już wieczorem sobie obiecałem, że pokażę jej okolicę. W końcu nigdy nie była w górach. Przynajmniej tak mówiła, a jak była to nie pamięta, dodawała.

- Ale, Leon! Pablo będzie czekał. – Zaprotestowała, a we mnie krew zawrzała. Cztery dni temu powiedziałem jej, że ją kocham, a ona to samo powiedziała mi, a teraz poznała jakiegoś pseudo masażystę i gada wiecznie o nim. Zaciskając zęby, aby nie powiedzieć nic wrednego, odwróciłem się i przymknąłem oczy.

- To jego praca, nie musisz przychodzić codziennie. W ogóle przyjechaliśmy tu razem, a nie po to, abyś zostawiała mnie samego. – Rzuciłem, zaciskając pięści.

- Ale ja to robię dla Ciebie. – Szepnęła, podchodząc. Wyczułem jej zapach, który się zbliżył. Dla mnie?! Chciałem wykrzyczeć, ale się powstrzymałem i nawet na nią nie spojrzałem. Poczułem jak dotyka mojego prawego ramienia i przytula się lekko. – Widziałam jak patrzysz na Anabell. Ona bardziej do Ciebie pasuje niż ja. Jest ładna.

- Czy Ty siebie słyszysz?! – Nie wytrzymałem i się odwróciłem, wyrywając się z jej uścisku. – Anabell jest drugą masażystką. Chodzę do niej tylko, dlatego że ma gabinet z tym całym kretynem, a ktoś musi Cię mieć na oku. Nie interesuje mnie ona. Idę na masaż, aby być blisko i żeby się nie nudzić. Nie po to, aby kogoś poderwać. Nie kłamałem, kiedy mówiłem, że Cię kocham. Chcę spędzić z Tobą trochę czasu sam, to tak dużo?

- Nie. – Wymruczała, a w jej oczach zauważyłem strach. Wystraszyłem ją swoim wybuchem, ale do cholery inaczej chyba nie szło. Złapałem jej ręce, aby przestała się bać i przyciągnąłem ją do siebie, szepcząc przeprosiny. Wtuliła się we mnie, a ja mogłem znów zaciągnąć się jej zapachem. – Przepraszam, ja wciąż nie mogę w to uwierzyć.

- Spokojnie. Masz czas, ale nie układaj proszę mojego życia. Sam je ułożę. – Odsunąłem się od niej, by spojrzeć w jej piękne tęczówki. Złapałem jej twarz w dłonie, a na ustach złożyłem słodkiego buziaka. – Ubieraj się i idziemy. – Już bez sprzeciwów pomaszerowała do łazienki. Uśmiechnąłem się i usiadłem na kanapie, czekając na nią. 

~*~

 Byłby w czwartek, ale znowu wyłączyli prąd. Nie wiem, czy to ze względu na pogodę, bo jak mieszkam tu od dziewiętnastu lat tak takie wyłączanie prądu zdarza się po raz pierwszy. :/ Nie mniej jednak, rozdział był już zaczęty, więc musiałam go tylko dokończyć i myślę, że wyszło mi nie najgorzej.

Ocenę jednak pozostawiam Wam.

Muszę powiedzieć, że jesteśmy na półmetku. Jeszcze piętnaście rozdziałów i epilog i koniec tej historii. ;D Chciałoby się rzec, że w końcu, ale jednak będę miała do tej historii sentyment. Będzie ona pierwsza, którą dokończę, bo mam pomysł na całość. Mam też pomysł na coś innego, myślałam też o tym, aby być może odnowić opowiadanie, które pisałam w wieku piętnastu, jak nie mniej, lat. Mam też pomysły na jednorazówki. Na razie brakuje mi czasu, ale już niedługo się za to zabiorę i pojawi się obiecany, nowy OS.

Widzieliście? Sondy wróciły. Dziękuję osobom, które zagłosowały. Zgodnie z Waszą wolą niedługo pojawi się coś +18. Będzie to na takich samych zasadach jak w OS. Będzie to dokładnie zaznaczone i jeżeli ktoś tego czytać nie będzie chciał, to nie będzie musiał. 

Dziękuję też tym 133 czytelnikom, którzy czytają. Nie myślałam, że będzie Was tylu.

To chyba wszystko. 

Pozdrawiam ;** I obiecuję niedługo nadrobić zaległości, które znowu u Was mam.

Kocham Was :*