OS Leonetta. "Przedszkolaki w akcji." cz.2 Współautorka Suzy

OS pisany z Suzy, z bloga I will always love you.

Narrator

Następnego dnia dzieci jak zwykle zostały odprowadzone do przedszkola, a ich rodzice ruszyli do pracy, aby załagodzić narastające ciągle problemy. Mały Chris przybył do budynku, jako jeden z pierwszych i założywszy buciki czekał grzecznie w sali na swoją przyjaciółkę, która zjawiła się kilka minut później. Uśmiechnął się na jej widok i podszedł do niej.
- Cześć, Lilka – rzucił uradowany, że nie jest już sam. – Pobawimy się i ułożymy nasz plan?

- Tak! Musimy wszystko omówić. Oni są dla siebie stworzeni! – Powiedziała zadowolona dziewczynka i razem ze swoim przyjacielem poszła po klocki. Chłopczyk usiadł na podłodze i wysunął spory karton spod kolorowej szafki. W jego ślady poszła dziewczynka i wspólnymi siłami wysypali zabawki.

- W sumie to chciałbym, abyśmy poszli razem, ale pewnie się nie zgodzą, więc musimy się spotkać na miejscu. Co Ty na to żeby to było dzisiaj? Tato obiecał mi, że zwolni się wcześniej i obierze mnie przed czasem, a potem spędzimy razem cały dzień. Udałoby mi się go wyciągnąć. Jak Twoja mama? – Klasnął w dłonie i odsunął od siebie karton. – W co się bawimy?

- Myślę, że mama by się zgodziła – powiedziała po chwili zastanowienia się Lily. – Możemy zbudować jakąś budowlę. – Zaproponowała chłopczykowi, który właśnie przebierał w górze klocków w poszukiwaniu właściwego. – Twój tata jest fajny, myślę, że jeżeli byśmy się postarali to mogą się w sobie zakochać. – Powiedziała i pokazała Chrisowi pewien kloce z myślą, że chodziło mu właśnie o ten.

- Twoja mama też jest fajna. – Stwierdził i wziął od niej kolorową zabawkę. – Skąd wiedziałaś, że właśnie tego szukam? – Uśmiechnął się szeroko i ustawił klocek obok innego, a potem zaczął je łączyć kolejnym piętrem. – A może zbudujemy całe wieżowiec?

- Zgadywałam. – Odparła uśmiechnięta dziewczynka – dobry pomysł. Może zbudujemy kolorami? Na początku zielony, a później może żółty? – Zapytała i zaczęła wizualnie pokazywać koledze, o co jej chodzi. – Muszą zobaczyć, jacy są na prawdę. A przy okazji trochę się odstresują i spędzą z nami czas. Jak myślisz?

- Kolorami? – Młody Verdas spojrzał na to, co do tej pory zbudował i po chwili namysłu to rozmontował, poszukując klocków, które będą zgodne z kolorystyką, jaką zaleciła mu panienka Castillo. –  Myślę, że to dobry pomysł. Rodzice z przedszkola odbierają nas o czternastej trzydzieści, mój tata dzisiaj przychodzi po mnie o trzynastej, więc może w wesołym miasteczku spotkamy się o szesnastej? – Spojrzał na nią, szukając w jej twarzy wyrazu dezaprobaty lub czegoś przeciwnego. Spędzali ze sobą dużo czasu, więc momentami miał wrażenie, że potrafił wyczytać wszystkie jej myśli w jej twarzyczce, która zazwyczaj była uśmiechnięta.

- Szesnasta... No nie wiem, wtedy są największe orki, ale spróbuję być na czas. – Powiedziała po chwili – może dodamy niebieskie? – Zapytała, patrząc przekrzywioną głową na ich jeszcze nieskończone dzieło – żeby wyszły nam okna. – Dodała, patrząc na zdziwioną twarz Chrisa

- Poczekam na Ciebie przed kasą. Coś wymyślę, aby zatrzymać tam tatę. - Stwierdził zadowolony. - Ale jak zrobimy pasek niebieskiego to będzie śmiesznie. Może po prostu weźmy przy brzegach mniejsze klocki i pozostawiajmy dziurki. Też będą okna. – Zaproponował, obserwując ją. Przygryzł delikatnie wargę, jakby chciał z nią flirtować, chociaż nie miał takiego zamiaru. Była jego przyjaciółką i chcieli połączyć swoich rodziców, a nie siebie.

- Masz rację, będzie wtedy fajniej. Dobrze, tylko tak żebyśmy was jeszcze nie zobaczyły, ok? Szkoda, że nie mamy komórek tak, jak dorośli, wtedy byśmy pisali sms’y i wszystko byłoby łatwiej – stwierdziła Lily, sortując klocki na kolory. – Musimy być jak aktorzy, żeby się nie zorientowali, że coś kombinujemy. Trzeba się też postarać żeby się do siebie zbliżyli. – Zaczęła wymieniać na palcach

- Okey to, przy czym się spotkamy? – Zaśmiał się, łapiąc jej ręce. – Spokojnie, po kolei. Najpierw ustalmy wesołe miasteczko, a potem kolejne randki. – Stwierdził z błyskiem w oku. – Jak myślisz? Może kiedyś uda nam się zrobić tak, że spotkają się sami, bez nas i wtedy się pocałują, albo coś. Bo przy nas to na pewno się krępują... –  Zatarł ręce i uśmiechnął się cwaniacko.

- Byłoby wtedy fajnie, może zostalibyśmy rodzeństwem. – Powiedziała uradowana – spotkajmy się przy kasach jak mówiłeś, bo dalej może być zbyt dużo ludzi i możemy sie nie znaleźć. – Stwierdziła Castillo i doczepiła następną część budowli

- Właśnie – rozmarzył się malec i odpłynął. Po chwili się otrząsnął i spojrzał na dziewczynkę. – Miałbym się wreszcie, z kim bawić w domu. - Stwierdził i dołożył kolejne klocki – może zaczniemy ją zwężać? Tak, aby na górze była już cieniutka? – Zaproponował, uginając nóżki w kolanach i kładąc stopy na dywaniku, na którym namalowana była droga i domki. Pochylił się nieco do przodu i oparł swój tułów o uda. – Mówiłem Ci, że masz ładną sukienkę? Pasuje Ci.

Dziewczynka spojrzała na część swojego ubioru- Dziękuję- Powiedziała i uśmiechnęła się promiennie- To będzie kopia tej wierzy z centrum miasta – stwierdziła.  – Jak myślisz, może dziś przedszkolanka wyjdzie z nami na plac zabaw? – Zapytała pochłoniętego pracą przyjaciela.

- Nie wiem, może. – Wytknął jej język. – Obojętne mi to, bo i tak idę wcześniej i będę musiał Cię zostawić... – Zrobił smutną minkę. – Ale odbijemy to sobie po południu, nie? – Dziewczynka kiwnęła tylko głową. Do czasu przerwy na śniadanie bawili się klockami, a potem wspólnie usiedli do małych stoliczków i zajadali się kanapkami, rozmawiając wesoło, aż kilka razy musiała ich uciszyć wychowawczyni. Przepraszali za każdym razem, a młoda przedszkolanka przymrużała na to oko, gdyż Ci zazwyczaj byli grzeczni i nie sprawiali problemów toteż raz dla odmiany mogli się zachowywać niewłaściwie przy jedzeniu. W końcu byli tylko dziećmi. Bardzo grzecznymi i ułożonymi, ale jednak dziećmi, a widok ich zadowolonych min topił serduszko rudej kobiety, która z uśmiechem obserwowała, jak jej wychowankowie jedzą i rozmawiają.

Leon

Rano odprowadziłem synka do szkoły. Przykro mi było go zostawiać samego po raz kolejny, ale Chris uspokoił mnie, mówiąc, że niedługo przyjdzie Lilka. Cieszę się, że się z nią zaprzyjaźnił. To fajna dziewczyna, zresztą tak jak jej mama. Obie zostały doświadczone przez los, chociaż na to nie zasłużyły. Zupełnie jak ja i mały. Mamy ze sobą wiele wspólnego, ale dość o tym, bo przez to moje rozmyślanie spowoduję wypadek i zamiast w pracy wyląduję w szpitalu, a to nie wpłynie dobrze na mojego syna. Będzie tęsknił i płakał, a na jego twarzy zamiast uśmiechu będzie widniał grymas, a ja nie lubię, kiedy on się smuci. Wręcz tego nie znoszę. Chyba jak każdy rodzic chciałbym, aby moje dziecko było szczęśliwe.

Przestałem myśleć i po chwili byłem już pod wielkim wieżowcem. Wyciągnąłem kartę magnetyczną i wszedłem do środka, po czym przywitałem się z ochroniarzem i podszedłem do windy, którą przywołałem. Po chwili nadjechała i wszedłem do małego pomieszczenia z lustrami na ścianach. Spojrzałem na swoją nienaganną fryzurę oraz strój i poprałem sobie krawat. Po niespełna minucie wyszedłem na swoje piętro i posłałem uśmiech sekretarce, która dziś również pojawiła się wcześniej.

- Cześć, Cama, co z tym VC design? Odzywał się ktoś od nich? – Podszedłem do biurka i oparłem się o nie, patrząc na nią z góry. Uniosła wzrok i pokręciła głową, a następnie się przywitała. – Dzwoń do skutku. Przecież to jest jakaś masakra i parodia. Jak się dodzwonisz to przekaż, że projekt dla nich skończyłem w nocy.  Dzięki Bogu, nie mamy aż takiego opóźnienia, tylko, co z tego, skoro nie możemy się skontaktować, aby im to przekazać! – Warknąłem, wyładowując swoją frustrację. – Ciesz się, że Ty taka nie jesteś jak tamta sekretarka, bo długo byś tu nie została. – Spojrzałem jej w oczy, a ona się lekko uśmiechnęła.

- Wiem, szefie. To odpowiedzialne stanowisko i nie wyobrażam sobie, że ktoś może tak to ignorować, przecież wszystko przez to siada. I oni są w plecy i my. – Stwierdziła, wstając. Podeszła do białego, elektrycznego czajnika, stojącego na czarnej szafce nieopodal jej biurka, które stało metr od bordowej ściany, niedaleko czarnych drzwi od mojego gabinetu. Obok czajnika spostrzegłem dwie białe szklanki, do których po chwili wlała wody, a po jakimś czasie dosypała cukru i dolała śmietanki. – Poranna kawa – rzuciła z uśmiechem i wzięła kubeczki do rąk. Jeden postawiła na swoim biurku, a drugi zaniosła do mojego gabinetu. Przeprosiłem ją i poszedłem do gabinetu. Obiecałem Christopherowi, że odbiorę go dziś wcześniej i spędzimy więcej niż zazwyczaj czasu ze sobą, a muszę jeszcze przejrzeć papiery i zaklepać mnóstwo projektów, nanieść ewentualne poprawki, bądź zaznaczyć błędy i oddać je do korekty. Dużo pracy, a mało czasu. Zamknąłem się w swoim gabinecie i podszedłem do okna, aby je odsłonić. Z trzeciego piętra tego olbrzymiego wieżowca miałem piękny widok na park, mieszczący się za budynkiem, za to, kiedy weszło się na dach widać było całą panoramę tego pięknego miasta. Mój gabinet był urządzony podobnie, jak wszystkie inne pomieszczenia w firmie. Ciemnobrązowe panele, na środku pokryte były białym, puszystym dywanem. Na jego obrzeżu, bliżej okna stało czarne biurko, a za nim czarny fotel, obity białą skórą. Pokój nie był kwadratowy, a raczej sześciokątny. Od przeciwległej do drzwi ściany odchodziły dwie ścianki, które szły na skos. Przy jednym stał tej samej wielkości regał z ułożonymi segregatorami z różnymi dokumentami, projektami, planami i innymi ważnymi szpargałami, a na drugiej takiej ściance stała szafka. W jej dolnej części ułożone były rzeczy na przebranie oraz do spania, w razie nagłych przypadków. Za szklanymi drzwiczkami widniały kieliszki, szklanki i karafki z wodą, bądź trunkami. Na tym jeszcze stała szafka, w której były dokumenty starsze, ale również potrzebne w razie dokładniejszej kontroli. Do tego wszystkiego przylegała szafka, w której wisiały stroje wizytowe na zmianę w razie, gdyby ten, który zawsze miałem na sobie się pobrudził. Pod wielkim oknem stała biała kanapa, która była przesłonięta przez biurko. Po jednej stronie stał mały, szklany stolik. To w tym miejscu piłem kawę podczas przerw. Wszystkie najważniejsze rzeczy trzymałem w szufladkach, które były w biurku, bądź też na nim, jak na przykład zdjęcie moje z synem i nasze z Lu i Federem.  Naprzeciwko biurka stały również dwa krzesła, takie same jak moje, przygotowane klientów. Po prawej stronie, kiedy patrzyło się na drzwi, na które patrzyłem siedząc na swoim miejscu stał wielki, czarny stół i cztery krzesła z białymi obiciami. Na bordowych ścianach wisiały jasne obrazy, kolorowe fotografie i liczne nagrody oraz wyróżnienia.

O dwunastej trzydzieści zakończyłem swoją pracę i wyszedłem z gabinetu, rzucając Camilii, żeby dalej próbowała się dodzwonić do VC design i pojechałem po syna.  Przed trzynastą byłem pod przedszkolem i pewnym krokiem poszedłem po niego. Rzucił się mi na szyję przy samym wejściu. Przywitałem się z przedszkolanką i pokiwałem Lilce, a on się z nią jeszcze pożegnał. Rzuciliśmy ‘do widzenia’ i poszedłem go ubrać, a potem udaliśmy się do domu.

Violetta

Jak zawsze rano odwiozłam moją córeczkę do przedszkola, usiadłam z nią na ławeczce, pomogłam jej zdjąć jej czerwony płaszczyk, a ona grzecznie odwiesiła go na swój wieszak. Chwilę potem już siedziała koło mnie i wiązała buty na zmianę. Odprowadziłam ją aż do wejścia do sali, gdy tylko zobaczyła Chrisa szybko sie ze mną pożegnała i pobiegła do niego. Wyszłam z budynku, wsiadłam do swojego samochodu i ruszyłam do pracy. Cieszyłam się, że Lily znalazła sobie mądrego i zaradnego kolegę. Na pierwszy rzut oka jego ojciec przypomina biznesmena, którego często przedstawiają w filmach, jako pracoholika, który nigdy nie zajmuje się swoim dzieckiem. Leon jest zupełnym jego przeciwieństwem, co prawda potrafi być twardy, ale jest bardzo uczuciowy i wrażliwy. Widzę jak kocha swojego synka i jest to bardzo słodkie. Nie wspomnę już o tym, że jest bardzo przystojny. Zaparkowałam swój samochód i wyszłam z niego. Wkładając kluczyki do torebki i szukając w niej telefonu, weszłam przez przeszklone drzwi. Przywitałam się z ochroniarzem siedzącym za dużym biurkiem w holu i udałam się do windy. Wjechałam nią na piętro, na którym znajduje się moje biuro i już miałam mówić mojej sekretarce, że ma zrobić mi kawę zobaczyłam, ze jej znowu nie ma. Cóż czas wysłać jej wypowiedzenie, weszłam do mojego gabinetu i usiadłam na białym fotelu. Otworzyłam klapę również białego laptopa i włączyłam go. Sięgnęłam po telefon stacjonarny w celu zadzwonienia do kadr, by napisali wypowiedzenie mojej nieodpowiedzialnej i głupiej sekretarce. Wcisnęłam odpowiedni guzik i niestety nic się nie połączyło. Poszłam do pierwszego lepszego pokoju, a w nim dowiedziałam się, ze telefony nadal nie działają tak jak Internet, a spec, który był wczoraj jeszcze bardziej zepsuł system. Cóż nie zostało mi nic innego jak przejść się do kilku działów i załatwić jakiś fachowców. W dalszej części dnia próbowałam znaleźć kontakt do firmy budowlanej, z której szefem miałam być umówiona, ale niestety okazało się, że moja była pracownica miała kompletny bałagan zarówno na biurku jak i w komputerze. Później kończyłam i poprawiałam dotychczasowe prace, a o czternastej trzydzieści pozbierałam wszystkie rzeczy i pojechałam po moją córkę.

Christopher

Odkąd tata odebrał mnie z przedszkola zjedliśmy obiad i posprzątaliśmy po nim. Dopiero po tym wszystkim usiedliśmy na skórzanej, białej kanapie, stojącej na środku salonu przed wielkim telewizorem, wiszącym na ścianie. Włączyliśmy film, a ja postanowiłem zacząć temat.

- Tato, a może pójdziemy do pani Violetty i Lilki? Ty będziesz mógł porozmawiać, a ja się pobawić. – Spojrzałem na niego i po chwili jego oczy przeniosły się na mnie. Uśmiechnął się lekko.

- Już się chcesz mnie pozbyć? Znalazłeś przyjaciółkę i stary ojciec nie jest Ci potrzebny, co? – Zaśmiał się cicho, a mnie zrobiło się nieco głupio no, bo on zwalniał się z pracy, abyśmy mogli spędzić więcej czasu razem, a ja chcę go wysłać w ramiona innej kobiety, a sam bawić się z jej córką. To nie jest w porządku z mojej strony, ale na szczęście on o tym nie wie. Mogłoby mu się zrobić przykro, więc wolę mu nawet o tym nie wspominać, zresztą to jest tajemnica, chociaż zapewne się domyśla. Już w końcu kiedyś taki numer zrobiłem. Ale teraz jestem starszy, mądrzejszy i mam pomocnicę. Tym razem musi się udać. Po prostu nie ma innej opcji.

- Masz rację, przepraszam. – Stwierdziłem. – Ale może zamiast siedzieć w domu wyskoczymy do wesołego miasteczka? Rozerwiemy się – patrzyłem na niego wyczekująco, a on się zamyślił. Po chwili posłał mi szeroki uśmiech, a ja już wiedziałem, że się zgodził.

- Sam wybierzesz sobie rzeczy, czy Ci pomóc? – Zapytał, biorąc mnie na kolana i poczochrał mi włosy. Odparłem, aby mi pomógł, ale przebiorę się sam. Wstał ze mną na rękach i pomaszerowaliśmy do mojej sypialni. Z niebieskiej szafki wyciągnął czarne dżinsy i pomarańczową koszulkę. Spojrzał na mnie pytająco, a ja kiwnąłem głową. Uśmiechnął się i postawił mnie, a rzeczy położył na tapczanie. Za dziesięć minut widzę Cię pod drzwiami. – Rzucił i poszedł do siebie.

- Jest – mruknąłem cicho, aby nie usłyszał i zacisnąłem rękę w pięść, ściągając ją na dół w geście zwycięstwa. Spojrzałem na rzeczy i szybko się przebrałem. Wyszedłem z pokoiku wcześniej, udając się na korytarz, gdzie usiadłem na podłodze przy szafce i założyłem czarne adidasy z pomarańczową podeszwą. Do tego dołożyłem pomarańczową czapkę z daszkiem z czarnym nadrukiem i usiadłem na szafkę z butami, czekając na ojca, który zjawił się po chwili. Ubrany był tak samo jak ja, nawet buty miał te same, ale nie udało mi się go namówić na dżokejkę, a szkoda. Wyszliśmy z domu i wsiedliśmy do samochodu, a po dwudziestu minutach byliśmy przed wesołym miasteczkiem. – Tato, która godzina? – Zapytałem się go.

- Piętnasta pięćdziesiąt, a co? – Spojrzał na mnie, a ja tylko się uśmiechnąłem i wysiadłem z samochodu. Pochyliłem się, aby poprawić wiązanie butów, które i tak było idealne, ale musiałem zyskać na czasie, w końcu umówiłem się za dziesięć minut. I co ja będę robił przez ten czas?

W tym samym czasie… Lily

Chwilę przed piętnastą przyjechała po mnie mama. Jak zwykle pocałowałam ją w policzek i przytuliłam się do niej. Później zmieniłam buty, mama wzięła moją kurtkę w rękę i po rzuceniu krótkiego "do widzenia" Wyszłyśmy z przedszkola i razem udałyśmy się do samochodu. Mama posadziła mnie na foteliku i przypięła pasami. Później pojechałyśmy na szybkie zakupy po produktu do zrobienia obiadu i wróciłyśmy do domu. Razem ugotowałyśmy obiad i zaczęłyśmy go jeść.
- To, co moja córeczka chce robić później? – Zapytała mnie mama
- Może byśmy poszły do wesołego miasteczka? – Zaproponowałam z nadzieją, że moja mama się zgodzi, jeżeli nie o z naszego planu nici.
- Dobry pomysł, przynajmniej zapomnę o tym wszystkim, co się dzieje w pracy – westchnęła.
- Czyli jedziemy? – Zapytałam dla pewności i kiedy usłyszałam twierdzącą odpowiedź zeszłam z krzesła i mocno przytuliłam mamę, a później poszłam się przebrać i mama też. Wyszłyśmy ze swoich pokojów w tym samym czasie i okazało się, ze ubrałyśmy się bardzo podobnie, miałyśmy tuniki mama w kolorze pudrowego różu, a ja trochę ciemniejszą, czarne legginsy i ja maiłam różową opaskę na włosach, a mama założyła tylko małe kolczyki kwiatki. Ubrałyśmy swoje buty, i pojechałyśmy do wesołego miasteczka. Cały czas miałam banana na twarzy, a mama tylko spoglądała na mnie podejrzanie.

- Co się tak szczerzysz? – Zapytała z uśmieszkiem, który wskazywał, że coś jej chodzi po głowie. – Kombinujesz coś? – Spojrzała na mnie, przekrzywiając zabawnie głowę, a ja się roześmiałam, aby zbić ją trochę z tropu.

- Nie, mamo. Po prostu cieszę się, że się zabawimy. Dawno tam razem nie byłyśmy, a ja lubię to miejsce. – Wyjaśniłam i modliłam się, aby to wystarczyło. Moje prośby zostały wysłuchane, bo mamusia odpuściła i już więcej o nic nie pytała, a ja odetchnęłam z ulgą. Po chwili byłyśmy już na miejscu kłam z samochodu i czekałam na rodzicielkę.

                Narrator

Christopher, zbliżając się do kasy z zadowoleniem stwierdził, że nie będzie musiał za dużo udawać, gdyż kolejka, składająca się z osób, które chciały kupić bilety i ich dzieci była spora, toteż trochę czasu zajmie im stanie.

- No nie – mruknął, udając niezadowolenie, aby Leon nic nie podejrzewał. – Teraz będziemy musieli długo stać zamiast się bawić. – Dodał, uśmiechając się w duchu. Starszy Verdas nic nie odpowiedział tylko ustawił się w kolejce, a malec zaczął się rozglądać, spoglądając od czasu do czasu na ojca, aby upewnić się, czy ten nie zaczyna dziwnie na niego patrzeć, co wedle niego miałoby oznaczać, że zaczyna coś podejrzewać. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że Leon potrafił zmieniać mimikę twarzy, jak tylko zapragnął, więc widząc, że jego ojciec tylko posyła mu uśmiech i grzecznie stoi w kolejce, sądził, że temu nic w głowie nie świta. Chris przestał się wiercić dopiero w momencie, kiedy zauważył przyjaciółkę i jej mamę. Wtedy grzecznie podszedł do ojca i ustawił się obok niego.

Gdy młoda i młodsza Castillo zmierzały do kas uśmiech Lily coraz bardziej się powiększał, co zauważyła Violetta, ale pomyślała, ze to przez to, ze już są na miejscu. Delikatnie westchnęła, kiedy zobaczyła z oddali długą kolejkę. Gdy były juz bliżej obie zobaczyły znajome twarze. Obie wiedziały, że u ich celu nie znajduje się nie, kto inny jak Leon i Chris. Podeszły do nich i przywitały się, po czym zaczęli rozmawiać, początkowo niezręcznie.

- Co Wy tu robicie? – Spytał Leon, patrząc na obie panny Castillo z delikatnym uśmiechem, a potem przeniósł wzrok na syna, który starał się mieć zdziwioną minę, ale kąciki ust zdradzały jego rozbawienie, co utwierdziło Verdasa w przekonaniu, że maluchy to zaplanowały.

- Lily zaproponowała żebyśmy tu przyjechały. – Odparła Violetta, nie kryjąc zdziwienia obecnością Verdasów, ale już podejrzewała, że jej podstępna córka wraz z przyjacielem ukartowali przyjazd tutaj i "przypadkowe" spotkanie.

- Zupełnie jak mój syn – stwierdził mężczyzna. – Mówiłem ci wczoraj, że nam nie odpuszczą – zaśmiał się. – Kupię Wam bilety, abyście nie musiały tyle stać, a z Wami, dzieciaczki policzymy się później, nie? – Spojrzał na kobietę z błyskiem w oku. – My też umiemy spiskować, może nawet lepiej niż Wy – dodał z uśmieszkiem i położył dłoń na ramieniu syna. – Swoją drogą, muszę przyznać, że wyglądacie ślicznie, jak siostry, a nie matka z córką. – Z komplementował przybyłe panny z szerokim uśmiechem, widniejącym na jego ustach. Po chwili nadeszła jego kolej i zakupił bilety.

- A wy jak bracia- powiedziała Violetta lustrując ich od góry do dołu i uśmiechnęła się uroczo.  –Dlaczego nie chciałeś założyć czapeczki? – Zapytała żartobliwie Leona

- Mówiłem, abyś ją założył to się uparłeś! – Wykrzyknął malec, który podszedł do Lilki i złapał jej rękę, a po chwili ciągnął ją w stronę wejścia. Starszy Verdas zaśmiał się tylko i gestem ręki wskazał, aby Violetta ruszyła przed nim.

- Bo zepsułbym sobie fryzurę. Moje włosy, które są postawione na żel mówią zdecydowane nie czapeczką – wyjaśnił żartobliwie i przejechał po tej części włosów, która nie była nasmarowana żelem, bądź gumą do włosów i nie sterczała w górę. Dołączył do Violetty, a potem do dzieci i podał bilety kontrolerowi.

- A co byś zrobił jak bym zrobiła tak? – Zapytała się Viola i z głośnym śmiechem potarmosiła jego włosy. Dzieci popatrzyły to na nich to an siebie i zaśmiały się wraz z Castillo. Lily po chwili opanowania śmiechu.

- Plan zaczyna działać, nawet bez naszej pomocy – szepnęła Lily przyjacielowi na uszko i obserwowała Leona, któremu iskierki zabłysły w oczach. Wciągnął powietrze i zgromił kobietę wzrokiem.

- Na Twoim miejscu, zacząłbym uciekać. – Rzucił i przeniósł wzrok na pociechy. – A Wy tu grzecznie zostać, bo my musimy coś załatwić. – Dodał, przygryzając wargę i zaczął gonić, uciekającą Violettę. - Na Twoim miejscu, zacząłbym uciekać. – Rzucił i przeniósł wzrok na pociechy. – A Wy tu grzecznie zostać, bo my musimy coś załatwić. – Dodał, I tak zaczęli się gonić. Violetta, co jakiś czas cicho piszczała, ale wiedziała, ze ma dobrą kondycję i do tego jest na płaskich butach, więc może tak długo pobiegać. Verdas i Castillo wyglądali bardzo zabawnie, a ich dzieci patrzyli się na nich z niedowierzaniem.

- Czy ty widzisz to samo, co ja? – Zapytał Chris swoją przyjaciółkę, a ta przytaknęła – Twoja mama i mój tata gonią sie po wesołym miasteczku i wyglądają, jak dzieci bawiące się w berka. – Powiedział spokojnie. – Ty też myślisz, że to dziwnie wygląda? - Pytał dalej patrząc z szeroko otworzonymi oczami na dorosłych. Castillo miała dobrą kondycję, ale Leon był mężczyzną i to zdecydowanie przemawiało na jego korzyść, toteż, kiedy przyspieszył złapał kobietę w pasie i okręcił ją dookoła, po czym potargał jej ułożone włosy.

- Zemsta jest słodka, Kochanie. – Rzucił ironicznie i musnął jej policzek, a pięciolatki patrzyły na nich z otwartymi buźkami. Od początku wiedzieli, że tę dwójkę da się połączyć, ale sądzili, że będą potrzebować do tego dużo czasu, a tymczasem oni zachowywali się jak para zakochanych w sobie nastolatków, a nie jak rodzice i prezesi wielkich korporacji. Po tym wydarzeniu Violetta podeszła do swojej córki.

- Chodź Lily, idziemy. – Powiedziała i wystawiła rękę ku niej, a dzieciaki pomyślały jedno ‘trzeba coś zrobić’

- Ale mamo! – Pisnęła niezadowolona dziewczynka i nie podała matce dłoni. – Przecież to tylko zabawa. Miałaś się trochę wyluzować, więc dlaczego teraz chcesz iść, kiedy dobrze się bawisz? I nie zaprzeczaj! – Zagroziła palcem, na co zaśmiał się Leon i Christopher. Widok małej dziewczynki, która groziła swojej mamie palcem był przeuroczy i zabawny. Mała doskonale znała swoją rodzicielkę i wiedziała, że ta tylko robi złą minę do gry. W rzeczywistości jej też chce się śmiać, w końcu, jakby nie było to ona zaczęła.

- Lily, Chris i Leon przyjechali tu by spędzić ze sobą czas. Nie będziemy im przeszkadzały. – Wyjaśniła córce i ponownie podała jej rękę. Mała dziewczynka spojrzała na swojego przyjaciela zaszklonymi oczkami, szukając u niego pomocy. Wiedziała, że jeśli szybko czegoś nie wymyślą to ich plan legnie w gruzach, a to nie wchodziło w grę. Nie teraz, kiedy zauważyli, że wszystko powinno być łatwiejsze niż początkowo zakładali.

- Violetto, bilety są już kupione, a nam nie przeszkadza Wasze towarzystwo. Dzieciaki się lubią, chętnie bawią się razem i spójrz na swoją córkę. Ona chce zostać, więc jeśli już nie chcesz chodzić z nami to możecie iść w inną stronę. – Zareagował szatyn, obserwując swojego syna i jego koleżankę z przedszkola.

- Mamo! Zgódź się! – Nalegała mała szatynka, a Violeta uległa presji spojrzeń.

- No dobrze – westchnęła – to gdzie idziemy najpierw? – Zapytała z delikatnym uśmiechem.  Na twarzach jej towarzyszy zagościł szeroki uśmiech, a maluchy nawet zatarły dłonie. Leon, jako główny dowodzący, teoretyczna głowa nieistniejącej rodziny rozejrzał się dookoła siebie, a jego wzrok stanął na jednym miejscu. Przygryzł wargę i palcem wskazał na zbijaki, a maluchy tylko pisnęły. Spojrzał na Violettę, czekając na jej zdanie, ale i tak po chwili pokiwała głową. Chris i Lilka, trzymając się za ręce ruszyli przed nimi, a on delikatnie pchnął szatynkę w tamtym kierunku, układając dłoń na jej krzyżu.

- Nie jesteś na mnie zła? – Zapytał dla upewnienia, nie zabierając ręki. Dopiero po chwili zorientował się, że jest to niestosowne, bo prawie wcale się nie znają, więc szybko zabrał dłoń i schował ją w kieszeni swoich spodni.

Nie, no co Ty. – Odpowiedziała z wzrokiem utkwionym w dzieciach – chciałam żeby Lily się dobrze bawiła, a teraz jest szczęśliwa. – Odparła i przeniosła wzrok na szatyna. Dzieci, idąc z przodu przybiły sobie piątkę i zaczęły rozmawiać na temat tego miejsca i dalszej części planu. Doszli już do odpowiedniego miejsca i zaczęli wybierać sobie samochodziki.

- Nie wiem, czy wiecie, ale Chris jeździ ze mną, a Lilka z Violą. Przykro mi, ale jesteście jeszcze za mali i nie dosięgniecie do pedału gazu. A poza tym wszystkie chwyty dozwolone, więc radzę Wam trzymać się mocno. – Stwierdził prezes VerdasCorporatrion, uśmiechając się zawadiacko. – Panie przodem. – Dodał i puścił Vilu przed siebie, aby ta pierwsza weszła na teren przeznaczony do jazdy samochodzików. Razem z Lily, Castillo wybrała różowy samochodzik i wsiadły do niego. Leon wraz z synem wybrali zielony i tak zaczęli zabawę. Wszystkiemu towarzyszył głośny śmiech. Co chwila zderzali się i ścigali siebie nawzajem. Nawet nie zdawali sobie sprawy jak słodko wyglądają. Przypominali idealną rodzinę rodem z filmów. Verdas opiekuńczo przełożył ramię nad głową syna, aby ten w przypadku uderzenia walnął w nią, a nie w twarde siedzenie. To samo zrobiła Violetta, aby uchronić swoją córkę przed niechcianym bólem, który w przypadku tej atrakcji mógł się pojawić. Zwłaszcza, że niektóre uderzenia były tak silne, że podskakiwali nie tylko kierowcy, pasażerowie, a całe samochody. Na szczęście nie stało się nic poważnego i po określonym czasie skończyli zabawę. Z pomieszczenia wyszli uśmiechnięci, przeglądając zdjęcia, które zrobił im pracownik miasteczka za pomocą telefonu Leona. Śmiali się ze swoich min, pokazując sobie nawzajem palcami różne sytuacje. Nie zwrócili nawet uwagi, kiedy doszli do budki, która za drobną opłatą wykonywała cztery zdjęcia i wszystkie drukowała na dwóch paskach. Spojrzeli na siebie jednoznacznie i wzięli swoje pociechy na ręce, po czym weszli do środka i zasunęli zasłonkę. Wrzucili odpowiednią monetę i przeczytali instrukcję. Po naciśnięciu przycisku ‘start’ zaczęli robić głupie miny. Byli juz przy trzecim zdjęciu i nie wiedzieli jaa zrobić minę. – Dobra teraz dziewczyny całują w policzek chłopaków! – Zakomunikował Leon, jak powiedział tak zrobili. Czwarte zdjęcie było na odwrót, jednak niestety, a może stety Violetta nie zdążyła odwrócić głowy. W efekcie, czego ich usta zetknęły się ze sobą. A zaistniałą sytuację uwieczniło zdjęcie. Oboje przymknęli oczy i początkowo nie oderwali swoich ust od siebie, chcieli, aby ta chwila trwała wiecznie, ale przerwało im wiercenie się maluchów. Odsunęli się od siebie jak oparzeni.

- Przepraszam – wydukali razem, spuszczając głowy. Na ich policzkach pojawiły się szkarłatne plamy, świadczące o ich zażenowaniu. Siedzieliby tak jeszcze długo, gdyby nie maluchy, które zgodnie, jak na komendę zeskoczyły z kolan swoich rodziców i wyszły z budki, a oni chcąc, czy nie musieli iść za nimi. Podzielili się zdjęciami i udali się do mężczyzny, który sprzedawał watę cukrową. Atmosfera na początku była gęsta, ale rozluźniła się, kiedy zobaczyli swoje twarze umorusane różowym puchem. Zaczęli się śmiać, dorośli zaczęli wycierać swoje pociechy, a następnie siebie nawzajem. Znów śmiali się jak opętani, ponieważ Leon robił śmieszne miny. Jeszcze przed czyszczeniem zrobili sobie zdjęcia, a później udali się do domu strachu.

- Mamo, przecież Ty się boisz – zaczęła dziewczynka, mając nadzieję, że uda im się ominąć tę atrakcję i pójdą na jakąś karuzelę, albo coś innego. Sama strasznie się tego obawiała, ale nie mogła wyjść na mięczaka, przed przyjacielem, który zgrywał twardziela. Niestety sam nie wiedział, co go tam jeszcze czekał. Był mężczyzną, który nie powinien się bać, to fakt, ale nie wymagajmy tego samego, co wymaga się od dojrzałych mężczyzn od małego, pięcioletniego chłopca.

- Oj nie będzie ta źle. – Stwierdziła naprawdę tak myśląc, chociaż wiedziała, że jej córka się trochę boi. Ale jeżeli by usiadła koło przyjaciela to mniej by sie bała, przynajmniej taką miała nadzieję. – To co, idziemy? – Zapytała pewna siebie Castillo.

- Ja tam jestem za. Tu przewozi nas wagonik, więc musimy tylko ustalić, kto, z kim jedzie, bo one są dwuosobowe. – Odparł Leon, patrząc to na dziewczyny to na synka. – Jakieś propozycje?

- To ja siedzę z Chrisem –krzyknęła trochę zdenerwowana Lily i przytrzymała się ręki przyjaciela.

- No to nie pozostaje nam nic innego jak siedzenie razem – podsumowała Violetta, patrząc z delikatnym uśmiechem na Leona, a ten puścił jej oczko. Usiedli wagonik za swoimi pociechami i zaczęła się zabawa. Violetta już po chwili byłą przerażona.
Leon siedział niewzruszony, obserwując jak maluchy przed nim się przytulają i wcale nie patrzą na to, co ich otacza. Spojrzał na swoją towarzyszkę, aby jej to uzmysłowić, ale kiedy zobaczył jej przerażoną twarz to objął ją lekko ramieniem i pochylił się nad jej uszkiem.

- Nie bój się. Jak chcesz to się do mnie przytul, albo coś. – Szepnął, licząc na to, że skorzysta z propozycji. Nie wiedział, co, ale coś go ciągnęło do tej pięknej kobiety. – Jednak sądzę, że nasze dzieci bardziej tego potrzebują – dodał. – Weźmy je może na kolana, a potem ja i Ciebie obejmę, co? – Kiwnął głową na maluchów, aby i ta w końcu zobaczyła, że oni są przerażeni.
Jakoś sięgnęli po swoje dzieci i posadzili je na kolanach, później Leon tak, jak mówił objął szatynkę. Castillo skorzystała z jego silnego ramienia dopiero po tym, jak od jej strony wyskoczył przerażający klaun. Wtuliła się w Verdasa i po chwili zrozumiała, że czuje się przy nim bezpiecznie. Nie wiedziała, co ma o tym myśleć, ale na razie wyrzuciła tę myśl z głowy. Kiedy wyszli z tej okropnej kolejki Violetta podsumowała doświadczenie słowami nigdy więcej. Verdas tylko się zaśmiał. – Nie było tak źle – stwierdził po chwili. – Kiedyś to powtórzymy, ale sami. – Szepnął jej na uszko, a ta się zarumieniła. – Dokąd teraz? - Violetta delikatnie zarumieniła się na słowa szatyna, ale po krótkiej chwili oprzytomniała i zadecydowała wraz ze wszystkimi, że idą na karuzelę. Tym razem to ona dała telefon pracownikowi miasteczka z prośbą o wykonanie paru fotek. Lily i Chris usiedli w samochodziku, Leon na motorze, a Vilu w karocy. Po niespełna minucie z głośników zaczęła lecieć muzyczka i karuzela zaczęła się kręcić. Śmiali się w niebogłosy, czując się jak małe dzieci. Podobało im się to uczucie beztroski. Mogli się bawić i nie musieli się obawiać, że ktoś uzna ich zachowanie za niestosowne. Byli w towarzystwie swoich dzieci, w mieście zabawy, a nie w pracy na kolejnym spotkaniu biznesowym. Mogli, choć na chwilę zapomnieć o wszystkich problemach, zobowiązaniach. Po pięciu minutach muzyka się skończyła, a karuzela stanęła, a oni zeszli ze swoich siedzeń. Viola odebrała telefon i pokazała wszystkim zdjęcia, jakie zrobiła mężczyzna. Następnie poszli do gabinetu luster. W czasie drogi przystanęli i wzięli swoje dzieciaki na ręce, a Leon wyciągnął przed siebie telefon i zrobił im kolejne wspólne zdjęcie. Przed samym gabinetem ustawione były kartonowe postacie z filmu gwiezdne wojny. Mężczyzna podał telefon synkowi, a Violettę pociągnął za sobą i stanęli za nimi, podkładając swoje twarze Anakinowi i królowej Amidali. Poszli dalej i zobaczyli następną kartonową scenę, tym razem na cztery osoby. Byli tam Shrek, Fiona, osioł i kot. Lily włożyła głowę do żony ogra, Chris stał się zielonym potworem, Leon zmienił się w rumaka z długimi uszami, a Violetta w kota. Verdas zaczepił przechodnia i poprosił o wykonanie następnego już zdjęcia do kolekcji. Na samym końcu poszli na diabelski młyn. Wsiedli do jednego wagonika i z jednej strony usiadły dzieci, a z drugiej ich prawni opiekuni. Mężczyźni objęli swoimi silnymi ramionami towarzyszki i po chwili w wolnym tempie polecieli w górę. Leon, aby było zabawniej zaczął bujać wagonik.

- Leon uspokój się. – Poprosiła Violeta, ale on nie reagował i dalej bujał wagonik. – Leon! Bo jeszcze coś się stanie! – Powiedziała trochę głośniej. Szatynka naprawdę się bała, co chwila w jej głowie pojawiały się najczarniejsze scenariusze. Niestety szatyn znów nie reagował na jej prośby. Objął ją tylko mocniej ramieniem i szeptem zapewnił ją, że nic jej nie grozi. Przestał bujać dopiero po chwili, ale nie puścił kobiety, a wręcz przeciwnie. Wciągnął ją na swoje kolana. Szatynka nie wiedziała, dlaczego ale podobało jej się to i nie chodziło tu tylko o zaistniałą teraz sytuację, a o całokształt. Podobało jej się to, jakim Leon jest człowiekiem, jego zachowanie, bardzo polubiła też Chrisa, widziała szczęście swojej córki, więc automatycznie też się cieszyła. Tylko nie wiedziała jednego, co z tego wyniknie. Zastanawiała się też, o czym myśli teraz Leon.
W głowie Leona kłębiło się wiele myśli. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie znalazł swojej wybranki. Wiedział już, że przy Violettcie nie udaje nikogo, czuje się przy niej swobodnie, a do tego jego syn ją akceptuje i przyjaźni się z jej córką. Wciąż miał wrażenie, że maluchy próbują ich swatać, jednak teraz coraz bardziej sądził, że to może się udać. Po kilku minutach byli już na dole i kierowali się w kierunku kas.

- Spotkamy się jutro? – Zaproponował, kiedy byli już przed wejściem.

- Tak! – Krzyknęli od razu Chris i Lily. Dorośli popatrzyli na dzieci, uśmiechając się.

- Nie wiem, może... Zobaczymy – odparła szatynka, patrząc na Leona. – Może dasz mi swój numer? – Zapytała – żeby w razie, czego zadzwonić i się umówić. – Dodała, a szatyn uśmiechnął się szeroko i zaczął dyktować swój numer, później on też zapisał sobie jej. Rozeszli się do domu w świetnych nastrojach. Rano, jak zwykle każdy z nich zaprowadził swoją pociechę do przedszkola i udało się do pracy.

Leon

Jak co dzień przywitałem się ze wszystkimi i zapytałem Camilii o te cholerne VC design. Już powoli zaczynali mnie wkurzać. Nie są w końcu pępkiem świata, a bez nich będziemy mieć kolejne obsunięcia z terminami. Na szczęście dzisiaj, w okolicy popołudnia Camila poinformowała mnie, że w końcu jest sygnał i być może ktoś odbierze telefon.

- Umów mnie z tą całą szefową. – Rzuciłem, odrywając się na chwilę od papierkowej roboty. Korzystając z tego, że oderwałem się od pracy sięgnąłem po telefon i odszukałem numer Violetty. – „Przyjdź dzisiaj po Lilkę pieszo. Zabieramy Was do nas. Zamówimy obiad, pogadamy, a dzieciaki spokojnie się pobawią. Nie przyjmuję odmowy.” – Napisałem i spojrzałem na zegarek, który wskazywał godzinę trzynastą czterdzieści cztery. Niedługo będę musiał jechać po syna.

                W tym samym czasie… Viloetta

Dziś jak zwykle odprowadziłam Lily do przedszkola i pojechałam do pracy. Zrobiłam krótki przystanek u fotografa, by wywołać zdjęcie z wczoraj, tam też kupiłam jedna ozdobną ramkę. Wchodząc na piętro należące do mojej firmy, zobaczyłam niewielką kolejkę kobiet i mężczyzn, przypomniało mi się, ze dziś mam spotkania o pracę. Przywitałam się ze wszystkimi i najpierw poszłam do pokoju informatyków. Poinformowali mnie, ze wszystko już dziś, za parę godzin będzie naprawione, a komputer mojej byłej sekretarki jest już uporządkowany. Z uśmiechem weszłam do gabinetu, rozsiadłam się w fotelu i zrobiłam to, co zawsze, czyli otworzyłam laptopa. Wyciągnęłam z torebki ramkę i wstawiłam do niej nasze zdjęcie i postawiłam ją z innymi. Były na nich moje przyjaciółki razem ze mną i Lily. Rekrutacja przeszła szybko i już po godzinie miałam nową sekretarkę. Później umówiłam się na spotkanie z prezesem firmy, do której nie mogliśmy znaleźć kontaktu. Około południa dostałam sms’a od Leona z zaproszeniem do nich i nie odmówiłam. Wręcz się nawet ucieszyłam. Dziś wszystko jest jakieś fajniejsze. O czternastej trzydzieści skończyłam swoja pracę i pojechałam po moją córeczkę.

                Narrator

Leon, kiedy tylko zobaczył Violettę podszedł do niej i przywitał się z nią buziakiem w policzek. Kobieta uśmiechnęła się i razem poszli do budynku po swoje pociechy, które uśmiechnęły się na ich widok, przerwały zabawę i szybko posprzątały klocki, którymi bawiły się każdego dnia. Każde poleciało do swoich rodziców i z nimi poszli się ubrać. Dzieci ubrały się i razem z rodzicami wyszły z przedszkola. Verdas zaprowadził panny Castillo i syna do swojego samochodu, później przypięli swoje pociechy i usiedli razem z przodu. Przez całą drogę słuchali jak to dzieci fajnie bawiły się razem. Po dziesięciu minutach Leon zaparkował samochód, co oznaczało, że są na miejscu. Wysiedli z samochodu i młodszy Verdas chwycił przyjaciółkę za rękę i zaprowadził pod same drzwi, po czym pospieszał swojego tatę, by ten szedł szybciej, bo nie będą przecież stać przed wejściem. Leon się zaśmiał i gestem ręki wskazał, aby Violetta poszła przed nim. Sam, idąc za nią spojrzał na jej pośladki i po chwili skarcił się w duchu, że przecież nie przystoi tak robić. Na werandzie stanął obok wszystkich i wpuścił ich do środka. Wszyscy razem poszli do salonu, a Leoś jako gospodarz zapytał gości czy chcą coś do picia. Później poszedł do kuchni w celu zrobienia napojów i deserów lodowych. Dzieci poszły do pokoju Chrisa wybrać jakąś grę, a Violetta postanowiła pomóc Leonowi.

- Mogłaś zostać w salonie, poradzę sobie. – Rzucił, słysząc kroki i spojrzał na nią przez ramię. – Ale domyślam się, że nie chciałaś zostać sama, więc siadaj tutaj. – Posłał jej swój uśmiech, od którego nie jednej osobie miękły kolana, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

- Może pomogę? – Zapytała, opierając się o framugę drzwi i obserwując każdy jego ruch. – Z tego, co widzę nie zrobiłeś jeszcze deserów, może ja je zrobię? – Spytała, a Verdas znów chciał powiedzieć, że nie potrzebuje pomocy, ale ona była szybsza – nie przyjmuję odmowy – zagroziła palcem i podeszła do niego. – Gdzie trzymasz pucharki? – Zadała pytanie, a ten wskazał jej odpowiednia szafkę. Wyciągnęła naczynia, a później wzięła pudełko czekoladowych lodów i zaczęła dzielić je na porcje. – Masz jakieś owoce? – Spojrzała na niego, a ten podał jej maliny, truskawki i inne pyszności, na końcu, jakby czytając w jej myślach wyciągnął kolorową, cukierkową posypkę.

- Czuję się jakbyśmy byli rodziną, wiesz? Nie tylko parą znajomych. Do tej pory w kuchni z kobiet pomagała mi tylko Ludmiła. Francesca zawsze wolała wszystko robić sama. – Zaśmiał się na wspomnienie swojej żony i spojrzał na nią. – Cieszę się, że zgodziłaś się przyjąć zaproszenie. Dzieciaki bardzo się z tego cieszą, to widać. – Po raz kolejny posłał jej uśmiech i zalał herbaty, po czym wziął filiżanki i zaniósł je do salonu, gdzie już stał cukier i leżały łyżeczki. Wrócił się po pucharki lodów i wziął dwa. – Chodź. – Violetta zabrała pozostałe naczynia i poszła za Leonem. Trochę dziwnie się czułą po słowach Leona, ale postanowiła na razie dobrze się bawić. Z uśmiechami weszli razem do salonu i zobaczyli dzieci rozkładające na stoliku jakąś grę planszową. Postawili wszystkie rzeczy i usiedli wraz z pociechami na podłodze, a Chris zaczął wyjaśniać grę. – Skarbie, każdy zna zasady chińczyka – stwierdził w pewnym momencie jego ojciec i poczochrał mu włosy. Dziewczyny się uśmiechnęły i wybrały swoje pionki, a po chwili zrobili do mężczyźni i zaczęli grę. Pierwsza kulała Lily z racji tego, że była tym młodszym gościem. Po Lily, nastąpiła kolej Violetty, po niej był Chris, a na końcu Leon. Po chwili każdy już wyszedł z ‘domku’ i zaczęła się gra.

- Przykro mi, Słońce. – Szepnęła Violetta i zbiła pionka Leona.

- Zemszczę się, Maleńka – spojrzał na nią zadziornie i czekał na swoją kolej, która nadeszła po chwili. Chuchnął na sześć oczek i po chwili je wykulał, więc mógł wystawić swojego pionka. Kulał jeszcze raz i kolejny, aż wylądował jedno pole za Violettą.

- Nie zbijesz mnie! –Powiedziała pewna siebie Violetta i czekała na swoją kolej, kiedy ta nadeszła miała ona nadzieje, że wylosuje jak najwyższą ilość oczek, tak też się stało. Wykulała sześć i uśmiechnęła się, dodatkowo wystawiła zadziornie język Leonowi.

- Kulasz jeszcze raz, ale nie myśl, że Ci odpuszczę. Niedługo wylecisz. – Zaśmiał się w odpowiedzi i również wystawił swój język. Dzieciaki obserwowały ich z uśmiechem, zastanawiając się jak tu wykręcić się z gry, aby starsi mogli zostać sami, jednak nic im nie przychodziło do głowy. Gra coraz bardziej się rozkręcała. Pionek Violetty już był jeden ruch od jej pola. Niestety Verdas tak jak mówił wyrzucił ją przed wjechaniem do domku. Castillo była bardzo zaskoczona, ale nie obraziła się, podsumowała to tylko zapowiedzią odegrania się. Grali jeszcze przez chwilę, gdyż pięciolatki zaczęły marudzić, że są głodne. Chcąc, czy nie trzeba było przerwać grę. Chris zabrał Lilianę do swojego pokoiku, a ich opiekunowie poszli do kuchni, aby przygotować pizzę. Leon zaczął wyciągać składniki, a Violetta sięgnęła po fartuchy, by się nie pobrudzili. Popatrzyła na jeden z nich i podała go Leonowi był on czarny z napisem "chef", a sobie założyła czerwony bez rękawów. Podeszłą do szatyna i stanęła koło niego tak, że ich ramiona stykały się ze sobą. Leon ugniatał ciasto, a Vilu dosypywała mu składniki.

- Masz coś na twarzy. – Stwierdziła, a on spojrzał na nią i w tym momencie szatynka sypnęła mu mąką w twarz, po czym zaczęła uciekać. Leon odruchowo zamknął oczy i ramieniem otarł sobie buzię, wyciągając dłonie z miski i zaczął ją gonić dookoła blatu. W końcu ją złapał w pasie i uniósł do góry.  Posadził ją na stole, blokując jej ruchy swoim ciałem i wysypał na nią mąkę, która znajdowała się w opakowaniu, sprawiając, że Castillo była cała biała.

- Serio? Ty też. – Zakpił żartobliwie i się roześmiał. – Róbmy tę pizzę, bo nas zlinczują. – Dodał po chwili, puszczając ją. Violetta uśmiechnęła się i znów powrócili do gotowania, co chwilę, zerkając na siebie kątem oka. Po chwili Castillo wybuchnęła śmiechem. – No, co? – Zapytał ją.

- Nic, ale śmiesznie wyglądasz. – Stwierdziła, patrząc na niego i próbując się nie śmiać. Gospodarz ułożył ciasto na blaszce i szybko przyozdobił je smakołykami, na które na końcu położył ser i wstawił wszystko do piekarnika.

- A widziałaś się w lustrze? – Podszedł do niej i złapał ją w talii, po czym posadził ją na blacie, rozszerzając jej nogi i stając między nimi. – Masz mąkę we włosach. – Szepnął przy jej ustach. – I w ogóle wszędzie – uzupełnił, patrząc jej w oczy. Violetta i Leon patrzyli ciągle na siebie, a całą romantyczną chwilę przerwała szatynka. Była trochę zmieszana, ale nie okazywała tego. Przeczesała ręką włosy i delikatnie położyła swoje dłonie na torsie Leona, lekko go odpychając. Zeskoczyła z blatu i poprosiła Verdasa o wskazanie drogi do łazienki. Tam trochę się ogarnęła i wróciła do kuchni, którą teraz wypełniał wspaniały zapach wypieku. Kilka minut później wszystkie osoby, przebywające w budynku zajadały się przysmakiem własnej roboty, popijając przy tym sok pomarańczowy. Po posiłku Castillo stwierdziła, że na nich już czas, co bardzo zasmuciło jej córeczkę.

- Oj mamo! Zostańmy jeszcze chwilę, proszę. – Prosiła Lily, a do niej dołączył Chris i Leon. Cała trójka zrobiła słodką minkę, która przypominała proszącego pieska i Violetta nie miała wyboru, musiała się zgodzić. Po namyśle dzieci postanowiły, że pobawią się w dom. Na potrzebę zabawy dorośli wybudowali namiot z krzeseł i koców, który miał im zastąpić dom. W zabawie mieli stworzyć szczęśliwą rodzinę. – Tato, a zrobisz kukiełkowe przedstawienie? – Młodsza Castillo spojrzała na Leona proszącym wzrokiem, któremu on nie był w stanie się oprzeć, więc Chris poleciał po zwierzaki. Kiedy wrócił panienki Castillo wraz z nim usadowiły się wygodnie i czekały na pokaz talentu Leona. Verdas zaczął trochę niezdarnie, ale później wszyscy śmiali się z historyjki wymyślonej przez szatyna. Następnie wszyscy razem się bawili i rysowali. Każdy miał narysować kogoś innego. Ostatecznie wszystkie dzieła zostały przywieszone do lodówki.

- Moi drodzy, robi się późno i dzieci idą spać, a rodzice spędzać miło czas. – Zaśmiał się Leon i poruszył zabawnie brwiami, zerkając na Violettę, która aż się zarumieniła. Maluchy posłusznie się położyły, po czym dostały po buziaku w czółko od dorosłych.

- Rodzice też powinni się pocałować. – Zaważyła młodsza Castillo i puściła niezauważalnie oczko do Chrisa.

- Muszę przyznać Lily racje. – Poparł ją z bananem na twarzy Leon. Zrobił dzióbek i palcem wskazał na usta. Castillo nachyliła się w stronę Leona, dzieci już miały nadzieję, ze się pocałują, ale Leon odwrócił głowę i Viola trafiła w jego policzek. – Kochani, jak już powiedziałem, Wy idziecie spać, a rodzice idą robić te przyjemne rzeczy tak, abyście nie widzieli. – Wypalił zadowolony. – Kto wie, może będziecie mieć rodzeństwo? – Zażartował.

- Oczywiście Leon żartował – wolała zaznaczyć Viola i spojrzała z dezaprobatą na szatyna. – I chyba juz naprawdę będziemy się zbierać, bo nie wiem, co mu jeszcze do głowy przyjdzie. – Powiedziała najpierw patrząc na dzieci, a później swój wzrok przeniosła na Leona – dziękujemy za miłe popołudnie – uśmiechnęła się miło.

- Maluchy, macie pięć minut na zakończenie zabawy i pożegnanie się, ja zabieram Panią Castillo ze sobą. – Chwycił ją za rękę i wyprowadził na zewnątrz. – Skąd pewność, że żartowałem? – Spoglądał to na jej usta, to w oczy, a po chwili się uśmiechnął, widząc jej minę. – Nie musisz się mnie bać. Nie zrobiłbym Ci krzywdy. Również dziękuję za dzisiejszy dzień. – Pogłaskał ją po policzku – może Was odwiozę?

- Chętnie skorzystam, ale podwieziesz nas nie pod dom, ale pod przedszkole. Zostawiłam tam samochód. – Wyjaśniła. Nie chciała żeby Verdas dłużej na nią patrzył, więc zaproponowała powrót do pociech. Leon, wyczuwając w powietrzu gęstą atmosferę gestem pokazał jej, że może iść po dzieci, a sam został i założył buty, po czym wziął wszystkie dokumenty i klucze i wyszedł z domu, siadając na schodku przed drzwiami. Po chwili dołączyli do niego Violetta, Lily i Chris, który także chciał jechać. Ponownie wszyscy zapakowali się do samochodu i ruszyli w drogę.

 - Ech... najchętniej bym jutro nie szła do pracy – westchnęła szatynka opierając się o szybę.

- A ja jutro właśnie chętnie pójdę. Mam spotkanie z szefową pewnej firmy, która ostatnio zaszła mi za skórę. Siedziałem całą noc nad projektem, który powinienem im dać, aby oddać go w terminie, bo nie było jak powiadomić ich o przesunięciu, ale Ci nie odbierali telefonu. Nieodpowiedzialni są i myślą, że są pępkami świata. Jakbym wiedział, że tak będzie, to nie siedziałbym po nocach, bo nie ma sensu. – Mruknąłem. – Stracili tylko mój czas. Masakra jakaś. A mówiłem, aby wziąć firmę, z którą zawsze współpracowałem to nie. Bo przyjaciel jednego z pracowników polecił. Wyszliśmy na tym tak, że nie ma co. – Uzupełnił wypowiedź, nawet na nią nie patrząc.

- A ja nie chce iść przez bałagan, który miałam ostatnio w firmie. Sekretarka od tak przestała przychodzić do pracy, już jest zwolniona. Do tego coś się stało i nie było ani Internetu ani telefonu, do tego wszystkie informacje były na komputerze mojej byłej pracownicy, a ona miała w nim wielki bałagan. Dopiero dziś wszystko wróciło do normy. – Wyjaśniła szatynowi swoją sytuację Castillo – a poza tym firma miała taki poślizg, że na bank nie zdążymy na czas. – Przetarła dłońmi twarz i zobaczyła, że są już na miejscu. Jeszcze raz wraz z córką podziękowały za mile spędzony czas. Pożegnała się z szatynem całusem w policzek i wysiadły z samochodu, po czym wsiadły do swojego. Pomachały na pożegnanie i pojechały do domu, a Verdasowie do siebie.

Następnego dnia Leon i Violetta jak zwykle oprowadzili swoje pociechy do przedszkola i udały się do pracy. Verdas pojechał do swojej firmy i czekał u siebie w gabinecie na przybycie właścicielki VC design, która miała niedługo się zjawić. Kilka minut przed ósmą ktoś zapukał do jego drzwi, a on, przeglądając papiery poprosił tę osobę do środka.
Castillo, kiedy usłyszała pozwolenie niepewnie nacisnęła klamkę i powoli weszła do środka, rozglądając się po pomieszczeniu, aż trafiła na pochylonego nad dokumentami mężczyznę, którego postawa była jej znajoma. Po chwili ten poniósł głowę w celu przywitania się, ale zaniemówił.

- To ty?! – Zapytali jednocześnie zaskoczeni. Szatyn aż wstał, wytrzeszczając oczy, ale po chwili się opamiętał i ręką wskazał fotele przed biurkiem. Zaczekał aż szatynka usiądzie.

- Jak widać – odparł. – W sumie mogłem się domyślić. VC design. Violetta Castillo, co? – Zakpił. – Zarwałem przez Ciebie noc! A Wy nie opowiadaliście! – Zarzucił.

- Nie pamiętasz, jak wczoraj mówiłam, dlaczego były takie problemy? Przecież to nie była moja wina. – Odpowiedziała – a Ty, co? Od razu mówisz, jaka ta firma jest niekompetentna. – Teraz to Castillo się oburzyła.

- O, przepraszam. Trzeba bardziej kontrolować pracowników, albo zatrudniać specjalistów, a nie, że przez trzy dni się do Was dodzwonić nie mogłem! – Stwierdził, siadając i wcisnął odpowiedni przycisk przy telefonie, po czym poprosił Camilę o dwie herbaty. Z pamięci wyrecytował wszystkie wskazówki, które udzieliła mu wczoraj Violetta, aby jej była taka, jaką lubi.

- To nie moja wina, że była awaria, a sekretarka pracowała u nas dwa tygodnie. - Usprawiedliwiła się – Twoi pracownicy nie są lepsi, pamiętam jak jeszcze kilka dni temu sam na nich narzekałeś.  – ‘Ha! Ciekawe, co teraz powie.’ Pomyślała Castillo i oczekiwała na reakcję Verdasa.

- O awarię się nie czepiam, ale telefon miałaś swój prywatny, aby nas o tym poinformować. I nie zwalaj na komputer sekretarki, bo na każdej umowie masz telefon kontaktowy, bo są dane firmy, z którą podpisujesz umowę, bądź osoby. A Twój pracownik tu był i tę umowę podpisał i Ty ją masz, a jak masz taki bałagan, że o tym zapomniałaś, to wybacz, ale może powinnaś pomyśleć o zastępstwie! – Warknął. – A pracownik, jak pracownik. Nie zawsze jest idealny.

-To może nie chcesz ze mną pracować? Mogę wyznaczyć kogoś innego. Ale nie zapomnij, że ty też odpowiadasz za to, że twoja firma nie wywiązała się z umowy w wyznaczonym terminie. A Twoja sekretarka też miała mój numer prywatny i jakoś przez trzy dni nie pomyślała żeby z niego skorzystać. –Także zmieniła ton na trochę groźniejszy.

- O, moja droga, chyba nie czytałaś umowy! Pierwotny termin, który jest w niej zamieszczony to przyszły tydzień! To ode mnie dzwonili, że wyrobią się wcześniej i miało być na wczoraj i było, ale nie odebrał tego nikt! – Zarzucił i wstał, podchodząc do regału, z którego wyciągnął odpowiednią teczkę, a potem dokument. Usiadł i ołówkiem zaznaczył termin, a potem numer kontaktowy do jej firmy i podał jej papier, aby się z tym zapoznała. – Tu nie ma Twojego prywatnego numeru. Jest tylko firmowy, a on nie odpowiadał. – Odparł pewny siebie, wiedząc, że tu już nie może dyskutować, bo ma wszystko czarno na białym. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, zatkało ją i choć wiedziała, że czegoś nie dopatrzyła to i tak sądziła, wina leży po obydwu stronach. Już miała mu coś odpowiedzieć i nie byłoby to zbyt miłe, ale do gabinetu weszła jego sekretarka z herbatą. Castillo zastanawiała się jeszcze nad jednym, który Leon to prawdziwy Leon? Ten miły, opiekuńczy i słodki, którego poznała czy groźny, bezwzględny, jakiego zobaczyła teraz. – Powiedz to, co chodzi Ci po głowie. Pytaj, chociaż nie masz, o co. To nie moja firma zawaliła, tylko Twoja. I wcale nie mam zamiaru winić o to Ciebie, ale ktoś z Twoich pracowników ewidentnie zawalił sprawę. Przyznaj, że nawet nie czytałaś tej umowy, tylko powiedzieli Ci o niej w wielkim skrócie, co? A w nerwach, które miałaś ostatnio, związanych z awarią i sekretarką po prostu zapomniałaś sprawdzić ten cholerny świstek, aby mnie poinformować o wszystkim. – Powiedział łagodniej, patrząc jej w oczy.

-Dobrze, przyznaję się, nie dopełniłam swoich obowiązków. – Powiedziała też łagodniej, ale dalej była zdenerwowana. Popatrzyła na niego. Na oczy, wyraz twarzy i postanowiła się go zapytać o to, co ją nurtuje. – Mam do ciebie pytanie – zaczęła, a kiedy zobaczyła, że Verdas się nie odzywa, ciągnęła dalej. – Kim jest prawdziwy Leon? Ten, jakim jesteś przy synu czy Leon w pracy?

- Oba – roześmiał się. – Ty tak nie masz? Jakbym był w pracy taki, jaki jestem z synem to w życiu bym niczego nie osiągnął. Każdy by mnie wykorzystywał, bądź pogrywał sobie ze mnie, tak jak zrobiła to z Tobą Twoja sekretarka. – Wyjaśnił. – U mnie doskonale wiedzą, kiedy można żartować, a kiedy nie. Trzymam wszystko twardą ręką i generalnie nikt nie narzeka, za wyjątkiem mnie, co sama słyszałaś. – Wzruszył ramionami. – Jak Ci wczoraj mówiłem, nie musisz się mnie bać, ale interesy są interesami i o nie trzeba dbać, bo jak się ze wszystkim zacznie pobłażać to się robi bałagan, a on prowadzi do strat, a te z kolei do bankructwa.

~*~

Krótko, bo jest mega późno i oczy mi się kleją. Jak widać zebrałyśmy się i napisałyśmy drugą część, która była wyczekiwana przez dużą liczbę osób. Mam nadzieję, że kolejna część pojawi się wcześniej, ale nic nie obiecuję, bo to obie musimy się zebrać. 

Przypominam o konkursie.

Dobranoc, miłej nocy. :**

Candy.