Konkursowy OS numer 5 "Za dużo łez przez niego wylałam!"

 Jestem Camila. Niedawno wróciłam z Włoszech gdzie jako szesnastolatka wyjechałam z ciocią. Wtedy jeszcze nie wiedziałam dlaczego, lecz szybko się dowiedziałam. Okazało się, że mój ojciec jest prosto mówiąc narkomanem. Oczywiście ja o niczym nie miałam pojęcia. Jako, że był uzależniony zadłużył się u jakiegoś dealera i nie miał pieniędzy aby to wszystko spłacić, więc dupek(wiem, że to tak czy siak mój ojciec, ale inaczej nie potrafię o nim myśleć, po prostu nie umiem) sprzedał mnie i matkę, a sam popełnił samobójstwo. (teraz już wiecie dlaczego o nim tak myślę) Ja jednak o tym nie wiedziałam. Mama wmawiała mi, że zginą w wypadku samochodowym. Później miałam zakaz wychodzenia sama z domu, miałam wrażenie, że żyję pod kloszem nad opiekunczej  matki. Teraz wiem, że robiła to dla mojego bezpieczeństwa... Jednak nic nie trwa wiecznie, dlatego ta cała sytuacja przerosła moją rodzicielkę. Wysłała mnie do swojej siostry z którą wyjechałam do Europy. Dopiero tam dowiedziałam się całej prawdy i tego, że mama wysłała mnie dla bezpieczeństwa, a sama oddała się w ręce tego dealera. I tak jak wcześniej mówiłam. Teraz jako osiemnastolatka wróciłam i szykuję słodką zemstę... Ten gościu który doprowadził mojego ojca do takiego stanu i który przetrzymuje i nie wiadomo co robi z moją matką (o ile jeszcze żyje) zapamięta mnie na długo! (O ile przeżyje) Choćby nawet miałam skończyć za kratkami, albo nawet zapłacić za to życiem! Ja mu pokaże!

***

Zamieszkałam w małym wynajętym przez siebie mieszkaniu z łazienką, sypialnią, salonem i aneksem kuchennym. Marnie to wyglądało, ale nie było drogie. A z resztą po co mi więcej? Ale mniejsza z tym.

Od razu postanowiłam, że mój plan rozpoczyna się w moim starym domu, bo w końcu gdzie najprędzej znajdę jakąkolwiek wskazówkę niż tam? Dobrze pamiętałam gdzie stoi dom. W końcu mieszkałam tam szesnaście lat, więc trudno było by zapomnieć. Kiedy stałam już pod drzwiami okazało się, że są zamknięte. Nie myśląc długo, podbiegłam pod najbliższe okno, biorąc do ręki pierwszy lepszy kamień i posypała się lawina szkła. Podeszłam bliżej, ostrożnie oczyściłam ramę okna z resztek szyby i wyskoczyłam do środka. Nie obawiałam się, że ktoś tam będzie, bo przecież by usłyszał huk szyby. 

Byłam w kuchni. Wszystko leżało tak jak widziałam to poraz ostatni. Sterta brudnych naczyń w zlewie, dwie szklanki na stole, a przy nich rozsypany cukier. Na blacie leżało ulubione czasopismo mamy. Pomyszkowałam po szafkach i nawet otworzyłam lodówkę, co było błędem! 

- O matko!- szybko zamknęłam- Gorzej niż by coś zdechło- powiedziałam do siebie.

Z resztą czego mogłam się spodziewać, jedzenie psuje się tam najprawdopodobniej od dwóch dobrych lat, a ja się dziwię, że śmierdzi na kilometr. Dalej zerknęłam do salonu. Tam w przeciwieństwie do kuchni było czysto. Wszystko wyglądało tak jak wcześniej, nie licząc grubej warstwy kurzu i pozostałości z kwiatków na parapecie. Później ruszyłam do góry w stronę mojego starego pokoju. Był w nim bałagan, ale to była normalka. U mnie porządek trwał góra jeden dzień, a później znowu wszystko wyglądało tak jak po przejściu tornada. Na tym skończyłam moje zwiedzanie i zaczęłam zdziałać. Poszłam do sypialni rodziców. Ukucnełam przy komodzie, otworzyłam szufladę, w której tata zawsze trzymał swoje papiery. Byłam pewna że tam, coś znajdę i... Nie myliłam się! Pomiędzy nie popłaconymi rachunkami, starymi listami miłosnymi i innymi "śmieciami" znalazłam już żótawą kartkę, a raczej jej połowę na której widniało czyjeś nazwisko, adres i połowa numeru telefonu. Gdyby nie to, że kartka była rozdarta dowiedziałabym się czegoś więcej i mimo, że przeszukałam wszystkie inne szafki w poszukiwaniu drugiej połowy to nie znalazłam.

-No nic- westchnęłam- Będę musiała się tym zadowolić

Po tych słowach wstałam i wróciłam do kuchni, a z stamtąd na zewnątrz. Postanowiłam, że pójdę pod ten adres. Jeżeli jest on aktualny, to jestem bliżej celu niż myślę. Po dziesięciu minutach byłam na miejscu, a raczej na tym co z niego pozostało. Miała to być kamienica, niestety są to ruiny. ~On napewno nie będzie tu mieszkał~ pomyślałam. ~Przecież za pieniądze z narkotyków pewnie ma niezłą chatę~ i rozmyślałabym dalej gdyby właśnie nie typ wychodzący z tej rudery. Schowałam się za drzewem obserwując go. Nie miałam 100% pewności, że to on nie miałam żadnej! Przecież ilu to takich ludzi w dzisiejszych czasach się kręci po świecie. Jednak umysł podpowiadał mi, aby ruszyć za nim. Z resztą co mi szkodziło? Przyjechałam tu aby ocalić matkę i zemścić się na nim, więc muszę to zrobić. Może właśnie to on. I co z tego, że normalny człowiek zgłosił by się na policję? Ja za dużo łez przez niego wylałam! Sama dam sobie radę!

***

Po jakiejś godzinie drogi wreszcie się zatrzymał. Myślałam, że ta droga nie będzie miała końca. Wszedł do jakiegoś schowka koło swojego domu i po chwili spowrotem wyszedł i przekroczył próg swojego niewielkiego domu. Pobiegłam pod okno i dyskretnie zaczęłam obserwować tego kolesia. W tedy też ściągnął kaptur z głowy i dokładnie ujrzałam jego twarz. Byłam pewna, że to on. Nie raz widziałam go z moim ojcem. Nazywał się Diego o ile się nie mylę, ale mniejsza z tym. Nagle pojawiła się tam jakaś kobieta. Nie widziałam jej twarzy, bo stała tyłem, jednak jej rude włosy coś mi mówiły, że to może być moja matka. Z jednej strony chciałam aby to była ona, a z drugiej nie. Mimo, że na początku byłam pewna siebie zaczynałam się bać. Nagle zaczą po niej krzyczeć, bić i kopać ją. Nie wiedziałam o co chodzi bo nic nie było słychać. W końcu zauważyłam twarz kobiety, a on wyciągnął pistolet z kieszeni.

Zamurowało mnie, a oczy zaszkliły. Nie wiedziałam, co mam robić. Przecież ten dupek może w każdej chwili pociągnąć za spust. Nogi mi zmiękły, nie wiedziałam co robić. Nagle w przeciągu ułamku sekundy do głowy wpadła mi myśl. Wparowałam do tej szopki. Tam jakieś schody prowadziły w dół. Pobiegłam tam, a moim oczom ukazały się przeróżne bronie, czyli tak jak myślałam. Wzięłam pierwszą lepszą z półki, sprawdziłam czy jest naładowana i ruszyłam spowrotem. Popatrzyłam znowu przez okno. Jeszcze nie strzelił. Oparłam się o ścianę, głośno westchnęłam i od bezpieczyłam broń. Trzęsłam się jak galaretka, ale wiedziałam, że muszę to zrobić! Nie myśląc o tym, co się stało wtargnęłam do domu z wielkim hałasem.

-Zostaw moją matkę!- krzyknęłam celując w niego

Oboje skierowali wzrok na mnie jednak ten drań ciągle celował w nią

-Ooo Camila, jak miło cię widzieć wreszcie się zjawiłaś- uśmiechną się szyderczo

-Tak, zjawiłam się na chwilę...- powiedziałam pewna siebie, mimo że w środku byłam miękka jak bułka wyciągnięta z mleka- ABY CIĘ ZATŁÓC!- krzyknęłam

-Oj nie sądzę, aby byłaś w stanie to zrobić... Chociaż... Mam dla ciebie propozycję. Ty grzecznie od stawisz broń i obie zostaniecie przy, życiu czywiście pod moją "niewolą" lub... ja zabiję twoją matkę, tu i teraz na twoich oczach, a ciebie puszczę wolno. I jak?

-Nie- powiedziałam stanowczo- Zabij mnie, a ją puść wolno- sama się zdziwiłam że to powiedziałam

-Cami! Córeczko! Nie!- wykrzyczała moja mama

-Oh Annabel. Skoro twoja córka tego chce- zwrócił się do mojej mamy

Odsunął się od niej jakieś dwa centymetry i w tej chwili pociągnęłam za spust modląc się przed tym, aby miałam cela i kula zamiast w tego drania nie trafiła w mamę. Na szczęście... To z znaczy ku mojemu szczęściu, przynajmniej w połowie trafiłam w niego. Facet po chwili leżał w kałuży krwi. Stałam oszołomiona. W końcu podbiegła moja mama i mocno ją przytuliłam. Obie płakałyśmy. Nie wiem jak mama, ale u mnie były to łzy radości. Tak radości. Cieszyłam się,że ocaliłam najważniejszą osobę w moim życiu... I co z tego, że zabiłam człowieka? Nie czułam i nie czuję wyrzutów sumienia. Wiem jestem okropna.Co prawda śnią mi się po nocach koszmary i boję się wyroku sondu, który mnie czeka, jednak teraz mam przy sobie mamę, która jest oparciem w tych chwilach i to jest najważniejsze.

~*~

Oto i piąta praca, za którą także bardzo dziękuję autorce. Was moi drodzy zapraszam do czytania, komentowania i głosowania, w sondzie, która pojawi się po opublikowaniu wszystkich prac konkursowych.

Jakby ktoś chciał przeczytać jeszcze raz i nie chce mu się szukać (choć w sumie to na razie nie trzeba) to jest stworzona zakładka dla konkursowych partów - "Konkurs OS"
Przy okazji, dziękuję za ponad 100 tysięcy wyświetleń! Jesteście WIELCY :D