Rozdział 20 i informacje

Nie było mnie tydzień, a tyle się porobiło. Chciałabym zacząć od tego, że Alex z bloga #Maybe#Love#Me# została posądzona o kopiowanie. Sądzicie, że kopiowała swoje opowiadanie z innego bloga, a tymczasem tamta autorka przyznała się, że nie pisze rozdziałów, a je 'zabiera' od osoby, którą jak to sama określiła wykorzystała, a tamta niedawno, bo się pokłóciły założyła bloggera. Zresztą, co będę pisać, wstawię zrzut ekranu i poczytacie w oryginale.

Tak więc, jeśli to był jedyny dowód na grzechy Alexandry, to przykro mi, ale jest mało wiarygodny, chyba, że jest coś o czym nie wiem. Jeśli jednak nie, to wydaje mi się, że Olce należą się przeprosiny. Osobiście nie chce mi się wierzyć, że byłaby zdolna do skopiowania czyjejś historii.

Kolejną rzeczą są nominację LBA, odpowiem na wszystkie, ale nie wiem kiedy. Jednak nie będę robiła po to osobnej notki. Jest zakładka i po prostu tam to wrzucę. No i oczywiście, dziękuję za nominacje ;)

Jak już jesteśmy przy zakładkach to informuję, że 'przebuduję' zakładkę zareklamuj się. Jak wiecie niektórzy z Was mają problem z kopiowaniem treści na blogu. Jeden anonimek nawet zwrócił na to uwagę w tejże zakładce. Postanowiłam więc, że przysiądę i te blogi, co tam się znajdują wstawię w treści jako linki. Ale tylko te blogi. Nie będę latać i szukać adresów bo rozdziałach, bo to za dużo roboty. Jest stworzona zakładka i tego się trzymajmy ;d

Mam 6 prac konkursowych, także konkurs jest niezagrożony, jednocześnie przypominam, że termin mija 28.sierpnia, więc Ci, co jeszcze nie zdążyli wysłać pracy, a chcą mają taką możliwość. 

To, co czytam niedługo też zostanie zaktualizowane.

Blogi, które czytam niedługo nadgonię, przepraszam za opóźnienia.

To chyba tyle. Zaczęłam od informacji, bo mało kto czyta informacje pod rozdziałami. Kto przeczytał proszę w komentarzu napisać. 'Przeczytane.' Z góry dziękuję ;D

A teraz życzę miłej lekturki. ;d

~*~

Violetta

Diego wrócił do domu, a przedtem wtajemniczył mnie w swój plan. Musiałam przyznać, że był genialny i od tej pory będę jego dłużniczką, bo na pewno wyda na mnie majątek. Powiedziałam mu, że oddam mu, co do grosza, ale on stwierdził, że to nie jest konieczne, bo Leon na pewno zrobiłby to samo, a on przecież pieniądze ma od niego. Z konta, do którego dostęp miała Lara. Przyznał mi, że chciał mu oddać te pieniądze, bowiem znowu się przyjaźnią i to nie jest fair, że oni mu zabrali dom i forsę, ale ten stwierdził, że na to zasłużył, więc nie chce jej z powrotem. Podobno nawet się o to pokłócili, więc ten odpuścił, ale pieniędzy nie ruszył. Z nich też sfinalizuje jutrzejsze szaleństwo. I wyjdzie na to, że za wszystko zapłaci mój chłopak, o ile wciąż go mogę tak nazwać. W końcu sama mu powiedziałam, że jest najgorszą osobą, jaką spotkałam, że nie chcę go więcej widzieć i w ogóle. Mógł się na mnie obrazić. Wcale się nie zdziwię, jak dojdzie do wniosku, że lepiej mu beze mnie i nie będzie chciał do mnie wrócić. I co ja wtedy zrobię? Przez własną głupotę straciłam faceta, którego kocham od dawna. Trzeba było pozwolić mu wszystko wytłumaczyć. Fakt, dalej bolało mnie to, że uważał mnie za pokrakę, ale czy nie tak właśnie wyglądam? A co więcej, czy nie w takiej osobie się zakochał? To właśnie podnosiło mnie na duchu i pozwalało zignorować, bolące słowa, a z drugiej strony wpędzało mnie w jeszcze większe poczucie winy, bo on pokochał takie dziwadło, a ja mówiłam o nim takie rzeczy. Jestem najgorszą osobą, jaką znam.

Diego

Wróciłem do domu zadowolony i przedstawiłem swój pomysł Larze. Moja ukochana stwierdziła, że lepiej wymyślić nie mogłem toteż byłem już pewny, że mi pomoże, a po wszystkim Leon będzie zachwycony i jeszcze bardziej zacieśni się nasza przyjaźń. A co najważniejsze, Verdas w końcu zacznie się uśmiechać. Już mam dość tej jego miny. Zresztą nie tylko ja.  Tak dalej pójdzie to firma będzie upadać i zaczną się zwolnienia, a to podwyższy stopę bezrobocia w mieście i kraju. Z czego będą żyć Ci ludzie? Z czego utrzymają swoje rodziny? Przecież ten niski zasiłek na nic nie starcza. Nie mogę na to pozwolić, bo wiem, że Leon potem by żałował i obwiniał właśnie mnie. Mnie i Marco. W końcu to my jesteśmy jego przyjaciółmi i powinniśmy wyciągnąć go z dołka, ale do tej pory coś nam nie szło. W końcu stwierdziliśmy, że nikt nie może tego zrobić, poza jedną osobą. Violettą.

Następnego dnia oboje z Larą wstaliśmy wcześnie i szybko zjedliśmy śniadanie, po czym się wykąpaliśmy i ubraliśmy. Napisałem dla Leona krótką wiadomość, informującą go, że dziś do firmy zawitam później, bo mamy z ukochaną coś do załatwienia. Poprosiłem go też, aby napisał mi, kiedy on pojawi się w pracy. Zostawiłem kartkę przy lodówce, bo tylko do niej zawsze zaglądał po mleko, aby zrobić sobie płatki, albo coś. To dawało mi pewność, że ją zauważy. Chwilę po ósmej wyjechaliśmy z domu, a po wpół do dziewiątej byliśmy u Castillo, która już na nas czekała. Wsiadła na tył mojego mercedesa i przywitała się. Była zaspana, ale uśmiechnięta.

- Cieszysz się, bo zmienimy Cię w królewnę? Czy z niespodzianki dla Leona? – Spojrzałem na nią w lusterku, a jej uśmiech się jeszcze bardziej poszerzył. Stwierdziła, że obie sprawy są połączone, a ja niestety musiałem przyznać jej rację. Punkt o dziewiątej byliśmy w centrum i poszliśmy do fryzjera, gdzie stacjonowała też kosmetyczka. Violetta usiadła na fotelu, gdzie zastanowili się, co jej zrobić z włosami. Po dłuższym zastanowieniu, postawili na ombre*. Wyjaśnili Castillo na czym to polega i fryzjer poszedł po farby, które po chwili zaczął mieszać, a kosmetyczka w tym czasie nałożyła na nią płaszcz ochronny i przystawiła sobie krzesło po jej prawej stronie, po czym poszła przygotować miskę z wodą, aby zmiękczyć skórki przy paznokciach i zabrać się za manikiur. Z Larą stwierdziliśmy, że idziemy na kawę i wracamy za dwie godziny, kiedy będą już kończyć, aby poinstruować ich odnośnie ewentualnych poprawek, bo przecież Vilu nie miała o tym pojęcia.  Nasz pomysł został zaakceptowany przez szatynkę dopiero po chwili, kiedy wyjaśniliśmy jej, że nam się tu po prostu będzie nudzić, a tak wypijemy kawę i pójdziemy do sklepów, aby poszukać, gdzie możemy znaleźć coś odpowiedniego dla niej. Przystała na nasz pomysł i po chwili już wychodziliśmy.

Poszliśmy razem na kawę, jednak po jej wypiciu stwierdziłem, że Lara zna się lepiej na tym wszystkim. Dałem jej kartę z banku Leona i poprosiłem, aby odwiozła mnie do firmy, bo niewiadomo, co się tam dzieje, biorąc pod uwagę to, jaki jest obecnie szatyn. Dziewczyna zawiozła mnie, więc na miejsce pracy, a sama wróciła do miasta, informując mnie, że w tym wypadku, będzie dzwonić do mnie, gdzie jest obecnie Verdas.

Lara

Byłam trochę zła, że Diego mnie zostawił, ale w sumie ma racje, on nigdy nie lubił zakupów, a tu chodzi o zmianę garderoby, a nie tylko dokupienie jednej sukienki. Dostałby szału, więc w sumie to nawet lepiej, że go tu nie ma. Spojrzałam na godzinę, kiedy ponownie parkowałam samochód w centrum i z zadowoleniem stwierdziłam, że mam jeszcze ponad godzinę toteż spokojnym krokiem udałam się do sklepów na mały rekonesans. Po przejściu przez całe centrum ruszyłam do fryzjera, a kiedy weszłam suszyli już włosy Violetty. Na oko zauważyłam, że je podcięli i wykonali skośną grzywkę. Uśmiechnęłam się na ten widok i usiadłam, czekając na to, co zrobią dalej. Pół godziny później włosy były ułożone. Zostały delikatnie podkręcone u dołu, co dodało dziewczynie uroku. Zauważyłam, że ma pomalowane paznokcie u stóp i rąk, oraz wydepilowane brwi i zrobiony delikatny makijaż. Wyglądała olśniewająco. Zupełnie jak nie ona, a jakaś sławna modelka.

- Wow – szepnęłam. – Idealnie, dziękujemy. Płacimy kartą – wyrecytowałam. Po uregulowaniu rachunku poszłyśmy do drogerii po kosmetyki, które zaleciła nam kosmetyczka, mówiąc, że ona sama nimi wykonała makijaż. Spojrzałam na milczącą Violettę. – Jak się czujesz?

- Inaczej – odparła po chwili, – ale podobało mi się to, co widziałam w lustrze. Nie myślałam, że mogę tak wyglądać. Jestem Waszą dłużniczką. – Dodała. – Swoją drogą, gdzie Diego? – Spojrzała na mnie z delikatnym uśmiechem, a ja wyjaśniłam jej, że mój chłopak pojechał do pracy, czym rozwiązał problem, nad którym zastanawialiśmy się od wczoraj. Chodziło oczywiście o to, że nie wiedzieliśmy jak dowiedzieć się, gdzie jest Leon, nie wzbudzając tym samym jego podejrzeń.

Poszłyśmy do kasy i po raz kolejny wyciągnęłam kartę mojego byłego, po czym zabrałyśmy reklamówkę i poszłyśmy dalej, tym razem do sklepów odzieżowych, a następnie obuwniczych i z biżuterią.

- Jesteś pewna, że nie wydałyśmy za dużo? – Pytała mnie po raz kolejny Violetta, kiedy szłyśmy do samochodu. W tej chwili miło było na nią popatrzeć. Długą, starą kieckę i za dużą koszulkę wymaniła na dopasowaną czarną sukienkę, która sięgała połowy ud. Zniszczone mokasyny zastąpiła wysoką, czerwoną szpilką. Do tego miała torebkę i biżuterię w tym samym kolorze. Dziwiłam się tylko, że umiała chodzić na szpilkach, co skwitowała tym, że ma w szafie jedną parę, tak jak i jedną sukienkę, w której widziałam ją na kolacji z chłopakami.

- Nie, jest ok. Zawiozę Cię teraz do domu i zrobimy przemeblowanie w szafach. Leon do firmy ma wrócić za godzinę, więc zdążymy, a potem zawiozę Cię do niego, dobrze? – Uśmiechnęłam się nieznacznie, czując się dziwnie w towarzystwie dziewczyny, która uważana była za brzydulę, a tymczasem była niezwykle piękną kobietą.

Leon

Po obiedzie wróciłem do pracy około godziny piętnastej. Od przyjaciela wiedziałem, że chwilę później ma przyjść do mnie pewna osoba, ale nie bardzo chciał mi powiedzieć, kto. Mówił tylko, że będzie moją sekretarką. Zupełnie jakby myślał, że da się kimś zastąpić moją Violkę. Ale prawda jest taka, że powoli zaczynałem tracić nadzieję na to, że kiedykolwiek będzie dobrze, że ona jednak wróci. Jak nie do mnie to przynajmniej do firmy. Przecież ja sobie bez niej nie poradzę. Prawda jest taka, że ona sama ją ciągnęła, a ja się pod tym podpisywałem. Teraz, gdy jej tu nie ma to widać, a ja jestem wrakiem człowieka.

Piętnaście minut po trzeciej do moich drzwi ktoś zapukał. Podejrzewałem, że jest to ta ‘być może nowa sekretarka’, czy jak ją tam nazwał Diego. Nie podnosząc wzroku rzuciłem pozwolenie i po chwili usłyszałem szczęk otwieranych drzwi i szpilki, stukające o podłogę.

- Cześć – usłyszałem cichy głos i pomyślałem, że mam halucynacje. Podniosłem głowę i spojrzałem na piękną kobietę, co więcej na Violettę. Zamknąłem oczy i potrząsnąłem głową. – To ja, nie wydaje Ci się. Jestem tu – usłyszałem, a do moich oczu naszły łzy. Ona tu jest. A Diego mówił, że będzie to moja sekretarka, więc czyżby wróciła? Usłyszałem dalsze kroki, a po chwili poczułem jak mój fotel się odsuwa. Czując ciężar na swoich kolanach, zorientowałem się, że na nie usiadła i niewiele myśląc ją objąłem, przeklinając siebie, że się, chociaż nie ogoliłem. – Co się stało z moim prezesem? Wygląda jak cień człowieka – szepnęła, łamiącym się głosem, a ja znienawidziłem się jeszcze bardziej. Po raz kolejny przeze mnie płakała, a jeśli jeszcze tego nie robi to za chwilę z pewnością po jej policzkach popłyną łzy.

- Wróciłaś? – Po raz pierwszy odważyłem się podnieść powieki i spojrzeć w jej piękne oczy. Kiwnęła nieznacznie głową, uśmiechając się lekko, a w moich oczach pojawił się dawny blask, co spowodowało, że i w jej spojówkach pojawiły się iskierki, które tak uwielbiałem.

- Diego mi wszystko wyjaśnił – rzuciła. – Leoś… Przepraszam – pociągnęła nosem i otarła pojedyncze łzy, wtulając się we mnie mocno. – Kocham Cię i wcale tak nie myślę. Chcę być z Tobą, chcę z Tobą znowu mieszkać i mam nadzieję, że mi wybaczysz. Chciałabym…

- Cii – przerwałem jej. – Ja Ciebie też kocham, Ślicznotko. Wyglądasz cudownie i nie mam Ci, czego wybaczać, to ja przepraszam. – Spoglądałem raz w jej oczy, a raz na usta. Uśmiechnęła się lekko i złożyła na moich wargach słodki pocałunek. Po chwili siedziała na mnie okrakiem, a ja obejmowałem tę drobną istotkę, która zawładnęła moim sercem i całowałem ją czule.

* Jakby ktoś nie wiedział to jest to płynne przejście z koloru ciemnego na jasny, bądź odwrotnie. Prostym językiem to takie cieniowanie, żeby nie było czarne i białe, tylko czarny w biały przechodził stopniowo, a więc zmieniał się na coraz jaśniejsze odcienie.

 Zrąbałam to strasznie! Przepraszam za jakość tego czegoś. Jestem tylko zadowolona z ostatniej części, którą opowiada Leon, reszta jest masakryczna, ale jakoś ostatnio straciłam siłę na ten rozdział. Kolejny na pewno będzie lepszy, bo już pod koniec mi się dobrze pisało.

Pozdrawiam i jeszcze raz przepraszam,

Candy.