01. Kijem tego nie dotknie.

Violetta

Wstałam dzisiaj wcześniej niż zwykle. Powodem była ta cholerna rozmowa kwalifikacyjna. Fran mówiła, że bez problemu przez nią przejdę, ale ja nie byłam tego taka pewna. No bo kim ja jestem? Przeciętną kobietą o wyglądzie poniżej wszelkiej krytyki. Strasznie się denerwuję, a fakt, że prezesem jest Leon Verdas mi nie pomaga. Tak, tak TEN Leon Verdas. Pamiętam jakby to było wczoraj…

Stałam razem z Fran przy jej szafce i rozmawiałyśmy o jej wczorajszych zaręczynach z Marco, gdy nagle wszedł do szkoły wyżej wymieniony chłopak i ON, jego przyjaciel. Kolana się pode mną ugięły, ale nie dałam tego po sobie poznać, bo, po co? Tylko bym się zbłaźniła. On – wyglądem przypominał greckiego boga, a ja? Szara myszka, ubrana na czarno z wielkimi okularami. Podeszli do nas, jednak mój książę nawet mnie nie zauważył. Przywitał się z Fran i odszedł do swojej dziewczyny – Lary. Został Marco, który zauważał mnie tylko, dlatego że przyjaźnię się z Francescą. Nie chciałam im przeszkadzać, więc odeszłam.

Potrząsnęłam głową chcąc odgonić od siebie wspomnienia. To akurat miało miejsce dwa lata temu. No może trochę więcej, bo było to piętnastego lutego, a mamy kwiecień, ale kto by liczył? Zmieniłam się od tamtej pory. Teraz jestem jeszcze bardziej skryta, ale przynajmniej nie muszę już nosić okularów.
Znaczy muszę, ale tylko do komputera, czytania i telewizora, a to się nie liczy.

Zjadłam lekkie śniadanie i poszłam do sypialni uszykować sobie rzeczy, w końcu nie pójdę tam w dresie, który normalnie noszę. Wybrałam moją ulubioną spódniczkę w kwiaty, która sięgała aż do ziemi i do tego za dużą, szarą bluzkę. Wzięłam rzeczy i poszłam do łazienki aby wziąć prysznic i takie tam.

Po wszystkim założyłam łańcuszek i pierścionek, z którymi się nigdy nie rozstaję. Są to moje jedyna pamiątki po mamie. No, nie licząc zdjęć. Spojrzałam w lustro i korektorem zamaskowałam te gorsze niedoskonałości i psiknęłam się perfumem, który dostałam od Fran na urodziny. Zadowolona z efektu czekałam na przyjaciółkę.

***

- Vilu, słuchasz mnie w ogóle? VIOLETTA! – Krzyknęła w końcu moja przyjaciółka.

- Co? – spytałam zdezorientowana – a tak, tak słucham Cię.

- To o czym właśnie mówiłam? – Nie odpowiedziałam. Tu mnie ma, ale co ja na to poradzę? – Tak myślałam. Gdzie znowu odpłynęłaś? – Zadała kolejne pytanie.

- Co Ty tak się uparłaś? Pytasz i pytasz. Przesłuchanie jakieś czy co? – Jakby nie wiedziała, o czym, albo raczej, o kim myślę. Przecież zna mnie jak nikt inny.

- Dobrze Ci radzę. Uważaj na niego, bo będziesz cierpiała. Wiesz przecież, że przez jego łóżko przewinęło się pół firmy, a o tym, co robi na delegacjach to wolę nie wiedzieć. Odpuść.

- Ale co ja mam Fran odpuszczać? Spójrz na mnie! Przecież on mnie nawet nie zauważy. Nie jestem nawet pewna czy dostanę tę pracę – odparłam zrezygnowana. – Zupełnie nie wiem po co ja tam jadę i jakim cudem udało Ci się mnie namówić.

- Przesadzasz  Violu. Kandydujesz na stanowisko asystentki, a nie miss Polonia, więc wygląd tu nie ma nic do rzeczy….

- Ale to firma modowa! Wygląd tu ma dużo do gadania – przerwałam jej.

- … Masz rację – odpowiedziała po chwili – ale wiem, że Leon szuka teraz kompetentnej pracownicy, bo tamta to się nie nadawała do niczego. Nawet kawy zaparzyć nie potrafiła! Zresztą ostatnio jego rodzice zaczęli mu patrzeć na ręce, więc będzie głównie brał pod uwagę wykształcenie, predyspozycje i doświadczenie…

- Którego ja nie mam – przerwałam jej znowu.

- Dobra, koniec! Już nie mam na Ciebie siły. Jesteś osobą poleconą przeze mnie! A Marco to jego przyjaciel, więc masz na wstępie już plus.

Fran

Jak ja mam ją jeszcze przekonać? Przecież nie powiem jej, że Lara jest za jej kandydaturą, bo jak to powiedziała, jest tak brzydka, że Leon nawet na nią nie spojrzy. Stephie między innymi też wyleciała. Za romans z Verdasem, o którym dowiedziała się jego narzeczona, ba! Ona ich nakryła! Bo przecież wie o wszystkich wybrykach swojego ukochanego, jednak nic z tym nie robi. Jakby nie miała dowodów, albo miała to zupełnie gdzieś. Całe szczęście, że Marco taki nie jest.

- Jesteśmy – oznajmiłam stawiając samochód przed firmą. Violetta bez słowa wyszła i razem udałyśmy się do wieżowca. – Poczekaj, sprawdzę czy już jest. – Poleciłam i poszłam do gabinetu szefa. Kątem oka zauważyłam, że Viola usiadła na kanapie i rozglądała się dookoła. Zapukałam, a po usłyszeniu przyzwolenia weszłam do środka. – Cześć Leon.

- Cześć Fran. Coś się stało?

- Nie no co Ty. Przyszłam się zapytać, czy Violetta może już wejść.

- A jest tu? – Spojrzał na mnie znad komputera.

- Tak, siedzi na zewnątrz.

- To ją tu poproś. I jak mogę prosić zrób mi kawę.

- Już. – Powiedziałam wychodząc. Zapytałam przyjaciółkę czy chce coś do picia i przekazałam, że może już wejść, bo Leon na nią czeka. Mam tylko nadzieję, że przejrzał jej papiery.

Leon

Siedziałem właśnie na czacie, gdy weszła Francesca. Przekazała mi, że ta Castillo już tu jest. Kiedy wyszła skrzywiłem się lekko i z niechęcią zakończyłem rozmowę z jedną z modelek obiecując, że jeszcze się odezwę. Po chwili ponownie usłyszałem pukanie do drzwi. Zamknąłem laptopa.

- Proszę – powiedziałem pewnie, a do gabinetu weszła jakaś… Kobieta, o ile tak można było nazwać to… coś. – Yyy. Pani to Violetta Castillo?

- Tak. Dzień dobry, to ja. – Niepewnie podeszła bliżej, a ja wskazałem jej miejsce przede mną. Całe szczęście, że oddzielało nas biurko!  Matko, co za szkarada!

- Więc, yyy dlaczego chce Pani tutaj pracować? – Spytałem mierząc ją wzrokiem. Larze na pewno się spodoba.

- Myślę, że się nadaję. Jestem dobrze zorganizowana, ukończyłam szkołę, która na pewno mi pomoże. Ponadto władam czterema językami, ale to Pan wie z mojego CV. Potrzebuję tej pracy. – Powiedziała cicho.

- Tak, tak. Wiem, czytałem – skłamałem. – Dlaczego potrzebujesz tej pracy? – W odpowiedzi przeszkodziła jej Fran, która przyniosła dwie szklanki. Jedną z kawą dla mnie, drugą z wodą dla tej przede mną. Postawiła szklanki na biurku, po czym wyszła A Castillo zaczęła mówić.

- To nie jest dla mnie przyjemny temat. Rodzice nie żyją, jestem sama, a z czegoś muszę się utrzymywać. – Zrobiło mi się jej szkoda. Ale tylko troszeczkę, niech sobie czasami nie myśli.

- Przykro mi. Francesca wychwalała Panią, więc myślę, że może Pani zacząć.

- Naprawdę? – Zapytała już pewniejsza siebie, a w jej oczach zauważyłem iskierki. Ładne ma te oczy, pomyślałem ale natychmiast się za to skarciłem. Verdas ogarnij się do cholery, przecież widzisz jak ona wygląda!

- Tak – powiedziałem niezbyt chętnie, ale chyba się nie zorientowała. Całe szczęście. – Jak pewnie zauważyłaś przed gabinetem stoi biurko, będzie Twoje. Możesz przynieść sobie jakieś rzeczy, które wedle Ciebie są Ci potrzebne. Tak żebyś czuła się dobrze, rozumiesz?

- Tak, jasne. Dziękuję – powiedziała wstając. Zrobiłem więc to samo i wyciągnąłem do niej rękę, którą chwyciła.

- Witamy więc na pokładzie i do zobaczenia jutro. Chyba, że ma Pani jeszcze jakieś pytania, ale Fran mówiła, że wszystko Pani wyjaśniła.

- Tak, wszystko wiem.

- W takim razie proszę udać się piętro niżej, do gabinetu numer siedem, tam dostanie Pani umowę. Oczywiście jest konieczne, aby przyniosła Pani swoje zdjęcie by wyrobić identyfikator. Inaczej sama nie wejdzie Pani do budynku. Ale o tym Fran też pewnie wspomniała. – Dziewczyna uśmiechnęła się ukazując przy tym swoje białe zęby. Uśmiech też niczego sobie, ponownie pomyślałem i skarciłem się za to.

- To też wiem – odparła z uśmiechem – dziękuję. Do widzenia i do zobaczenia jutro. – Powiedziała wychodząc, a ja odetchnąłem z ulgą.

Diego

Rozmawiałem właśnie z Larą, kiedy moja sekretarka powiedziała, że ktoś do mnie przyszedł w związku z umową. Swoją drogą ciekawe, czemu do mnie, a nie do kadrowego. Nie ważne. Później zapytam o to Verdasa. Po chwili do mego gabinetu weszła jakaś pokraka. Biedaczka jeszcze nie wie, co ją czeka. Uśmiechnąłem się do siebie.

- Co Panią do mnie sprowadza?

- Prezes mnie wysłał. – Ughh, tylko nie prezes. To jest zwykły bałwan, a nie prezes! – Chodzi o umowę.

- Momencik. – Wyszedłem i zapytałem sekretarki czy wie coś na ten temat. No tak. Ten bałwan dał Maxiemu wolne i teraz ja muszę spisać umowę! Mowy nie ma. Zleciłem to Ludmile i wróciłem do gabinetu. Lara będzie wniebowzięta jak się dowie, kto jest asystentką tego bufona, Leona. – Ludmiła już drukuje umowę. – powiedziałem będąc jeszcze za nią.

- Dziękuję. – Odwróciła się w moją stronę z uśmiechem. Myślałem, że nie wytrzymam i zacznę się śmiać. Usiadłem na swoim miejscu czując wzrok szatynki na sobie. Po chwili weszła Ludmi i podała mi papiery. Przekazałem je tej Castillo. Ta je szybko przeczytała i podpisała. Wysłałem sekretarkę do Leona, bo przecież jego podpis też tam musi być. Po chwili wróciła, a ja przekazałem kopię naszej nowej pracownicy. Oryginał przekazując Ferro by zaniosła do gabinetu Ponte. Jakby nie mogła tego zrobić od razu. Jednak nie wszyscy myślą na tym świecie. Pogratulowałem nowej asystentce Verdasa, po czym ona wyszła a ja wykonałem telefon do przyjaciółki.

- Lara nie uwierzysz – zacząłem słysząc jej głos. – Asystentką Twojego narzeczonego została niejaka Castillo i uwierz mi. Nikt tego kijem nawet nie dotknie – dokończyłem śmiejąc się. Po chwili w słuchawce słyszałem też śmiech dziewczyny. Pogadaliśmy chwilę i się rozłączyłem. – I co Verdas? Tym razem nie udało Ci się zatrudnić pięknej asystentki – zaśmiałem się do siebie zacierając ręce. Lara postawiła na swoim!

I jest pierwszy rozdział! Poprawiany chyba z dziesięć razy, ale to nieważne. Ważne, że jest. Początki zawsze są najtrudniejsze, bo wiadomo trzeba to wszystko jakoś wprowadzić. Także może nie są one za ciekawe, ale wraz z kolejnymi rozdziałami będzie przybywało akcji. Gwarantuję.
I to jest to moje rzadkie pisanie. :D Cóż, siedzę w domu, więc mam trochę czasu, a to wyżej to się nazywa pisanie pracy maturalnej. :D

Pozdrawiam,

Candy.