04. Wymyśl coś, Diego.

Violetta

Jak zwykle wstałam wcześnie rano tyle, że tym razem z uśmiechem na ustach, który spowodowany był wczorajszą wiadomością przekazaną przez Francescę. Przez tę całą sytuację zapomniałam o tym, co wydarzyło się wczoraj pomiędzy mną, a moim szefem w jego gabinecie. Nawet pozwoliłam mu się odwieźć, więc teraz już dokładnie wie gdzie mieszkam. Mam nadzieję, że przez to nie wyobraża sobie za dużo w tej swojej uroczej główce, bo tak łatwo nie będzie. Zdania nie zmieniłam i najwyżej dzisiaj wytłumaczę mu to jeszcze raz. Tym razem dosadniej. Z tą myślą poczłapałam do szafy, z której wyciągnęłam strój na dzisiaj składający się z długiej spódnicy i brązowej szerokiej bluzki. Wczoraj Leon poprosił mnie abym była wcześniej, bo musimy przygotować się do posiedzenia zarządu, a Verdas jak zwykle jest w rozsypce. Może by nie był, jakby przynajmniej w pracy zajmował się tym, co powinien, a nie romansami. Ale to nie moja sprawa, przynajmniej dopóki mnie w to nie wciągnie. Zaglądając do lodówki z rozczarowaniem stwierdziłam, że jest ona pusta, więc ze śniadania nici. Będę musiała kupić coś w bufecie. Wypiłam, więc kawę i udałam się na przystanek autobusowy. Pół godziny później byłam w firmie. Zanim udałam się do gabinetu wstąpiłam po śniadanie i dopiero z kanapką pojechałam na górę. Położyłam talerzyk na biurku i ściągnęłam kurtkę. Odwiesiłam ją na wieszak i zrobiłam krok w stronę krzesła. Niestety wpadłam na Verdasa. Przywitałam się z nim zwykłym ‘cześć’ i chciałam usiąść by zabrać się za pracę, ale złapał mnie za rękę i odwrócił do siebie próbując pocałować w policzek. Szybko się odsunęłam.

- Ej, co jest? – Zapytał zdziwiony przystojniak. Zupełnie jakby nie wiedział. Westchnęłam i wyjaśniłam mu na razie na spokojnie, że nie zmieniłam zdania i ma się do mnie nie zbliżać. Spojrzał na mnie zdziwiony, a potem zmierzył krzywym spojrzeniem – Wczoraj byłaś bardziej chętna – dodał kierując się do siebie. Że co proszę?! Chciałam krzyknąć, ale zrezygnowałam. Jeszcze kiedyś mu to wygarnę. – Skoro nie chcesz na mnie patrzeć to mailem wyślę Ci, co mam i co masz zrobić – warknął zamykając drzwi. Chyba przesadziłam. Westchnęłam i zabrałam się za dokończenie tego, co zaczęłam już wczoraj. Po jakiś piętnastu minutach usłyszałam dźwięk świadczący o tym, że na moją pocztę przyszedł mail. Otworzyłam go i sprawdziłam najpierw, co mam dziś zrobić. Nie było tego dużo. Miałam tylko sprawdzić to, co przygotował mój szef, ewentualnie poprawić lub dodać coś więcej i zrobić kosztorysy, a także podsumować ostatni kwartał z wydatków. Niby to nie należało do nas, ale jak to Leon powiedział, on nie ufa Diego. Udałam się do księgowych po teczki z potrzebnymi zestawieniami i po chwili zabrałam się już za robotę.

Leon

O co jej chodzi? Po wczoraj myślałem, że możemy być przyjaciółmi, albo przynajmniej dobrymi znajomymi, a dzisiaj nawet nie mogę pocałować jej w policzek na przywitanie. Przecież nie chciałem jej zaciągnąć do łóżka, do jasnej cholery! A ta się obraża i zachowuje jak jakaś zakonnica. Zrozum tu kobiety. One naprawdę są z innej planety, bo przecież nie ma innego wytłumaczenia. Przynajmniej Violetta, bo jak dotąd nie było takiej, która by się oparła urokowi Leona Verdasa. - O czym ja w ogóle myślę? Chyba nie zwróciłem uwagi na to jak ona dzisiaj znowu wygląda. Jak jakaś bezdomna. Cholera jasna, przecież ta firma zajmuje się modą! A ona, jako moja asystentka powinna chociaż ubierać się przyzwoicie. A nie odstraszać swoim wyglądem potencjalnych klientów! Porozmawiałbym z nią na ten temat, ale jak sądzę mi się to nie uda. W końcu nie ma zamiaru mnie oglądać. Tak jakbym jej coś zrobił. Verdas, przestań już myśleć. Zajmij się lepiej pracą, bo nawet, jeżeli większość zwaliłeś na nią to pozostaje kwestia promocji, która jest nieruszona. A dawno powinienem mieć co najmniej jej zarys.

Diego

Wziąłem sobie dzisiaj jeden dzień wolnego. Na zarząd już dawno jestem gotowy. Pozostało mi tylko dowiedzieć się, co planuje Verdas. Jak to mawiają, miej przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Korzystając z tej zasady udałem się do domu tego idioty i mojej przyjaciółki. Zapukałem do drzwi i już po chwili ujrzałem piękną kobietę ubraną w śliczną, krótką sukienkę. Z uśmiechem na ustach wszedłem do domu składając na jej ustach delikatny pocałunek, który oczywiście odwzajemniła. Chwyciła mnie za rękę i zaprowadziła do salonu, gdzie usiadłem na stylowej kanapie. Dziewczyna przeszła dalej, do kuchni skąd wzięła sok i dwie szklanki. Sięgnąłem po ciastko, które jak zawsze leżało na talerzu na stoliku. Rozsiadłem się wygodnie i czekałem na towarzyszkę, która po chwili siedziała już obok mnie.

- Zapewne wiesz, dlaczego tu jestem – zacząłem odwracając głowę w jej stronę i spoglądając w jej piękne oczy. Kiwnęła głową na znak, że wie, ale się nie odezwała. Zaciekawiony przechyliłem głowę w prawo przyglądając się jej. Obserwowałem jak powoli wstaje i podchodzi do mnie. Usiadła mi okrakiem na kolanach i zarzuciła ręce na szyję. Uśmiechnąłem się szeroko wiedząc już, do czego zmierza. Oznaczało to niestety, że Verdas niczego jej nie powiedział. W innym wypadku zrobiłaby to później, po naszej rozmowie. Ułożyłem dłonie na jej talii przesuwając je powoli w dół, kiedy doszedłem do jej pośladków ścisnąłem je energicznie i poderwałem się z miejsca. Lara oplotła mi nogi wokół bioder i zaśmiała się głośno. Szybkim krokiem udałem się do sypialni mojego wroga by tam, po raz kolejny zabawić się z jego narzeczoną. W szybkim tempie pozbyliśmy się swoich rzeczy. W oczach dziewczyny widziałem bezgraniczne zaufanie i miłość.  Uwielbiam ją.

Po wszystkim leżeliśmy razem, a jej głowa spoczywała na mojej klatce piersiowej. Prawą ręką kreśliła jakieś dziwne wzorki na moim torsie, co powodowało uśmiech na mojej twarzy.

- Diegito, jak myślisz – zaczęła – kiedy w końcu będę mogła się z Tobą kochać bez obawy, że nakryje nas mój narzeczony? – Podniosła swoją głowę i spojrzała mi prosto w oczy. Kilka niesfornych włosów wyleciało zza jej ucha, więc dłonią odgarnąłem je na swoje miejsce.

- Nie wiem. – Odparłem cicho. – Pracuję nad tym. – Poczułem na swoich wargach jej malinowy błyszczyk. – Mnie też już to męczy, ale w końcu się uda. I będziemy razem – dodałem.

- Wymyśl coś, Diego – zakończyła i ponownie tego dnia poczułem jej ciało na swoim.

Leon

Spojrzałem na zegarek i ze zdziwieniem stwierdziłem, że już po dziewiętnastej, więc od ponad dwóch godzin powinienem być w domu. Tym razem o dziwo moja dziewczyna nie dzwoniła, aby skontrolować gdzie jestem. Leniwie wstałem i zabierając teczkę oraz marynarkę udałem się w stronę drzwi. Otwierając je zauważyłem Violettę.

- Jeszcze tu jesteś? – Spytałem cicho żeby jej nie wystraszyć. Zamyślona podniosła głowę i spojrzała na mnie z uśmiechem wzruszając ramionami. Stanąłem za nią i przez ramię zajrzałem, co robi. – Pomogę Ci – powiedziałem odkładając na bok teczkę i marynarkę. Odszedłem kawałek i zadzwoniłem do Lary informując ją, że zostaje w firmie. – Wyślij to na maila i przenosimy się do mnie. Będzie wygodniej. Zaraz przyniosę drugiego laptopa. – Poleciłem Castillo. Bez żadnego komentarza wykonała polecenie. Po chwili siedzieliśmy już razem na kanapie wymieniając się pomysłami. Co chwilę spoglądałem na nią z uśmiechem, który ona odwzajemniała. Mówiłem już kiedyś, że ta dziewczyna ma piękny uśmiech? Po godzinie spędzonej na pracy i wspólnych żartach poszedłem do kuchni zrobić nam kawy i przynieść coś do jedzenia. Zdziwiłem tym moją pracownicę. Niestety nie zauważyłem kabla, który dziewczyna musiała przed chwilą podłączyć potknąłem się i cała zawartość wylądowała na mojej koszuli. Syknąłem czując na torsie gorący napój i szybko ściągnąłem odzież. Violetta zerwała się by mi pomóc. W momencie, kiedy odsłoniłem swoją dobrze wyrzeźbioną klatkę zatrzymała się. Spojrzałem na nią i obserwowałem jak powoli przesuwa się w moją stronę. Kiedy była już wystarczająco blisko delikatnie przejechała najpierw jedną ręką, a potem już obiema po moich mięśniach. Przymknąłem oczy, czując na ciele przyjemne dreszcze. Po chwili dziewczyna przerwała i zabrała moją koszulę.

- Przepraszam – wydukała cicho i spuściła głowę. Kątem oka zauważyłem rumieńce pojawiające się na jej twarzy. – Zamoczę ją, bo inaczej nie puści – szybkim krokiem ruszyła w stronę łazienki, a ja niewiele myśląc podążyłem za nią zastanawiając się nad emocjami, które wywołał u mnie jej dotyk.

- Dlaczego tak się zachowujesz? – Stanąłem w drzwiach opierając się o framugę. – Dlaczego najpierw mnie wyzywasz kiedy chcę na powitanie pocałować Cię w policzek, potem mnie dotykasz, a jeszcze później uciekasz. – Wyjaśniłem widząc jej zakłopotaną minę. Westchnęła.

- Po prostu – zaczęła – nie chcę być kolejną zabawką. – Teraz to ja spojrzałem na nią jak na wariatkę, bez słów prosząc ją o wyjaśnienia. – Leon, Ty masz narzeczoną. Nie wnikam w wasze relacje, aczkolwiek sądzę, że nie są najlepsze. Zdradzasz ją na prawo i lewo, a ja nie chcę być jedną z wielu. Nie mam pięciu lat. Wiem jak to się zaczyna. Nie chcę cierpieć – wyjaśniła wracając do przepierania mojej koszuli. Bez słowa podszedłem i stanąłem za nią. Włożyłem ręce do wody, tak, że stała pomiędzy nimi. Chwyciłem jej dłonie zmuszając tym samym dziewczynę do zaprzestania pracy i wyciągając nasze ręce z wody obróciłem ją do siebie. Przytuliłem ją mocno. Przez chwilę się opierała, jednak po chwili poczułem jej dłonie na moich plecach.

- Nie chcę Cię skrzywdzić. Nie chcę abyś przeze mnie cierpiała, ale nie każ mi się trzymać od Ciebie daleko. Jesteś moją asystentką. Musimy rozmawiać, rozumieć się. Nie sądzisz, że relacje przyjaciel-przyjaciółka bardzo by nam to ułatwiły? – Szepnąłem kołysząc ją delikatnie. – Jesteś dla mnie ważna. I nie chcę żeby było tak jak było dzisiaj. Teraz było fajnie. Jak byliśmy sami. Nie bój się mnie. – Jak małą dziewczynkę pocałowałem ją w czubek głowy i poczekałem chwilę, po czym odsunąłem ją od siebie i spojrzałem w jej oczy z uśmiechem. Puściłem ją i poszedłem po nową kawę i posprzątać w gabinecie poprzednio informując o tym towarzyszkę. Poszukałem jakąś koszulkę by nie kusić losu i czekałem na szatynkę, która zjawiła się po chwili. Rozwiesiła koszulę na kaloryferze i usiadła obok mnie.

- Tym razem to ja dziękuję – uśmiechnęła się, wypiliśmy kawę, którą ponownie zrobiłem i wróciliśmy do pracy.