19. Nie umiem bez niej funkconować.

Dla tych, którzy obstawiali właśnie tę wersję wydarzeń... ;) Miłego czytania życzę wszystkim :**

Diego

Wstałem rano i udałem się do kuchni, aby przygotować śniadanie i wstawić wodę na kawę, która miała sprawić, że niejedno z nas będzie mogło normalnie funkcjonować. Wchodząc do kuchni, zauważyłem przyjaciela, siedzącego przy ruchomej części blatu na srebrnym krześle z czarnym, skórzanym siedziskiem. Przyjrzałem się dokładnie zszarzałej twarzy, pokrytej kilkudniowym zarostem. W ciągu ostatnich kilku dni postarzał się bardziej niż w przeciągu całego swojego życia. Jak mawia Lara, jego oczy już nie świecą jak dawniej, kroki stawiane przy przemieszczaniu się po mieszkaniu nie są takie pewne i swobodne, a raczej wymuszone. Snuje się jak cień. Mało je, mało pije. Nie chodzi do pracy, a jak już tam jest to i tak nic nie robi, bo nie jest w stanie. Można do niego mówić, a jedyną odpowiedzią jest tępy wzrok skierowany w podłogę, w ścianą i czasami, ale to bardzo rzadko w rozmówcę.

Tyle razy planowałem się na nim zemścić, a kiedy odpuściłem zrobiło to za mnie życie. Verdas się zakochał i schrzanił wszystko. W swoim dotychczasowym bycie nie musiał walczyć, albo musiał, ale to na początku. Na dalszej drodze zgubił tę umiejętność i teraz nie wie, co zrobić. Kobiety zawsze rzucały mu się do stóp i wybaczały wszystko. Nieważne, czy je zdradził, oszukał czy obraził. Zawsze chętnie ponownie witały go w swoich ramionach. Aż przyszła taka Castillo, która już drugi tydzień się do niego nie odzywa, a ten idiota nie umie wsiąść w samochód, pojechać do niej i zawalczyć o własne szczęście. Przecież to nie może być takie trudne! Zwłaszcza, że tym razem nie stało się nic takiego.

Jednak to przecież Leon Verdas. On nigdy nie słucha innych, zawsze sam wie wszystko lepiej, a potem jest tak, że straszy ludzi we własnej firmie. Z tym trzeba coś zrobić!

- Pojedź do niej – podjąłem kolejną, zapewne nieudaną, próbę namówienia go by wziął się w garść i chociaż spróbował z nią porozmawiać, ale szanowny pan prezes nawet na mnie nie spojrzał. Mieszał łyżką w misce z mlekiem i płatkami, które były już tak przemoczone, że to wszystko przypominało jakąś breję, a nie normalne płatki. Zresztą mleko też było już na pewno zimne. W końcu robił to już, kiedy przyszedłem, a zdążyła się zagotować woda, a kanapki od pięciu minut stoją na kuchennym stole, stojącym nieopodal wejścia.  Z westchnieniem postawiłem czarną ciecz przed jego nosem, wiedząc, że właśnie to pije rano.

- W życiu mnie nie wpuści. Nie widziałeś jej miny – odparł po chwili, odsuwając białą miskę. Podziękował za kawę, a w całej jego wypowiedzi brakowało jeszcze stwierdzenia, że Violetta go nienawidzi. Podniósł głowę, spoglądając na mnie, a z jego prawego oka wypłynęła jedna, samotna łza. Tak samotna, jak on sam, kiedy nie było przy nim Castillo. Patrzyłem na niego z politowaniem, ganiąc go wzrokiem, że nawet nie spróbuje, a przecież to jest teraz najważniejsze. Powinien za wszelką cenę pokazać jej, że nie odpuści, że nie kłamał i że ją kocha, a nie siedzieć tu i użalać się nad sobą. W końcu to on spieprzył sprawę, nie ona. A tymczasem on jak taki kretyn siedzi tutaj, pozwalając jej myśleć, że to, co usłyszała jest jego zdaniem na jej temat. I oczywiście mu to powiedziałem, ale ten, jak zawsze, nic sobie z tego nie zrobił tylko wziął postawioną przed chwilą przeze mnie kawę, dolał do niej mleka, dosypał cukru i poczłapał w nieznanym kierunku.  – Przepraszam, ale nie umiem bez niej funkcjonować, a wiem, że muszę się nauczyć, bo nigdy jej nie odzyskam  - usłyszałem jeszcze.

Ludmiła

Ostatnie dni minęły wspaniale. Codzienne śniadania do łóżka i czułe słówka na dobranoc. Uwielbiam początkowe fazy związków. Zawsze jest tak kolorowo, tak idealnie. Człowiek mógłby się do tego przyzwyczaić i chętnie by to robił, gdyby po jakimś czasie nie wracała szara rzeczywistość. Każdy, bez najmniejszego wyjątku zdaje sobie sprawę z tego, że związek przez pierwsze dwa miesiące jest idealny, jeżeli partnerom zależy, oczywiście, bo nieraz już od początku jest źle, a wtedy to znak, że trzeba to jak najszybciej zakończyć. Po co się męczyć? Na szczęście mnie to nie dotyczy, bo moja przygoda z Federico zaczyna się idealnie. Zobaczymy jak długo to potrwa, kiedy te moje kolory znowu wyblakną. Każda dziewczyna marzy, aby nigdy to się nie stało, ale z wiekiem przekonuje się, że to jest nieuniknione. Nie ma na świecie faceta, który pomimo upływu lat wciąż zachowuje się tak samo. Zresztą i my się zmieniamy. Często popadamy w rutynę, depresje i inne stany, które powodują, że jesteśmy inne niż na początku znajomości. Tak samo jest z nimi. Pod tym względem się nie różnimy. I z tej chociażby przyczyny należy wiedzieć, że nic, co dobre nie trwa wiecznie. Wszystko się w końcu przeje, znudzi się i pójdzie w odstawkę. Chłopak jest cudowny, kiedy musi zabiegać o dziewczynę, kiedy się o nią stara. Wtedy naprawdę idzie odczuć, czy jest między kochankami jakaś chemia. Ale jeżeli już mężczyzna zdobędzie kobietę? Wtedy zatraca się w nich instynkt zdobywcy, a niejeden naukowiec twierdzi, że jest on kluczowy. Dlatego też postanowiłam, że nie poddam mu się tak łatwo i codziennie, na nowo będzie musiał się starać. Wiadomo, że nie mogę przesadzić, bo go zniechęcę, ale… Kiedy widzę ten zadowolony wyraz twarzy, kiedy na nowo musi o mnie zabiegać to wiem, że wszystko jest w porządku i przyjęłam dobrą taktykę. Nie poszuka sobie przynajmniej kolejnej laluni, o którą znowu będzie się musiał starać. Kobieta ma ciężkie zadanie, chcąc zadowolić mężczyznę. No bo, gdzie jest ten środek, aby go zachęcić, ale nie zniechęcić?

- Kochanie, jedz, bo spóźnisz się do pracy – usłyszałam, a po chwili poczułam słodki pocałunek złożony przez bruneta na mojej szyi, a jego dłonie zakleszczyły mnie w silnym objęciu, układając się na brzuchu. Przylgnęłam plecami do jego idealnie wyrzeźbionego torsu, mącąc stopami już i tak pomiętą kołdrę w swojej sypialni. Odchyliłam głowę, spoglądając w jego tęczówki, w których nie raz się zatopiłam, zapominając o całym świecie. Tylko jego oczy tak na mnie działają. I muszę przyznać, że jest to wspaniałe uczucie.

- Ty też mógłbyś iść w końcu do siebie i się ubrać, a nie mnie tu rozpraszasz – skwitowałam, muskając delikatnie jego usta.

- Byłem u siebie, ale wracając z łazienki zauważyłem, że odpłynęłaś, więc nim wszedłem ponownie do swojej sypialni zajrzałem do Ciebie – wyjaśnił, puszczając mnie. Wstał i spojrzał w lustro, przytwierdzone do toaletki, stojącej przy moim łóżku i przeczesał sobie włosy dłonią, czym wywołał uśmiech na mojej twarz.  – Łazienkę już masz wolną – spojrzał jeszcze na mnie, przesłał buziaka i opuścił moje królestwo, udając się do siebie. Wychodząc, rzucił jeszcze, że wróci późno i że mnie kocha. Czy to nie jest słodkie?

Violetta

Ponownie przeglądałam oferty pracy. Już nie było ważne, w jakim kierunku pójdę. Będę stała na zmywaku, siedziała w biurze, czy sprzedawała warzywa. Liczyło się tylko to, aby mieć zatrudnienie. Kończą mi się oszczędności, a przecież nikt nie zwróci uwagi na to, że jestem bezrobotna, nie mam rodziny i chodzę w starych rzeczach. Stwierdzą, że to tylko przykrywka, bo nikt o zdrowych zmysłach się tak nie ubiera, chcąc coś poszukać. W dzisiejszych czasach ludzie bardzo dużą uwagę na wygląd. Jak mawiał mój nauczyciel my sami, idąc do banku i widząc dwóch facetów w dwóch okienkach wybierzemy tego, który wygląda odpowiednio do swojego stanowiska, a to znaczy garnitur. I nie będzie nas obchodził fakt, że jest do niego długa kolejka, bo przy drugim okienku siedzi mężczyzna łysy, a w dodatku w dresie. To idealnie pokazuje, że trzeba się ubierać odpowiednio do swojego stanowiska, więc może i ja w końcu powinnam coś ze sobą zrobić? Może Leon ma rację? Przecież wyglądam jak pokraka, nie da się tego ukryć. Przecież widziałam wzrok mężczyzn, kiedy ubrałam sukienkę kupioną przez Francescę i zrobiłam delikatny makijaż. Patrzyli na mnie zupełnie inaczej, jakbym była jakimś nadprzyrodzonym zjawiskiem. A może faktycznie tak było? Przecież sama się w lustrze nie poznałam, coś więc w tym musiało być.

Moje rozmyślania przerwał mi dzwonek do drzwi wejściowych. Niechętnie wstałam z kanapy, patrząc jeszcze na stertę gazet z ogłoszeniami i poszłam zobaczyć, kogo niesie o tej porze. Nie żeby było późno, ale raczej nikt nie przyjeżdża do mnie po godzinie dziewiętnastej. W ogóle nikt poza Fran do mnie nie przyjeżdża, a ona teraz je smaczną kolację z mężem. Zazdroszczę jej.

- No, już! – Krzyknęłam, słysząc dobijanie się do drzwi, które niw ustawało. Spojrzałam w wizjer i spostrzegłam znajomą twarz – Diego – szepnęłam do siebie, zastanawiając się, co on tu robi. Przecież już u nich nie pracuję, chociaż wiem, że Leon nie przyjął wypowiedzenia. Ale skoro jestem na urlopie to mam pensję. Tylko, że zawsze przelewano mi ją na konto. O co w tym chodzi?

Po chwili namysłu otworzyłam drzwi i wpuściłam przystojnego bruneta do środka, gestem zapraszając go do salonu.

- Przepraszam za najście, ale musimy porozmawiać. – Westchnął, idąc we wskazanym przeze mnie kierunku, a po chwili się zatrzymał i puścił mnie przodem, abym poprowadziła. Zupełnie jakby nie wiedział, dokąd iść, a przecież stoi przed odpowiednim pomieszczeniem.

- To ja przepraszam, za bałagan, ale przeglądam ogłoszenia o pracę – odparłam, a on się skrzywił.

- Gazety na stole to nie bałagan – skwitował. – Zresztą masz pracę. Wciąż jesteś zatrudniona u nas i wierz mi, niepotrzebnie rezygnujesz. Leon boi się przyjechać, ale ja już dłużej nie mogę na niego patrzeć. – Przerwałam mu, pytając, czy chce cos do picia i mówiąc, że nie chcę rozmawiać o Verdasie, ale zbył moje słowa, sądząc, że muszę go wysłuchać. – Wiesz jak brzmiało to zdanie, które wtedy usłyszałaś? – Pokręciłam głową. – Minęło trochę czasu, więc wybacz jak nie zacytuje go dokładnie, ale szło to mniej więcej tak. ‘Kiedy ją pierwszy raz zobaczyłem w firmie pomyślałem, co za pokraka, ale później… Stało się, zakochałem się. Jest najwspanialszą osobą, jaką znam’ i ogólnie nie mógł się Ciebie nachwalić. – Westchnął – pamiętasz jeszcze, jaki był szczęśliwy? – Spojrzał na mnie, a mnie zaschło w gardle i nie umiałam się nawet odezwać toteż skinęłam tylko głową. Widziałam, jak sięga do kieszeni i wyciąga telefon, a potem coś klika i podstawia mi bod nos – a tak wygląda teraz. – Dokończył, a ja przyłożyłam rękę do ust, aby zatuszować, choć trochę swoje zdziwienie i przerażenie. To nie był mój Leon. Do oczu napłynęły mi łzy, a na usta cisnęło się tylko jedno pytanie: dlaczego?

- Co ja mam teraz zrobić? – Szepnęłam łapiącym się głosem. Nie chciałam doprowadzać go do takiego stanu. Myślałam, że on mnie oszukał, a tym czasem przyznawał się, że mnie kocha, chociaż na początku wydawało się to niemożliwe. Fakt, wciąż bolało to, że on też miał mnie za dziwadło, ale czy nie właśnie tym byłam? A on w tym dziwadle się zakochał, sprawił, że uwierzyło w siebie. A ja? Odwdzięczyłam mu się w taki sposób. Przecież to trzeba naprawić!

- Mam pewien pomysł…

 ~*~

Dzisiaj krótko i zwięźle, bo muszę jeszcze dokopać się do homologacji, gdyż jutro jadę na przegląd. Ugh. Samochód to wieczna skarbonka. ;/ I zjadacz czasu, kiedy trzeba załatwiać przeglądy, mechaników i tak dalej.

Mniejsza, ja nie o tym. Pojawił się wyczekiwany rozdział 19. Miałam nadzieję, że wyrobię się wcześniej niż w końcówce planowanego czasu, ale nie wyszło. Postaram się, aby w tym tygodniu pojawił się jeszcze jeden rozdział, gdyż w sobotę wyjeżdżam i nie będzie mnie przez tydzień. W sumie, co do tygodnia to też nie wiem jak będzie. Jak już pisałam to, że skończyłam szkołę, nie znaczy, że mam teraz więcej czasu. Wręcz przeciwnie. Jest go znacznie mniej, a ja naprawdę staram się robić to, co mogę, ale wybaczcie, nie będę każdych wolnych pięciu minut przeznaczała na bloggowanie. Mam też swoje życie. 

To chyba tyle. Postaram się, aby rozdział pojawił się w piątek, ale NIC nie obiecuję. Być może będzie tak, że będę miała tylko fragment i napiszę końcówkę na wakacjach, a być może i tam nie będzie na to czasu. Laptopa nigdy nie brałam i nie mam zamiaru tego zmieniać ;d

Do następnego ;**

Pozdrawiam <3 :**