03. Jestem w ciąży

Violetta

Następnego dnia, kiedy weszłam do pracy czułam na sobie przenikliwy wzrok osób pracujących w firmie. Było to oczywiście spowodowane wczorajszym, niefortunnym wydarzeniem. Nie znoszę być w centrum uwagi, więc nie witając się z nikim szybkim krokiem i ze spuszczoną głową udałam się do swojego gabinetu i momentalnie zabrałam się do pracy. Wczoraj, kiedy już w końcu się ocknęłam Leon przekazał mi rozporządzenie na cały tydzień. I choć wiem, że i tak wszystko będziemy dopracowywać na ostatnią chwilę, wolę zacząć już teraz by w razie czego przedstawić mu wyjście awaryjne. Mój pracodawca przyszedł dzisiaj wyjątkowo wcześnie, aczkolwiek później niż wczoraj. Zapytał o samopoczucie i pocztę. Cholera, z tego wszystkiego zapomniałam zabrać jego listy! Mruknęłam pod nosem, że czuje się dobrze i udałam się do Fran zapytać o korespondencję dla Verdasa. Umówiłam się z nią na lunch w bufecie i zabrałam wcześniej podane przez nią koperty, które już po chwili leżały na biurku prezesa.

- Violu! – Zawołał, kiedy już wychodziłam. Cicho przeklęłam pod nosem i odwróciłam głowę w jego stronę czekając na jakieś polecenie. – Na pewno wszystko w porządku? – Przyglądał mi się przenikliwie. Czułam jak moje policzki zaczynają piec od tego spojrzenia, więc spuściłam głowę by czasami tego nie zauważył.

- Tak – cicho wymamrotałam, lecz po chwili powtórzyłam głośniej, gdyż mój rozmówca nie usłyszał, bo ponowił pytanie. Niepewnie podniosłam głowę i natrafiłam na jego roześmiane spojrzenie. – Coś podać, może kawę? – Zapytałam. Z całych sił starałam się, aby podczas tego jednego krótkiego zdania nie dało się wyczuć zażenowania, strachu i… Właśnie, czego? Miłości, rozczarowania? Nie wiem, nie umiem tego określić.

- W takim razie poproszę dwie kawy. – Polecił. – Musimy porozmawiać, nie sądzisz? – O czym on chce ze mną rozmawiać? Myślałam chwilę jednak, kiedy zorientowałam się, że wciąż stoję w tym samym miejscu, a miłość mojego życia patrzy na mnie z zaciekawieniem i rozbawieniem, kiwnęłam głową i poszłam do kuchni zrobić nam kawy. W dalszym ciągu ciekawiło mnie to, o czym on chce rozmawiać. Westchnęłam rozglądając się po pomieszczeniu, które pomalowane było na szaro z granatowymi wstawkami. Podparłam się o czarny blat i czekałam, kiedy zagotuje się woda. Po niespełna dziesięciu minutach siedziałam już na sofie w gabinecie Leona. Upiłam łyk kawy i kątem oka zauważyłam, że zrobił to samo wciąż mi się przyglądając.

- Coś się stało, że mi się tak przyglądasz? – Nie wytrzymałam i zapytałam odstawiając porcelanową filiżankę na szklany stolik. Z utęsknieniem i strachem wyczekiwałam odpowiedzi. Chociaż właściwie, na co ja liczę? Na to, że wyzna mi miłość? Niedoczekanie. Westchnęłam i poczułam jak wypływa ze mnie utęsknienie i pozostaje sam strach. A on dalej nic. Wciąż tylko mi się przygląda. – Leon. Leon – szturchnęłam go w końcu delikatnie w ramię by zwrócić na siebie jego uwagę. – Pytałam o coś, wiesz? – Spojrzał na mnie niezrozumiale, więc niechętnie powtórzyłam pytanie i ponownie tego dnia spuściłam wzrok.

- A tak. – Odpowiedział po chwili, a ja zdezorientowana spojrzałam na niego wyczekując dalszej odpowiedzi. – Znaczy, nie. Nic się nie stało. Po prostu zastanawiam się czy wszystko jest już okey. Wiesz, wczoraj trochę bredziłaś jak się ocknęłaś. – Zaśmiał się, a moje policzki momentalnie zrobiły się czerwone i do głowy wpłynęło wspomnienie wczorajszego dnia.

Położył ręce na moich biodrach. – Dziękuję – szepnął mi na ucho i pocałował w policzek, a ja… Zemdlałam. Przytomność odzyskałam dopiero po kilkunastu minutach, a nad sobą zobaczyłam Jego, Fran i kilka jeszcze osób pracujących tutaj.

- Czy ja jestem w niebie? – Zapytałam spoglądając w piękne oczy Verdasa. Wyciągnęłam dłoń przed siebie dotykając jego policzka. – Kochanie… – szepnęłam. A po chwili usłyszałam kaszel mojej przyjaciółki i zaczęłam wracać do rzeczywistości. O matko! Co ja zrobiłam?! Inaczej, co ja mam zrobić teraz?! Myśl, Violka! Już wiem. – Tomi – szepnęłam po raz kolejny czując na sobie przenikliwy wzrok Fran i zaciekawiony innych pracowników.

- Nie – odezwał się po chwili Leon, a ja zabrałam swoją rękę. – Jesteś w pracy, a ja to Leon. Twój przystojny szef. – Zaczął się śmiać, a ja przetarłam oczy.

- Niby, co takiego bredziłam, bo nie bardzo rozumiem – odezwałam się próbując wymazać obraz ze swojej głowy.

- Kim jest ten Tomi? – Zapytał po chwili ciszy patrząc w moją stronę. Pff, jakby go coś to interesowało. Patrzyłam na jego twarz próbując coś z niej wyczytać, ale nie bardzo mi to wychodziło. Nie należał do osób, z których można było czytać jak z otwartej księgi. Wręcz przeciwnie, zawsze ciężko było go rozgryźć. Chyba, że był napalony, wtedy bez problemu dało się to zauważyć.

- Po co Ci to wiedzieć? – Spytałam, kiedy nie wyczytałam nic z jego kamiennej twarzy. – Nie jesteś moją niańką żebym Ci się spowiadała – przerwałam na moment. – Przepraszam za ton, ale jakoś nie mam ochoty zwierzać się Tobie z czegokolwiek, co dotyczy mojego życia prywatnego. Wybacz, ale nie uważam Cię za osobę, która potrafiłaby zachować to w tajemnicy.

- Dlaczego masz o mnie takie złe zdanie? – No jasne. On nie wie. Święty Leon Verdas. Niech go piekło pochłonie! Zmierzyłam go krytycznym spojrzeniem, które mam nadzieję, że zauważył.

- No przepraszam – zaczęłam z wyraźną pogardą. – Ale jakie mam mieć zdanie o osobie, która non stop imprezuje i zdradza na prawo i lewo swoją narzeczoną? Wszystko ma gdzieś? Żyje w wyimaginowanym świecie, gdzie wszystko jest możliwe i kolorowe. Leon, wybacz zuchwałość, ale często pijesz i nie wiem, do czego jesteś zdolny pod wpływem tego cholerstwa, a ja nie chcę żeby ktoś o mnie wiedział więcej niż to jest konieczne. – Zatrzymałam się na chwilę patrząc na jego wyraz twarzy, który pozostał taki sam, niezmiennie poważny. – Nie znam Cię na tyle, by Ci ufać. I nie wiem czy kiedykolwiek poznam, albo czy będę potrafiła zaufać, jeśli to się stanie. – Dokończyłam wstając.

- Ja jeszcze nie skończyłem. – Podniósł swoje cztery litery i zmniejszył odległość między nami. ‘Ale ja tak’ chciałam powiedzieć, ale nie zdążyłam wydać z siebie dźwięku. W momencie, kiedy otworzyłam usta, On zamknął mi je pocałunkiem. Zdezorientowana początkowo nie odwzajemniłam go, jednak już po chwili zarzuciłam mu ręce na szyję i poczułam jego dłonie na moich biodrach. VIOLA! CO TY ROBISZ?! Krzyczał mój rozum, jednak w tym momencie go nie słuchałam. Dopiero po kilku minutach oderwałam się od niego i uderzyłam w twarz.

- Nigdy więcej tego nie rób! – Wycedziłam wybiegając z jego gabinetu i udając się to łazienki.

Leon

O Matko, Verdas. Coś Ty zrobił? Chodziłem po gabinecie zastanawiając się, co próbowałem osiągnąć całując Castillo. Przecież ona mi się nawet nie podoba! Wygląda jak strach na wróble! Zero figury, zero gustu, piękna twarz, boskie usta… STOP! Chociaż akurat twarz ma ładną. Całuje też dobrze. Baa, nawet bardzo dobrze. Verdas, ogarnij się, do cholery! Zapewne myślałbym o tym dłużej, ale zadzwonił mój telefon. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałem i przyłożyłem urządzenie do ucha.

- Leon Verdas, słucham?

- Cześć Stary, co Ty tak oficjalnie? – Zaśmiał się mój przyjaciel. Uśmiechnąłem się pod nosem, a humor od razu mi się poprawił.

- Marco, wybacz. Nie spojrzałem, kto dzwoni. Chciałeś coś?

- Właściwie to tak. Przyjedziesz dziś do nas na kolację? Ale sam. Mamy coś do powiedzenia z Fran, a wolimy, aby na razie wiedzieli o tym tylko najbliżsi przyjaciele, rozumiesz?

- Stało się coś? – Zdenerwowałem się słysząc ton głosu przyjaciela.

- Nie, znaczy tak. Ale to nic strasznego. Nie musisz się bać. – Uspokoił mnie trochę. – To jak? Będziesz Ty, jako mój przyjaciel. I Violetta, wiesz ta twoja asystentka. – Cholera, Viola?! Przecież atmosferę tam będzie można nożem kroić. O ile Fran mnie nie zabije, jeżeli Castillo się wygada. Ostrzegała mnie przecież, że mam się od niej trzymać z daleka, a ja bez zastanowienia się zgodziłem. Obiecałem jej to argumentując wszystko wyglądem dziewczyny. Bo przecież taki Leon Verdas z taką pokraką Violettą Castillo? Wstyd wyjść razem na miasto!

- Violetta? – Zapytałem niemrawo licząc na to, że się przesłyszałem. Jednak nie. – Dlaczego?

- Bo to przyjaciółka Fran. I moja też. Dlaczego masz do niej jakieś uprzedzenia? Przecież to świetna dziewczyna. Z boską figurą… - Zacząłem się śmiać przerywając wywód przyjaciela. Castillo i boska figura? My mówimy o tej samej Violetcie? Postanowiłem zapytać o to przyjaciele. Czekałem na odpowiedź. – Tak, Violetta Castillo. TWOJA asystentka. – Wyjaśnił dosadnie. – To jak?

- Dobra. O 20? – Kiedy usłyszałem odpowiedź twierdzącą pożegnałem się i rozłączyłem. Castillo i boska figura, powtórzyłem w myślach po raz kolejny. Dobre sobie.

Całe szczęście dzisiejsze posiedzenie zostało przeniesione na przyszły tydzień. i to tym razem o dziwo nie z mojego powodu, co bardzo ucieszyło mojego ojca, a mnie dało czas na spokojne przygotowanie raportów i planów na następny kwartał. Spokojnie, więc mogę dziś wyjść wcześniej i przygotować się na kolację u przyjaciela.

Wieczorem.

Francesca

Bardzo się denerwowałam tym dzisiejszym spotkaniem, chociaż wiem, że nie powinnam. To nie jest wskazane. Ale jak można inaczej? Przecież wiem, że Vilu czuje coś do tego kretyna, wiem, co wydarzyło się wczoraj i wiem, że dziś też się coś wydarzyło. Ale nie wiem, co. Violetta nie chce powiedzieć. Zupełnie nie wiem, czemu, przecież jej nie zabiję. Co najwyżej Jego. Przed chwilą Marco rozłożył wszystko na stole, a ja w głowie układałam jak mam przekazać im wiadomość. A może Marco to zrobi? Nie, nie, nie! To nie jest dobry pomysł. Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Pięć minut przed czasem, a więc to Violetta. Mój mąż otworzył naszej przyjaciółce drzwi i wziął od niej płaszcz. Jak nigdy Vilu miała na sobie spódniczkę przed kolano i delikatny makijaż. To jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że coś się dziś wydarzyło. Przecież ona nigdy się nie maluje! Nawet nie wiedziałam, że ma coś takiego jak fluid, błyszczy, tusz czy kredka w domu. Zawsze utrzymywała, że tego nie potrzebuje. O dopasowanych ciuchach wręcz nie wspomnę! Pięć minut po czasie przyjechał Leon, o dziwo tym razem się nie spóźnił. Przywitał się ze mną i oczywiście ze swoim przyjacielem i poszedł z nim do salonu. Ja udałam się do kuchni, gdzie Violetta robiła herbatę. Dołożyłam szklankę dla szatyna i po chwili wróciłyśmy do mężczyzn kładąc przed nimi i przed naszymi talerzami napoje.

- Smacznego – powiedziałam siadając, a kiedy usłyszałam z ust każdego to samo zabrałam się za nakładanie ziemniaków najpierw gościom, potem sobie. Spotkanie przebiegło w miłej atmosferze, ale nie dało się nie zauważyć przenikliwego spojrzenia Verdasa na moją przyjaciółkę i tego jak ona ucieka przed nim wzrokiem.

- Fran, ale chyba chcieliście nam coś ważnego powiedzieć. A tymczasem żartujemy, bawimy się – zaczęła moja przyjaciółka. – Znaczy nie żeby coś, bo cieszę się ze spotkania i w ogóle, ale znasz mnie i jestem bardzo ciekawa, co jest tak ważne, że zaprosiliście nas na kolację? – Spojrzała na mnie, a jej przemowę podchwycił nasz szef. I teraz już razem patrzyli to na mnie to na Marco.

- No bo – westchnął mój mąż. – Chcieliśmy Wam powiedzieć, że

- Jestem w ciąży. – Przerwałam mu i przytuliłam się do jego boku, czekając na reakcję przyjaciół. Po dość długiej ciszy usłyszałam pisk Violetty i poczułam jak dziewczyna przytula się do mnie składając gratulację. W tym czasie to samo zrobił Leon z Marco. Po chwili Leon podszedł do mnie, a Vilu do mojego męża. Do końca spotkania atmosfera jeszcze bardziej się rozluźniła. Nawet Violetta nie uciekała już wzrokiem przed Verdasem. Do końca śmialiśmy się, żartowaliśmy i zastanawialiśmy się jak to teraz będzie.

Trójka już za nami. Jak widzicie mamy pierwszy pocałunek Leonetty. Do końca zastanawiałam się czy to nie za szybko, ale Leoś to w końcu typowy Casanova i żadnej nie przepuści, więc będzie chciał polecieć szybko. Nawet z Vilu, chociaż z nią to pewnie woli na dystans. :D

Besos :*

Candy.