17. Co za pokraka. / Konkurs?

Federico

Obudziłem się rano w wyśmienitym humorze, uśmiechając się sam do siebie. Miałem niesamowity sen, a jaki był on realistyczny? Moje marzenie się w nim spełniło i umówiłem się z Ludmiłą na randkę. Było wprost cudownie. Rozmowa ani razu nie zeszła na przykre tematy, cały czas się śmialiśmy, a do domu wróciliśmy za rękę. Dodatkowo jeszcze zasnęliśmy razem, wtuleni w siebie niczym niemowlaki w swoje rodzicielki.

Westchnąłem pod nosem, chcąc, aby to się wydarzyło naprawdę i wtedy poczułem ruch. Spojrzałem na kołdrę i ona się unosiła. – Federico, nie panikuj. Przecież to normalne skoro oddychasz – szepnąłem do siebie i wstrzymałem oddech, ale kołdra dalej miarowo się unosiła i opadała w dół. Przełknąłem ślinkę i niepewnie, powoli przekręciłem głowę w prawą stronę, a tam ujrzałem rozsypane długie blond włosy. Przerażony spojrzałem pod kołdrę, ale na szczęście nasze ciała były ubrane, więc przynajmniej do niczego nie doszło i mam nadzieję, że rzeczywiście tak jest. Co jeśli zdradziłem Ludmiłę? Znaczy, nie mogłem jej przecież zdradzić, bo nie jesteśmy razem, ale no wiecie. Ja ją KOCHAM, a śpię z jakąś lalą! To niedorzeczne, chore, porąbane i… Zaraz, zaraz. A może to Ludmiła? Może to mi się wcale nie śniło? Może rzeczywiście byłem z nią na naszej pierwszej randce i było wspaniale? Czy to możliwe, że moje marzenie w końcu się spełniło, że to nie był jedynie piękny sen, z którego właśnie miałbym się wybudzić?

Przyglądałem się przez chwilę twarzy blondynki, która ku mojemu nieszczęściu w całości była pokryta włosami. Jednak ja znałem ten zapach! Nie mogłem się pomylić, bo tak wiele razy zaciągałem się nim, kiedy przytulałem ją do siebie. A ponadto wielokrotnie wchodziłem do jej łazienki, by powąchać ten jej malinowy żel pod prysznic, bądź szampon do włosów o tym samym zapachu. Wiem, wiem. To już paranoja, ale czy to moja wina, że jestem w niej bez pamięci zakochany? Przecież oboje zasługujemy na szczęście i jestem niemal pewny, że ja mógłbym jej te szczęście dać, a ona mnie, oczywiście.

Uniosłem powoli dłoń, nie wykonując przy tym żadnych gwałtownych ruchów, które m mogłyby przypadkiem zbudzić, czy też wystraszyć śpiącą obok mnie kobietę, a przecież nie to miałem w planach. Położyłem się bokiem, czym jeszcze bardziej uniosłem satynową pościel i delikatnie odgarnąłem włosy z twarzy dziewczyny. Wstrzymałem oddech, bojąc się tego, co zobaczę, ale już po chwili zadowolony wypuściłem powietrze. To Ludmiła! Dacie wiarę? To nie był sen, jawa ani żadna halucynacja! Moje marzenie rzeczywiście się spełniło! Chciało mi się krzyczeć, ale nie chciałem zepsuć tego wszystkiego, co wczoraj zbudowaliśmy. Powoli wygramoliłem się z kołdry i wstałem. Cały czas patrzyłem na nią z niedowierzaniem. Sięgnąłem po swój czarny szlafrok, który przewieszony był na brązowym krześle, stojącym przy biurku i zarzuciłem go na siebie. Cicho uchyliłem drzwi, starając się zrobić to najciszej jak się dało i czmychnąłem z pokoju, by po chwili znaleźć się w kuchni i przygotować śniadanie dla mojej księżniczki.

Stałem przed otwartą lodówką, stojącą w rogu kuchni w kolorze morskiego pasku i zastanawiałem się, co mogę przygotować na śniadanie. Jajecznica? Kanapki, naleśniki? Przecież to banał, a ja chcę, aby to śniadanie było wyjątkowe, takie żeby Ludmiła zapamiętała je do końca życia. Ale chwila, jedna sprawa. Jeśli teraz zrobię coś super to co zrobię następnym razem? Przecież nie mogę się uwsteczniać! A będzie jeszcze dużo okazji, które będą godne przygotowania wypasionego posiłku. Co zrobię jej na śniadanie po tym jak zgodzi się zostać moją żoną, jeśli teraz wymyślę coś ekstra? Albo zaraz po ślubie, czy też jak powie mi, że jest w ciąży?! Postanowione! Robię kanapki.

Odłożyłem czerwoną tacę pełną kanapek z dwoma szklankami kawy, sokiem pomarańczowym i dwoma literatkami na biurko i przysiadłem na łóżku. Przejechałem palcem po jej policzku, a następnie po ustach i z uśmiechem obserwowałem, jak na jej twarzy pojawiają się zmarszczki, świadczące o tym, że marszczy swój idealny nosek.

- Kochanie, wstajemy. Jest jedenasta. – Rzuciłem spokojnie, ale nie zareagowała. Pochyliłem się, by złożyć na jej ustach pocałunek, godny filmu romantycznego i w momencie, kiedy poczułem na swoich ustach jej wargi zauważyłem, że odwzajemnia pocałunek. – Nie śpisz, Ty oszustko! – Zaśmiałem się, odsuwając od niej głowę.

- Cicho – rzuciła tylko, zarzucając swoje drobne ręce na moją szyję i przyciągnęła mnie do siebie ponownie łącząc nasze usta.

Leon

- Viola, daj to. Pomogę Ci. – Stwierdziłem, patrząc jak moja ukochana siłuje się z walizką na schodach. Dziś wyjeżdżaliśmy i jak na złość windy miały jakąś awarię i trzeba było skorzystać ze schodów. Ustaliliśmy chwilę wcześniej, że walizki poznoszę ja, a ona w tym czasie sprawdzi czy aby na pewno wszystko zabraliśmy. Jak widać tylko ja myślałem, że mamy to ustalone i spokojnie poszedłem z moją torbą na dół, bo wchodząc ponownie do hotelu, aby zabrać pakunek Castillo zastałem ją, schodzącą na dół. Już od pięciu minut, próbuję ją przekonać, żeby jednak mnie pozwoliła czynić te ‘honory’, ale ona jest uparta jak wół. Nie patrzy na to, że walizka jest prawie cięższa od niej, że już dwa razy leżała jak długa, w tym raz pod tą ciężką torbą. Nie zwraca uwagi na to, że wróci do Buenos Aires w siniakach, a mnie Fran zabije za to, że coś jej zrobiłem. Wszystko ma gdzieś, bo przecież jest samodzielna i może zrobić to zupełnie sama. Zupełnie jakby ktoś w to wątpił. Na nic się zdały moje prośby i tłumaczenia, przecież ona wie lepiej i nie będzie mnie wykorzystywać. Kobiety. Nic dodać nic ująć. Teraz tylko muszę czekać aż dojedziemy do domu i patrząc mi w oczy zarzuci, że to wszystko moja wina, bo przecież mogłem zabrać jej rzeczy na dół. Zapomni o tym, że jej to proponowałem i to nie raz. Będzie miała to gdzieś. Znając życie będzie jęczeć, że ją boli, że nic nie może sama robić i jest purpurowa od sińców, a to wszystko, przez kogo? Przez Leona Verdasa. Jakby inaczej? Przecież to ja ją zabrałem na te wakacje, to ja nie zniosłem jej torby i to ja pozwoliłem na to, aby zrobiła to sama. Typowe, prawda? Winny zawsze musi być tylko, dlaczego zazwyczaj mężczyzna? Dlaczego ja?

Brunetka stanęła na dole po kolejnych dziesięciu minutach i spojrzała na mnie złowrogo. Oparła się ręką o drewniany blat wykonany z dębu, jak na moje oko i oddychała ciężko. Stałem bez ruchu, czekając na dalsze wydarzenia.

- Ała – jęknęła, a ja już wiedziałem, że się zaczyna. – Mogłeś to ode mnie wziąć! – Zarzuciła, a ja już chciałem się bronić, ale uniosła palec do góry w ostrzegawczym geście i po prostu odpuściłem. – Trzeba było zabrać torbę siłą! – Warknęła i pociągnęła ją do samochodu. Ugięły się pode mną kolana i opuściłem ręce. Kobiety zawsze mają na wszystko wytłumaczenie, zawsze mają jakiś powód, cel. Czy ja dożyję kiedyś dnia, że któraś z pań powie mi „Leon to moja wina, przepraszam”? Gwarantuję, że jeśli tak się stanie to założę pamiętnik i to zapiszę! Na całej stronie, bo przecież takie coś zasługuje na wyróżnienie.

Violetta

Podróż minęła nam spokojnie. Nie ma, co się dziwić, w końcu Leon jest dobrym kierowcą toteż skutecznie omijał wszystkie przeszkody. Przez pierwsze dwadzieścia minut w ogóle się nie odzywałam, byłam zła na niego i na siebie. Przede wszystkim na siebie. Zdawałam sobie, bowiem sprawę, że umawialiśmy się, co do tych walizek, co więcej Leoś proponował pomoc, ale ja z niej nie skorzystałam, a dodatkowo nakrzyczałam na niego zupełnie za nic. Przecież to nie jest wina Verdasa, że należę do osób upartych jak woły, osły czy nie wiem, co jeszcze. Ale jestem też wytłumaczona. Otóż niedługo odwiedzi mnie ciotka z Ameryki, czyli tak zwana miesiączka, a jak wszyscy wiemy, kobieta w tym okresie jest drażliwa. Wyjaśniłam to oczywiście partnerowi, co skwitował tylko uśmiechem. Dopiero po chwili dodał coś w stylu, że będzie miał przechlapane. Mam nadzieję, że jednak nie będzie tak źle.

- Kochanie, ja jadę do firmy. Czekać za Tobą czy dojedziesz? – Zadał mi pytanie, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. Zapukał do drzwi łazienki i po chwili ujrzałam jego głowę, której wzrok był we mnie uparcie wpatrzony.

- Dojadę, możesz jechać. – Odwróciłam się w jego stronę i przeszłam kilka kroków, by słodko ucałować jego usta i policzki. – Widzimy się na miejscu. Bądź grzeczny i pamiętaj, że Cię kocham. – Szepnęłam, patrząc mu w oczy. Odpowiedział oczywiście to samo, zapewniając, że nic nie zmaluje i mogę być spokojna. Skradł mi ostatniego buziaka i już po chwili słyszałam charakterystyczny dźwięk kroków stawianych na schodach, a następnie otwierania i trzaśnięcia drzwi. Wróciłam do lustra i pociągnęłam rzęsy mascarą. Sama się sobie dziwiłam, że to robię, ale namówiła mnie Fran jeszcze przed wyjazdem, także od tamtej pory tusz i błyszczyk są nieodłącznymi elementami w mojej torebce i kosmetyczce

Ostatni raz wygładziłam czarną spódnicę sięgającą kolan i spojrzałam na swoje odbicie. Przydługawa grzywka zachodziła mi na oczy i klęłam w myślach, że jeszcze nie udałam się do fryzjera. Muszę to zrobić jak najszybciej, bo wyglądam jeszcze gorzej niż zwykle.  Założyłam kolczyki i medalik, który dostałam jeszcze od mamy, po czym psiknęłam się perfumami. Odpięłam guzik czerwonej koszuli, znajdujący się przy samej szyi i z zadowoleniem stwierdziłam, że tak jest lepiej, toteż odpięłam kolejny. Teraz medalik znajdował się na mojej skórze, a nie na czerwonym materiale i wszystko komponowało się lepiej niż chwilę temu. Sięgnęłam po brązowy płaszczyk i założyłam wygodne buty, po czym wyszłam z domu, uprzednio zabierając torebkę.  Wsiadłam do czekającego już żółtego samochodu z napisem ‘taxi‘, podałam kierowcy adres i chwilę później mknęłam znajomymi uliczkami przedmieścia wielkiej metropolii.

Dwadzieścia minut później wchodziłam już do budzącego podziw budynku. Przywitałam się z ochroniarzem i ruszyłam do windy, aby udać się na odpowiednie piętro i odszukać prezesa.  Stałam oparta o ścianę, wpatrując się w zmieniającą się czerwoną cyfrę na czarnym wyświetlaczu, znajdującym się nad stalowymi, rozsuwanymi drzwiami. Wyszłam z windy, kiedy ta stanęła na odpowiednim piętrze, spojrzałam na puste miejsce pracy Fran, które świadczyło o tym, że jest właśnie przerwa na śniadanie. Skręciłam w stronę swojego gabinetu i zauważyłam ukochanego, rozmawiającego z Diego. Nie chcąc im przeszkadzać wycofałam się i postanowiłam poszukać przyjaciółki.

- … Co za pokraka? Co ona sobie myśli, ja i ona? – Usłyszałam i stanęłam jak wryta, schowana za rogiem. Oparłam się o białą ścianę i postanowiłam słuchać dalej, wiedząc, że głos należy do Leona. – Przecież ona nawet nie jest w moim stylu. Brzydka, nie dba o siebie. A co mi po jej charakterze, kiedy to wstyd się z nią pokazać na mieście? – Oczy mi się zaszkliły i czym prędzej udałam się do wyjścia. Nie chciałam więcej tego słuchać. Oszukał mnie, a ja mu ufałam! Ale ze mnie idiotka! Jak mogłam w ogóle się łudzić, że ktoś taki jak Leon Verdas mnie pokocha?! Wiedziałam, że jest złym człowiekiem, ale ślepo wierzyłam, że się zmienił, że mnie kochał. Nie myślałam, że ponownie zostanę skrzywdzona. Verdas pozwolił mi uwierzyć w lepsze jutro, a teraz to wszystko zniszczył! Jak ja mogłam być tak naiwna?

Wchodząc ponownie do windy wpadłam na wychodzącą z niej przyjaciółkę, która kiedy tylko mnie zobaczyła to przytuliła mnie mocno, nie pytając o nic.

- Chcę jechać do domu. – Wychlipałam, czując, że za moment do reszty się rozkleję. Pani Hernandez bez słowa wciągnęła mnie do windy i wcisnęła przycisk z jedynką. Kiedy drzwi się zamykały zauważyłam uśmiechniętego narzeczonego, który zobaczywszy moje zaczerwienione oczy stanął jak wryty i patrzył na mnie przerażonym wzrokiem. Nie chcąc się katować odwróciłam głowę. Pół godziny później byłam już w domu i wyciągnęłam walizki Leona. Jak opętana wrzucałam do nich jego rzeczy, nie zważając na to, że są to drogie rzeczy i mogę się pognieść. Miałam to gdzieś. Kiedy wszystkie jego rzeczy znalazły się w torbach zniosłam je na dół, a właściwie spuściłam je na dół i zeszłam za nimi, aby ustawić je przy drzwiach. W momencie, gdy to robiłam drzwi się otworzyły i stanął w nich Leon.

- To Twoje rzeczy – wyszeptałam, nie mając siły na nic. Z jednej strony chciałam mu pokazać, że jestem twarda, że mnie to nie ruszyło, ale do cholery jak miałam to zrobić? Kocham go i swoimi słowami zniszczył mnie. Sprawił, że moje serce rozpadło się na milion kawałków.

- Violu…

- Nie mów tak do mnie! – Wydarłam się. – Nie masz prawa! Nie chcę Cię więcej widzieć! Nie chcę Cię znać! Żałuję tego cholernego wyjazdu, żałuję tego, że u Ciebie pracuję, żałuję tego, że Cię spotkałam! I nienawidzę siebie, za to, że Cię pokochałam! Że Ci zaufałam – rozpłakałam się, patrząc mu w oczy, w których widziałam łzy i ból. – Jak mogłeś?

- To nie tak – szepnął, wyciągając ku mnie dłoń. Cofnęłam się od razu, nie chcąc, aby mnie dotykał. Bałam się, że mu ulegnę, że ponownie dam sobie zamydlić oczy, a nie mogłam na to pozwolić.  – Viola – po jego policzkach spłynęła jedna, jedyna łza. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął komplet kluczy do mojego domu.

- Jesteś wolny – rzuciłam. – Ta pokraka już nie będzie Ci przeszkadzać. – Ruszyłam w stronę swojego pokoju. Kątem oka, kiedy byłam na schodach widziałam, jak chwyta swoje walizki i zanosi je do samochodu, a następnie przychodzi po kolejne. Stanęłam na schodach, aby za chwilę się cofnąć i zamknąć za nim drzwi. Zamknąć kolejny rozdział w moim życiu.

- Kocham Cię – szepnął, zabierając ostatni karton i drzwi się za nim zamknęły. Zbiegłam ze schodów, przekręcając klucz w zamku i osunęłam się na ziemię, głośno płacząc.

~*~

Witam Was w ten mniej słoneczny niż ostatnio dzień. 

Jak widać pojawiła się 17. I cóż, zdaję sobie sprawę, że ją spieprzyłam. Zwłaszcza opis wydarzeń Federica i Leona też jest do bani. Może trochę odpowiada mi Violetta, ale szału to też nie ma. ;/

Ale nie ma Leonetty. ;) Cel osiągnięty, bo coś za słodko u nich było. Do końca pozostało 13 rozdziałów i epilog. :D

Dobra, ale nie chciałam się rozpisywać o tym, jaką to jestem słabą pisarką.

Otóż ostatnio chodzi mi po głowie, aby zrobić konkurs. To jeszcze nie jest pewne, zaraz się pojawi ankieta, czy ktoś by wziął udział, ale nim to zrobię, chcę wytłumaczyć mniej więcej na czym by to polegało. Jeżeli konkurs faktycznie się odbędzie to w przyszłym tygodniu wstawiłabym szczegółowe zasady i przewidywane nagrody.

Więc tak.

Konkurs by był na One Parta/Shota, zwał jak zwał. Każdy wie, o co chodzi. I on by był zorganizowany z okazji 5 i 6 miesięcy bloga, bo 5 wypada 11.08, a szóstka miesiąc później i wtedy też pojawiłyby się wyniki. Byłoby to tak, ponieważ zapomniałam o dwóch ostatnich miesięcznicach ;d

I teraz tak. Jeśli ktoś by się zdecydował wziąć udział w konkursie to jego praca nie mogłaby być w tym czasie, tj do 11.09 nigdzie publikowana. Dlaczego? Już tłumaczę.

Nie chcę, aby to było tak, że ja sama te pracę oceniam, więc wstawiłabym po kolei wszystkie jednorazówki i 3.09 ruszyłoby głosowanie. Znalibyście tylko tytułu i treści jednorazówek, żeby uniknąć czegoś takiego, że głosuje się na ulubioną pisarkę, bo zdaję sobie sprawę, że często tak jest. I wtedy to Wy mielibyście znaczące słowo odnośnie końcowej kwalifikacji. Ja, żeby nie było, że nic nie robię będę miała do przyznania 10 punktów. Albo mniej, rozpiszę kryteria i punktację to będzie wiadomo. ;) I wtedy do punktów z głosowania zostaną dodane punkty przyznane przeze mnie i tak wyłoni się zwycięzcę. Dlatego też nie mogłoby być wcześniej publikowane, bo wtedy będzie wiadomo, kogo to part.

Jak ktoś ma jakieś pytania to proszę śmiało pisać, chętnie wyjaśnię to na spokojnie.

A, i jest możliwość pisania w parach, nie trzeba mieć oczywiście bloga, ani nic, tylko mail, bądź gg, aby mi to przesłać.

Są chętni?

Pozdrawiam,

Candy.